Μετά από δύο αγγλόφωνες απόπειρες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, η Μαριάν Σατραπί επιστρέφει επί γαλλικού εδάφους, προσπαθώντας να ανακτήσει τη στενή επαφή που είχε με το κοινό τον καιρό του Persepolis και του Κοτόπουλου με δαμάσκηνα – πολύ αγαπημένα του ελληνικού κοινού αμφότερα. Η απουσία της ταινίας από το φεστιβαλικό κύκλωμα μας έβαλε σε υποψίες, χωρίς απαραίτητα να συνιστά και κακό οιωνό, καθώς το ίδιο συνέβη και με το περσινό Mon Crime του Φρανσουά Οζόν και τελικά μια χαρά crowdpleaser προέκυψε.

 

Δυστυχώς, σε αυτή την περίπτωση οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν. Με φόντο ένα ουδέτερα κινηματογραφημένο Παρίσι εκτυλίσσονται ιστορίες ανεκδοτολογικής φύσης, άλλοτε αναιμικές, άλλοτε κακόγουστες, σαν αυτή με την αυτοκτονική ανήλικη και τον απαγωγέα, αλλά ποτέ ιδιαίτερα σύνθετες ή διεισδυτικές ως προς την κεντρική θεματική του θανάτου – τίποτα δεν υπάρχει πέρα από αυτό που βλέπεις ή σου λένε οι χαρακτήρες. Το καλό καστ, οι μελωδικοί κιθαρισμοί στο score και οι εμπνεύσεις του μοντέρ στις μεταβάσεις από σκηνή σε σκηνή κάπως διασκεδάζουν τις εντυπώσεις σε μια ταινία που κάνει το Paris, Je t’aime και τις αντίστοιχες ανθολογίες πόλης να μοιάζουν με σπουδαίο σινεμά.