Γεννήθηκε, λέει, για να κάνει φασαρία, «όχι μόνο έμφυλη ή διαφυλική αλλά κάθε είδους φασαρία!». Διαθέτοντας εκ γενετής ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά (intersex), αλλά μεγαλωμένος κοριτσίστικα, έζησε μέχρι τα 37 του ως γυναίκα, για να θέσει έκτοτε αποφασιστικά εαυτόν υπεράνω φύλων, ρόλων και προτύπων, δηλώνοντας έμφυλος τρομοκράτης! Με ορμητήριο την Καλιφόρνια και καλλιτεχνικά του όπλα του τη φωτογραφία, την περφόρμανς κι έναν ρηξικέλευθο ακτιβιστικό λόγο, «πυροβολεί» τον επιτελεστικό ρόλο του φύλου, τις καθιερωμένες έννοιες της αρρενωπότητας, της θηλυκότητας, σύσσωμη τη λεγόμενη ετεροκανονικότητα, μέχρι και την παραδοσιακή μορφή της οικογένειας, όντας επίσης γονέας. Βρίσκει όμορφο «το να μπορείς να παίζεις με τη σεξουαλικότητα και τα φύλα, όντας παράλληλα απολύτως σοβαρός μαζί τους» και δεν τον μέλει η ανοχή, ούτε καν η αποδοχή: πιστεύει ότι οι τρανς, intersex και non-binary άνθρωποι «αξίζουν κάθε σεβασμό και θαυμασμό, καθώς τολμούν να ζουν χωρίς εκείνο το δίχτυ ασφαλείας που το μέσο cis-ετεροφυλόφιλο άτομο θεωρεί αυτονόητο», χαίρεται δε που τέτοιες ζωές «επιτέλους μετράνε», που όσοι τις βιώνουν δεν χαρακτηρίζονται πια ανώμαλοι, αλλόκοτοι, φρικιά. Διακηρύσσει ότι το μέλλον μας είναι η πολυμορφία των φύλων και των δυνατοτήτων τους, ενώ υπερασπίζεται την επιλογή του να δημιουργήσει οικογένεια ως εξίσου ανατρεπτική με το πιο αντισυμβατικό lifestyle, αφού «η αντίσταση είναι εύφορη...». Δεν διστάζει, ταυτόχρονα, να επικρίνει αγκυλώσεις και διαστρεβλώσεις που μπορεί να ευδοκιμούν ακόμα και μέσα στους κόλπους της mainstream, της «κατεστημένης» lgbt+ κοινότητας: «Ας μην πασχίζουμε απλώς να αναδημιουργούμε ή να αντιστρέφουμε τις κοινωνικές ιεραρχίες. Ένα γυναικείο, ένα γκέι ή ακόμα και trans ή inter σύστημα κυριαρχίας δεν συνιστά ένα παραπάνω βήμα στην κλίμακα της απελευθέρωσης». Κατηγορεί για ατολμία και καθωσπρεπισμό το καλλιτεχνικό κατεστημένο και θα εξακολουθεί, λέει, να διασχίζει τις γραμμές ανάμεσα στα φύλα «όσες φορές χρειαστεί ωσότου στηθεί μεταξύ τους μια γέφυρα όπου όλοι θα μπορούμε να βαδίζουμε». Πολλοί τον θεωρούν κάτι σαν πρόδρομο ή προφήτη πιο ελεύθερων, πιο διαλλακτικών, πιο συνειδητοποιημένων καιρών – ίσως να διαβάζει πράγματι το μέλλον στα άστρα, όντας επίσης γνώστης της αστρολογίας! Το σίγουρο είναι ο 60χρονος σήμερα Del έχει τον τρόπο του να σε προβληματίζει, γι' αυτό άλλωστε κάθε του δημόσια εμφάνιση ή δράση συζητιέται τόσο.
Έχω επανειλημμένα πει ότι δεν ενδιαφέρομαι να είμαι απλώς «ανεκτός». Ακόμα και η «αποδοχή» δεν σε πάει αρκετά μακριά.
— Πώς θα χαρακτήριζες την περσόνα σου; Τι θα παρουσιάσεις στην Αθήνα στο πλαίσιο του GenderFest;
Κοίτα, προτιμώ να μην επιχειρήσω το αδύνατο! Είναι πολύ περιοριστικό το να προσπαθώ να με ορίσω, δεν νιώθω καν την ανάγκη να εξηγούμαι. Διαθέτω, ωστόσο, μια σειρά περιγραφές που αντιστοιχούν σ' εμένα, φράσεις πιασάρικες που με έχουν εξυπηρετήσει στο παρελθόν και μπορούν κάλλιστα να το κάνουν και στο μέλλον – μπορεί και όχι. Αστρολογικά μιλώντας, είμαι Πετεινός της Φωτιάς (στο κινέζικο) και Λέων με ωροσκόπο Λέοντα, σύνοδο του Ουρανού με τον ωροσκόπο και Σελήνη στον Καρκίνο στον 12ο οίκο. Οι γνώσεις μου αυτές με βοήθησαν να κατανοήσω τον εαυτό μου τον καιρό που, πολλά φεγγάρια πριν, ήμουν ένας νεαρός αστρολόγος. Γεννήθηκα για να κάνω φασαρία, όχι μόνο έμφυλη ή διαφυλική, αλλά κάθε είδους φασαρία. Όταν πρωτοήρθαν οι μπάτσοι σπίτι μου, ήμουν μόλις πέντε ετών! Και, ναι, πράγματι έχω ορίσει τον εαυτό μου. Είναι πολύ σημαντικό τα queer άτομα να βρίσκουμε τα ίδια ονομασίες για εμάς αντί να αφήνουμε άλλους να μας πουν ποιοι είμαστε. Πριν από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους με αποκαλούσα «έμφυλο τρομοκράτη» (gender terrorist) εξαιτίας του τρόμου που αντίκριζα στα μάτια των άλλων, καθώς μάταια προσπαθούσαν να συλλάβουν τι ακριβώς είμαι στο πλαίσιο του δυαδικού συστήματος των φύλων. Πλέον, μπορώ να πω ότι η σεξουαλικότητά μου είναι inter (intersex) και το φύλο μου μη δυαδικό (non binary). Είμαι ένας ποικιλόφυλος οπτικός καλλιτέχνης που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιεί τη ζωή και το σώμα του. Είμαι καταρχάς αφηγητής ιστοριών, οπότε ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι λίγο αφήγηση, λίγο σόου, μια πολιτική διάλεξη οπτικοποιημένου λόγου και λεκτικής περφόρμανς. Αποτελώ o ίδιος μια ζωντανή απόδειξη του πώς μπορεί να μοιάζει μια θεωρία εφαρμοσμένη στην πράξη.
