Σταθερά διχασμένος και «τρελά» ερωτευμένος πλέον με τη «Λι» Κουίν, ο έγκλειστος και απολογητικός Τζόκερ θα δυσαρεστήσει τους φανατικούς οπαδούς του στο ψυχοδραματικό, μουσικοχορευτικό sequel Τρέλα για δύο.

 

Κανείς δεν φανταζόταν τις μυριάδες χορδές που θα άγγιζε με την πολύπαθη, τραυματική ιστορία του ο Άρθουρ Φλεκ στον πρώτο Τζόκερ. Ο πιο διαβόητος, ασύλληπτος και ασυμμάζευτος κακός στο σύμπαν της DC εξανθρωπίστηκε από τον Τοντ Φίλιπς και τον Χοακίν Φίνιξ, μετατράπηκε στη λυπημένη φιγούρα ενός θύματος που ηρωοποιήθηκε για την αντίδρασή του στην περιφρόνηση και, ως έναν βαθμό εύλογα, παρεξηγήθηκε για την αντισυστημική ταύτιση που προσέφερε στον κάθε καταπιεσμένο της διπλανής πόρτας.

 

Φυλακισμένος στο άσυλο Άρκαμ για 5 φόνους (έξι, αν συνυπολογίσουμε και τη μητέρα του, όπως υπερθεματίζει ο δράστης), ο Φλεκ περιμένει την κυριολεκτικά πολύκροτη δίκη του και η δικηγόρος (Κάθριν Κίνερ) δεν παραλείπει να του υπενθυμίσει πως η γραμμή υπεράσπισης βασίζεται στη σχιζοφρένεια, στην ευδιάκριτη απόσπαση του Άρθουρ από τον επικίνδυνο Τζόκερ στον οποίο μετουσιώθηκε πνευματικά όταν πυροβολούσε live στην τηλεόραση, μαχαίρωνε με μανία και καθάριζε τους νταήδες στο τρένο. Φαίνεται πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν τον αφορά πραγματικά, ώσπου αντικρίζει σε ένα μάθημα μουσικής για πρώτη φορά τη Λι (Lady Gaga), που είναι προορισμένη να ενώσει τα κομμάτια της ραγισμένης ψυχής. Η δική του ψυχή βρίσκει νόημα και η Λι, μια ψυχωσική πυρομανής που του λέει ψέματα για τους γονείς και τον λόγο που βρίσκεται εκεί, ανταποδίδει εμφατικά, βρίσκει κι εκείνη μια αδελφή ψυχή. Η παραίτησή του ανακαλείται και το θαμπό χάος του παραχωρεί τη θέση του σε μια σειρά από λαμπερές φαντασιώσεις, όπου η μουσική στο μυαλό του πυροδοτεί τραγούδια, κυρίως ντουέτα, από το κλασικό ρεπερτόριο του american songbook, με επίκεντρο τη συμβολική σύγκριση της κοινωνίας με μια θεατρική σκηνή. Η παράσταση που δίνει μαζί με την αγαπημένη του μούσα μοιάζει με ζωτική ανταλλαγή: αυτός βρίσκει νόημα και φως σε ένα μπερδεμένο κουβάρι από βαριές αναμνήσεις και μπερδεμένες προθέσεις κι εκείνη εμπνέεται από έναν ατρόμητο ιππότη, διακρίνοντας τον ακατέργαστα γοητευτικό μέντορα πίσω από τον βασανισμένο σκλάβο.

 

