Του Παντελή Μπουκάλα

 

Μπορεί ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να είναι θρύλος ή μύθος, ωστόσο ο ατίθασος Γιος της Καλογριάς είναι και κάτι πολύ ουσιωδέστερο απ’ αυτό: είναι ιστορία. Ο βίος του, ένοπλος από πολύ μικρή ηλικία και ως το θάνατό του στο Φάληρο στις 23 Απριλίου 1827, μας κληροδότησε την πυκνότερη και διαυγέστερη σύνοψη του Αγώνα. Τον πολύτροπο άντρα, τον φιλόδοξο κλέφτη, τον έκανε επαναστάτη η ίδια η Επανάσταση, με τις τεράστιες ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις που απελευθέρωσε.

 

Το συναρπαστικό όραμα της Επανάστασης —να γίνει πατρίδα ο τόπος, ελεύθερη πατρίδα, και να γίνουν Έλληνες οι Ρουμελιώτες, οι Μοραΐτες, οι νησιώτες, οι ετερόχθονες— στράτευσε από μια στιγμή κι έπειτα κατ’ αποκλειστικότητα τον στρατηγικό νου του Καραϊσκάκη, τα θυελλώδη αισθήματά του, την πανούργα γλώσσα του, όργανο αυθεντικού σαρκασμού και αυτοσαρκασμού ή μεταφορέα του χλευασμού του για τους αντιπάλους του, ομόφυλους και αλλόφυλους. Στράτευσε βέβαια και το σώμα του ο Αγώνας, εξασθενημένο από την πολύχρονη φθίση κι ωστόσο ακμαίο. Επί δεκαετίες, ο ξεγραμμένος από γιατρούς και συντρόφους Καραϊσκάκης περιγελούσε το θάνατο, τον έκλεβε.

 

Ο Παντελής Μπουκάλας διασκεύασε τη θεατρικής μορφής αυτοβιογραφική εικασία του (Το μάγουλο της Παναγίας, εκδόσεις Άγρα) ειδικά για την παράσταση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για δύο ηθοποιούς, που θα ερμηνεύσουν τους ρόλους του Καραϊσκάκη και της συντρόφου του στη ζωή και στα όπλα, της Μαριώς που τη λέγαν και Ζαφείρη.