Ο Ασγκάρ Φαραντί δεν είναι ο μόνος Ιρανός σκηνοθέτης που αφουγκράζεται μια βαθιά σύγχυση στη μεσαία τάξη της χώρας του και γνωρίζει πώς να δραματοποιήσει προβληματικές σχέσεις, καθώς κι ένα χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία για κάτι διαφορετικό και το αδιόρατο πέπλο της κοινωνικής συντήρησης.

 

Ο Ρατμίν Λαβάφι ξεπερνά το γνωστό θέμα της αποξένωσης και ακουμπά, με πολύ διάλογο και ευδιάκριτη θεατρικότητα, το ψυχικό έλλειμμα σε μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίοι, επιστρέφοντας από ένα πάρτι, χτυπούν κάποιον με το αυτοκίνητο, δεν σταματούν και στη συνέχεια οχυρώνονται σε ένα σπίτι.

 

Με κλειστές τις πόρτες, αλλά με αναμμένη την τηλεόραση, συντονισμένοι σε ένα κρίσιμο, όπως αποδεικνύεται στο φινάλε, ποδοσφαιρικό ντέρμπι, ταλαντεύονται ανάμεσα στις ενοχές για τις ποινικές συνέπειες του δυστυχήματος που προκάλεσαν και την εγωιστική, όσο και ανθρώπινη τάση της συγκάλυψης, από τη στιγμή που, μάλλον, δεν υπήρξαν μάρτυρες στο συμβάν.

 

Το Γύρισμα της Τύχης, που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, είναι κυρίως ένα ψυχολογικό θρίλερ σεναρίου και όχι δράσης, που σημαδεύεται από ένα ηχηρό γεγονός πολύ γρήγορα, κλιμακώνει την ένταση στο φινάλε, εσωτερικεύει τις ηθικές συγκρούσεις και κλείνει με μια γλυκιά αντίστιξη: τις «Γυμνοπαιδίες» του Ερίκ Σατί και το κλάμα ενός αναπόφευκτου χωρισμού.