Μετά από δυο φριχτές live-action μεταφορές, που έχουμε ξεχάσει ήδη, τα «Χελωνονιντζάκια», με όλο το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν για όσους μεγάλωναν στα ’90s, επιστρέφουν στο format του animation σε ακόμα μία ταινία που ωφελείται από τις θετικές επιδράσεις του «Spiderman: Ιnto the Spider-verse», το οποίο όχι μόνο επανέφερε στη μόδα το χειροποίητο σκίτσο μετά από δυο δεκαετίες ψηφιακής παντοκρατορίας στο στουντιακό animation αλλά σύστησε ένα αμάλγαμα χειροποίητου και ψηφιακού που επικαλείται διαφορετικές εικαστικές τάσεις και γεννά ένα ψυχεδελικό αποτέλεσμα.

 

Η φόρμα από μόνη της δεν αρκεί για να ανέβεις επίπεδο, όμως, όσο κι αν ο εφηβισμός των ηρώων αποτελεί μια ευχάριστη παραλλαγή στη συνήθη προσέγγισή τους στο πανί, οι Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ δεν κατόρθωσαν να σκαρώσουν μια ιστορία ανάλογα ελκυστική με το σχέδιο, ενώ υπονομεύουν και τον όποιο δραματικό αντίκτυπο, καταχρώμενοι το χαρακτηριστικό frat boy χιούμορ τους και υπερτιμώντας τη δύναμη (και τη δυναμική) της meta εξυπνάδας.