Υποδειγματικό ντοκιμαντέρ του πάντα μαχητικού και ψύχραιμου γνώστη της τεκμηρίωσης-verité Γιάννη Αυγερόπουλου για το χρονικό της αυθαίρετης ακύρωσης της ΕΡΤ, με αναλύσεις ειδικών για την έλλειψη συνταγματικότητας της κυβέρνησης στις ενέργειές της – σαν το Ζ του Γαβρά, με πιο τηλεοπτικούς όρους και χωρίς τη μυθοπλασία. Όλοι συμφωνούσαμε πως δεν θέλαμε να πληρώνουμε από το υστέρημά μας μια διογκωμένη και ατακτοποίητη κρατική τηλεόραση αλλά και πως το κλείσιμό της, αντί για τον προσεκτικό και σαφώς επίπονο επαναπροσδιορισμό, ήταν σοκαριστικό και φασίζον (οι περίφημες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) και το ντοκιμαντέρ προχωράει πέρα από τις πρώτες σκέψεις, ερευνώντας την ελεγχόμενη δημοκρατικότητα της απόφασης και τις σημαντικές αντιδράσεις που προκάλεσε εδώ και στο εξωτερικό. Η προεκλογική κυκλοφορία της ταινίας στις αίθουσες σίγουρα δεν είναι συμπτωματική, αλλά αυτός είναι και ο σκοπός της: να καταδείξει πως μετά από ένα χρονικό διάστημα, ικανό για ομαλοποίηση και ξεδιάλεγμα, τίποτα δεν έχει ξεδιαλύνει και η ρευστή κατάσταση συντηρείται. Το ζήτημα είναι κυρίως πολιτικό, μετά την αξέχαστη δήλωση του πρωθυπουργού πως οι κυβερνήσεις διόριζαν αριστερούς στην ΕΡΤ, αφού ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για αμαρτωλή διαχείριση. Και το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας βρίσκει ακριβώς αυτό το σημείο που εξηγεί τα πάντα, αν αναλογισθεί κάποιος το οξύμωρο δεκαετιών πελατειακής σχέσης και ρουσφετιών αλλά και της απώλειας του κοντρόλ σε ένα μέσον που θα έπρεπε και θα όφειλε, όπως κάθε κοιτίδα παραγωγής πολιτισμού σε πολιτισμένο κράτος, να διοικείται από αξιοκρατικά αναγνωρισμένους ειδικούς του χώρου. Αλλά, όπως μου είχε απαντήσει ο τότε υπουργός Πολιτισμού, στην ερώτηση μου αν ο νέος νόμος για τον κινηματογράφο θα εξαρτιόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση (είχα στο μυαλό μου τον ΛΑΟΣ, που προέβλεπα την πιθανότητα Χρυσή Αυγή), με τόσους διευθυντές που θα ορίζονταν, αντί να συνεχίσουν απερίσπαστοι το έργο τους: «Ναι, γιατί όποιους ψηφίζουμε, αυτοί και θα μας αξίζουν κάθε φορά».