Το πάλκο της διακεκομμένης περφόρμανς είναι το γνώριμο σκηνικό του πρώτου Joker. Ο Φίλιπς ξοδεύει πολύ χρόνο στις σκοτεινές φυλακές για να καταδείξει τον εξευτελισμό του κρατούμενου Άρθουρ από τους δεσμοφύλακες (κάνουν τράμπα τσιγάρα με ανέκδοτα) και ανατρέχει με λεπτομέρεια στα γεγονότα που είδαμε στην ταινία του 2019 κατά τη διάρκεια της δίκης. Απασχολημένη ενδεχομένως με τη διαδικασία ενός χαρακτήρα σε εξέλιξη, η Gaga τραγουδάει φυσικά ολόσωστα τα στάνταρ που προέρχονται κυρίως από μιούζικαλ ενσωματωμένα στο αγαπημένο της ρεπερτόριο (κυριαρχεί το «That’s Entertainment» από το «Bandwagon» σε χωριστές παραλλαγές), αλλά δεν παίρνει φωτιά με τον άνδρα της ζωής της, ούτε κι όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη δραματική εμφάνιση του alter ego της, της Χάρλεϊ Κουίν – είναι συγκρατημένη, όχι ακριβώς εκρηκτικά απροσδόκητη. Ο Φίνιξ, πιο άνετος στο αποστεωμένο του σκαρί και με τις αστραπιαίες αντιδράσεις του Άρθουρ στο διχασμένο μυαλό του, τραγουδά, λιγότερο αυστηρά σε σχέση με τις συγκεκριμένες απαιτήσεις του Τζόνι Κας στη βιογραφία Walk the line, σαν καλύτερα κουρδισμένος Ράντι Νιούμαν στα ντουέτα, με ένα αυτοβιογραφικό σόλο να αποτελεί την καλύτερή του στιγμή. Ωστόσο, μετά από μια μεγάλη εισαγωγή και μερικά τραγούδια, φαίνεται πως το concept του ιδιοσυγκρασιακού μιούζικαλ ανάμεσα σε δυο ψυχοπαθείς, από τις χαρωπές σερενάτες ως τον κλαυθμό του «Ne me quitte pas», δημιουργήθηκε ως ένεση ενδιαφέροντος, ένα τρικ πρωτοτυπίας για μια ταινία που σχεδόν επιβαλλόταν να γίνει και άφηνε αιχμές για μια πιο διαδραστική περιπέτεια του Τζόκερ με τον κόσμο που τον έμαθε για τα καλά. Το soundtrack, που αποτελεί βασικό κορμό της ταινίας, διασχίζει διαφορετικά μουσικά στυλ, από το «That’s life» και το ακόμη παλιότερο «Couple of swells» ως τα «What the world is now» και «For once in my life». Σαν τους Φρεντ Αστέρ και Τζούντι Γκάρλαντ αναστηλώνουν την ηχητική μπάντα των γονιών τους και φτάνουν ως τις επιτυχίες που έπαιζαν όταν μεγάλωναν, αφού η δράση, για να μην το ξεχνάμε, εκτυλίσσεται στα ’70s. 

 

Πρέπει ωστόσο να φτάσουμε στις δυο ώρες για να δηλωθεί μια ανατροπή, που οι γνώστες της Harley Quinn θα έχουν προβλέψει πολύ νωρίτερα. Η μοιρασμένη μεταξύ των δύο τρέλα που υποσχέθηκε το Folie à Deux δεν συνέβη ποτέ πραγματικά. Υπάρχει η διάχυτη υποψία κατά τη διάρκεια της ταινίας πως ο Φίλιπς, που όπως είπε ο ίδιος, μετέφρασε κινηματογραφικά τα όνειρα που έβλεπε στον ύπνο του ο Φίνιξ, δεν είχε ακριβώς μια συγκεκριμένη ταινία στα χέρια του και τη συναρμολόγησε σαν ένα φαντασιακό υβρίδιο οπερέτας και δικαστικού δράματος. Όσοι φρικίασαν με την αντιδραστική ερμηνεία του πρώτου Τζόκερ, θα ανακουφιστούν. Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, θα αναθαρρήσουν στη θέα του Φίνιξ και στο άκουσμα του ταραγμένου γέλιου του, και στο μεταξύ θα πρέπει να υπομείνουν το επαναλαμβανόμενο ρετρό μουσικό χαλί που βαραίνει με τις παρεμβάσεις της Χίλντουρ Γκουντναντότιρ στα κρόσια κάθε σεκάνς, να θαυμάσουν μερικές σκηνές, όπως το μονοπλάνο στο Γκόθαμ των ’80s και μερικά παράλληλα μοντάζ, και να περιμένουν, γιατί ο Φίλιπς δεν απέκλεισε τη συνέχεια, και ο Φίνιξ, παρά το άχθος της ακραίας νηστείας, δεν την αρνήθηκε κατηγορηματικά, στην κοινή συνέντευξη τύπου στη Βενετίας, στο φεστιβάλ που τους πριμοδότησε με τον Χρυσό Λέοντα για το πρώτο μέρος και αδιαφόρησε στη φετινή ώρα των βραβείων.