Πέντε πρόσωπα στο απώτατο όριο της ψυχικής κόπωσης, πολίτες του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, μέλη της κοινωνίας της επίδοσης βρίσκονται στο σημείο όπου δεν μπορούν να συνεχίσουν πια. Σε αυτή την ειλικρινή παραδοχή της αδυναμίας, της παραίτησης, αποκαλύπτεται η σημασία του άσκοπου, του παιχνιδιού, αυτού που φαίνεται να μην αποφέρει κανένα κέρδος. Πώς κινεί η κούραση το κάθε σώμα; Πώς μπορούν να αφουγκραστούν τις επιθυμίες τους που χάνονται μέσα στον σαματά της καθημερινής ζωής;

 

Η έρευνα της σκηνοθέτριας Μαριλένας Κατρανίδου πυροδοτήθηκε από τις ιδέες του φιλοσόφου Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν για την «κοινωνία της κόπωσης». Σε μια εποχή όπου το «μπορώ» έχει αντικαταστήσει το «πρέπει» ως βασικός άξονας οργάνωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος συνδέεται στενά με την έννοια της κόπωσης, του burn-out. Η συνεχής κατάφαση στην παραγωγικότητα, την υπερδραστηριότητα, το κυνήγι της τελειότητας και τελικά στην αυτο-εκμετάλλευση οδήγησαν σε μια επίφαση ευτυχίας. Η παράσταση ερευνά την απόσταση από τον αυτοματισμό στον αυθορμητισμό και από το αδιέξοδο στο παιχνίδι. Μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση αφιερωμένη στις κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Μήπως όμως αυτές μπορούν να προσφέρουν μια διέξοδο από την ασφυξία της σύγχρονης ζωής;