Στο τρίτο μέρος του λιντσεϊκού θεατρικού εφιάλτη του Χρήστου Πασσαλή

ΤΈχοντας ακόμα στη μνήμη μου εικόνες της περσινής παράστασης του «Βιβλίου του εαυτού μου», Κεφάλαιο 7 - Πίστη, Κεφάλαιο 12 - Αγάπη (Μέρος Α') και Κεφάλαιο 33 - Αγάπη (Μέρος Β') του Χρήστου Πασσαλή, και πάλι στο main stage του BIOS, περίμενα ότι και το φετινό εγχείρημα αυτού του «ποιητικο-κινηματογραφικού» σύμπαντος ως θεατρικού δρώμενου θα ήταν πολύ κοντά σε εκείνο.

Είχε όντως, ξανά, όλες τις ποιότητες εκείνου του πρώτο «διδύμου» παράστασης, μόνο που αυτή που είδα πριν από μερικές μέρες στον ίδιο ακριβώς χώρο διέθετε περισσότερη στιλπνότητα και λιγότερη χαλαρότητα.

Δεν θα το έλεγες handmade αλλά μια περφόρμανς απόλυτης αυτοπεποίθησης των συντελεστών της που δεν άφηνε λεπτό να πέσει κάτω, λεπτό που να μην απαιτεί την προσοχή σου, σαν να παρακολουθείς μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία με σφιχτοδεμένο μοντάζ και σενάριο.

Και πάλι υπάρχει μια (η ίδια) γυναίκα που χάνει τον αγαπημένο της, κι εδώ η τηλεόραση αποτελεί την ενοχλητική βαβούρα μιας συλλογικής μνήμης, κι εδώ εμφανίζεται ένα ταριχευμένο πουλί (που τώρα είναι αγγελιαφόρος ειδήσεων), οι ανησυχητικοί ήχοι, οι αγωνιώδεις μουσικές, η συντριβή και η απόγνωση.

Γιατί το «θέατρο» του Πασσαλή εμπεριέχει μια τέτοια «κινηματογραφικότητα» που σε μπάζει σε ένα σύμπαν αλλόκοτο, σαν εκείνο του Ντέιβιντ Λιντς, εν προκειμένη (στον οποίο είναι αφιερωμένη η παράσταση), και σε ταξιδεύει στα βάθη μιας εμπειρίας ονειρικής, σε ένα ασυνείδητο με όρους σινεφιλικούς.

Ένας τηλεοπτικός δέκτης που αρχικά βομβαρδίζει «χιόνια», ένα δωμάτιο αποστειρωμένο, δύο άντρες περίεργα ενδεδυμένοι που εκτελούν οδηγίες κάποιου τύπου. Μια γυναίκα που χάνει τον εραστή της, που έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια, θα ξαπλώσει σε ένα κρεβάτι σε κατάσταση ημιθανή. Κι εμείς καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες της μνήμης της, να βιώσουμε τον συναισθηματικό της εφιάλτη.

Συνέχεια -με έναν τρόπο- αλλά και επανάληψη, με διαφορετική προσέγγιση, του περσινού του, στο φετινό «Βιβλίο του εαυτού μου» ο Πασσαλής είναι σαν να ανακατεύει για μια ακόμα φορά την τράπουλα και να μοιράζει εκ νέου τα χαρτιά.

Το «Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος» καταλήγει να είναι ένα άγριο παιχνίδι με τη μνήμη/ανάμνηση, μια κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στην τάξη και τη λογική, ενάντια στη ρεαλιτέ. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

Και πάλι υπάρχει μια (η ίδια) γυναίκα που χάνει τον αγαπημένο της, κι εδώ η τηλεόραση αποτελεί την ενοχλητική βαβούρα μιας συλλογικής μνήμης, κι εδώ εμφανίζεται ένα ταριχευμένο πουλί (που τώρα είναι αγγελιαφόρος ειδήσεων), οι ανησυχητικοί ήχοι, οι αγωνιώδεις μουσικές, η συντριβή και η απόγνωση.

Η ηρωίδα ξαπλώνει στο κρεβάτι ενός υπνωτιστή εξαιτίας του οποίου ξεκινάει ένα παράτολμο ταξίδι στον χρόνο μέσα από τη μνήμη της. Τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο κι ακολουθούν τη δική τους ροή. Η έκπληξη που την περιμένει θα την οδηγήσει αναπάντεχα στον Παράδεισο.

Το «Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος» καταλήγει να είναι ένα άγριο παιχνίδι με τη μνήμη/ανάμνηση, μια κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στην τάξη και τη λογική, ενάντια στη ρεαλιτέ.

Έτσι, αυτή η επιστροφή της ηρωίδας στο παρελθόν, η σύγκρουσή της με αυτό, η απόπειρα του απεγκλωβισμού της από αυτό είναι η είσοδός της σε ένα υποκειμενικό και αινιγματικό παρόν όπου οι νόμοι του πραγματικού κόσμου δεν ισχύουν, όπου μια τηλεόραση δίνει συμβουλές κι όπου τα φαντάσματα τραγουδούν.

Η κυρίαρχη απόκοσμη αισθητική του Ντέιβιντ Λιντς που μοιάζει σαν μια καταβύθιση στο ασυνείδητο, σαν μια παγωμένη εικόνα μιας ονειρικής limbo μεταξύ θανάτου και ξύπνιου, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι σε έναν εφιάλτη ή ένα ευφρόσυνο όνειρο, η επαναλαμβανόμενη εικόνα της Τζίνα Ρόουλαντς, η φωνή της Κατρίν Ντενέβ, οι μουσικές που μοιάζουν να έρχονται από μια χθόνια διάσταση, οι αναφορές του σκηνοθέτη Πασσαλή στον εικαστικό Τζέιμς Τάρελ, στις εικόνες του κινηματογραφικού σύμπαντος του Απιτσατπόνγκ Ουερασεθάκουλ, στα έργα της Αλεξάνδρα Βασιλέβσκα και του Μαρσέλ Τζάμα, σε συνδυασμό με την εξαιρετική παρουσία της Ελένης Βεργέτη στον ρόλο της ηρωίδας, συναθροίζουν σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα, ένα μικρό διαμαντάκι καλά κρυμμένο στα «κρυφά» δώματα της οδού Πειραιώς.

Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

Info

Το Βιβλίο του εαυτού μου 

Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος

Σκηνοθεσία-Κείμενο: Χρήστος Πασσαλής

Δραματουργία: Ελένη Βεργέτη, Άγγελος Σκασίλας

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα

Σκηνικά: Χρήστος Πασσαλής

Μουσική επιμέλεια: Coti K., Χρήστος Πασσαλής

Πρωτότυπη μουσική: Coti K.

Ερμηνεύουν: Eλένη Βεργέτη, Άρης Αρμαγανίδης, Φιντέλ Ταλαμπούκας/Mιχάλης Κίμωνας

Τελευταίες παραστάσεις: Σαβ. - Κυρ. 21:00 (έως 27/5)

ΒΙΟS Main (Πειραιώς 84, 210 3425335)