Στο Happy Together, ο συνδυασμός έγχρωμου και ασπρόμαυρου φαντάζει πιο πειραματικός και αυθαίρετος σε μια ιστορία που ράβει την πολιτική fin de siècle ανησυχία του πιο έντονα στη στόφα του. Στις προηγούμενες ταινίες του Γουόνγκ Καρ Βάι το χάος σε μια πόλη-χώρα που ετοιμαζόταν να αυτονομηθεί μετά από έναν αιώνα αγγλικής κηδεμονίας αποτυπωνόταν με μια ασαφή αντάρα στο φόντο, την ακατάστατη κίνηση των περαστικών και των πρωταγωνιστών, σαν να διακατέχονται από την έγνοια της μετάβασης στην επόμενη κατάσταση, χωρίς να είναι σίγουροι πού θα καταλήξουν.

 

Το 1997 αποκαλύπτει την πιο γραμμική στην αφήγησή της ταινία του: στο Happy Together, το γκέι ρομάντσο που επηρέασε όσο τίποτε άλλο τον επίσης straight Μπάρι Τζένκινς για το Moonlight, οι έκπτωτοι άγγελοι είναι δυο άνδρες, ο Λάι και ο Χο, φουρτουνιασμενοι εραστές, όπως βλέπουμε στην εναρκτήρια σκηνή που απαγορεύτηκε στη χώρα του. Σφραγίζουν το διαβατήριό τους για το Μπουένος Άιρες και εκεί αναζητούν το θαύμα της αναγέννησης της δυσαρμονικής σχέσης τους, για να προσγειωθούν στην πικρή μιζέρια της ξενιτειάς.

 

Η έκνομη πορεία τους, από τον καταρράκτη που χαζεύουν στο αμπαζούρ της φτωχικής κρεβατοκάμαράς τους ως το υδάτινο όνειρο που τους διαφεύγει, οι ασταμάτητοι τσακωμοί και τα αυτοκαταστροφικά τους αδιέξοδα διακόπτουν τους αγαπημένους μαιάνδρους του Γουόνγκ στο πρώτο του αυθεντικό μπλουζ του μισεμού ‒ πρελούδιο στο ακόμη πιο θαμπωμένο από την αμερικανική ήπειρο My Blueberry Nights, του 2007.

 

Μπορεί ο φακός να αναπνέει, να ανοίγεται με κλεφτές ματιές στα μεγάλα τοπία, αλλά το παιχνίδι των εραστών παίζεται στα δωμάτια, στα δύσκολα βράδια, στην κλειστοφοβία που αναλογεί στη μυωπική προοπτική τους. Η φλόγα που πυροδοτεί τον οπτικό ρυθμό και η πεποίθηση της επανόρθωσης (σε μια αδιόρατη εισαγωγή της ελλειπτικότητας και της «λούπας» ως επωδού που επανέρχεται θεματικά) είναι τα στοιχεία που κρατούν την ταινία, η οποία δανείστηκε τον τίτλο της από την επιτυχία των Turtles και τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών σε ένα συναισθηματικό σασπένς.

 

Παρά τη θλίψη, την ανέχεια ακόμη, των beautiful people που πασχίζουν φωτογενώς στην φιλμογραφία του Γουόνγκ Καρ Βάι, η ελπίδα δεν τους εγκαταλείπει και συχνά στεφανώνει το φλερτ τους με την τραγωδία. Ειδικά στον Τόνι Λιουνγκ, ο μέντοράς του του επιφυλάσσει ένα εγκάρδιο χαμόγελο στην επιστροφή του στο «απελευθερωμένο» Χονγκ Κονγκ στο φινάλε της ταινίας.