— Μετά την αποδόμηση της παραδοσιακής οικογένειας, των κατεστημένων έμφυλων και σεξουαλικών ρόλων, είναι άραγε η «κανονικότητα» των φύλων το τελευταίο σύνορο; Πόσο μακριά μπορούμε να πάμε σε αυτό;
Ξέρεις, στη Σουηδία υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη δημιουργία μιας παραγωγικής κριτικής απέναντι σε κάθε κανονικότητα, ιδιαίτερα στην ετεροκανονικότητα. Έχω συχνά προσκληθεί να μιλήσω σε κοινό κάθε λογής επαγγελματιών της υγείας καθώς και εκπαιδευτικών σχετικά με συγκεκριμένες στρατηγικές που μπορούν να εφαρμοστούν ώστε να αποδυναμωθεί το κυρίαρχο μισογύνικο, ρατσιστικό, ανδροκρατούμενο κατεστημένο. Η ετεροκανονικότητα καθώς και η cis κανονικότητα είναι σίγουρα ένα όριο που απαιτεί λίγη queer δυναμική!
— Πολλοί λένε ότι είναι οk το παιχνίδι με τα φύλα και η διάκριση του κοινωνικού φύλου από το βιολογικό, όμως υπάρχουν διαφορές μεταξύ αρσενικών και θηλυκών οντοτήτων τις οποίες δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Τι λες γι' αυτό;
Πιστεύω ότι σεξ και φύλο είναι κοινωνικές κατασκευές που μπορεί να υπάρχουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο – και το κάνουν. Υπάρχουν, βέβαια, διαφορές φυσιολογίας μεταξύ AFAB και AMAB (ατόμων δηλαδή που χαρακτηρίστηκαν αντίστοιχα είτε γυναίκες είτε άντρες κατά τη γέννησή τους, ένα σετ σωμάτων που παράγει ωάρια, ένα άλλο που παράγει σπέρμα και πολλά σώματα που δεν παράγουν τίποτα βιώσιμο), καθώς και διαφορές μεταξύ των δύο αυτών κύριων κατηγοριών και όσων γεννηθήκαμε με χαρακτηριστικά intersex. Αυτό που νομίζω ότι ρωτάς ουσιαστικά συνδέεται περισσότερο με την ύπαρξη ορισμένων βασικών και αδιάσειστων διαφορών ανάμεσα στα δύο φύλα που εξηγούν γιατί η ανδρική κυριαρχία είναι τόσο διαδεδομένη. Θα πρόσθετα ότι είναι σημαντικό να μπορείς να παίζεις με τη σεξουαλικότητα και τα φύλα, όντας παράλληλα σοβαρός μαζί τους, δίχως την ίδια στιγμή να προσκολλάσαι σε οποιοδήποτε σύστημα πεποιθήσεων. Ας μην πασχίζουμε απλώς να αναδημιουργούμε ή να αντιστρέφουμε τις κοινωνικές ιεραρχίες. Ένα γυναικείο, ένα γκέι ή ακόμα και trans ή inter σύστημα κυριαρχίας δεν συνιστά ένα παραπάνω βήμα στην κλίμακα της απελευθέρωσης.
— Τα τελευταία χρόνια τα διαφυλικά πρόσωπα αποκτούν περισσότερη ορατότητα, διακρίνονται στις τέχνες και αλλού, διεκδικούν κομμάτι του δημόσιου λόγου, της δημόσιας εικόνας. Είναι οι «άνεμοι της αλλαγής» πραγματικοί ή απλώς μια τάση;
Α, αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που θα είμαι trendy ως ένας non-binary intersex καλλιτέχνης, ο οποίος ανέκαθεν αναστάτωνε το κατεστημένο! Εκείνο που με ικανοποιεί είναι ότι πλέον η ζωή των τρανς εκτιμάται και τιμάται και ότι αυτό επιτεύχθηκε καταρχάς χάρη στα ίδια τα τρανς άτομα.
— Ποιες είναι οι προσωπικές σου εμπειρίες από την καταπίεση, τον ρατσισμό, τη βία και τις διακρίσεις; Είναι, άραγε, ο κόσμος της τέχνης απαλλαγμένος από τέτοια φαινόμενα;
Κοίτα, καταρχάς είμαι λευκός, αρτιμελής και μορφωμένος, οπότε δεν υπήρξα θύμα ιδιαίτερης καταπίεσης, παρ' ότι έχω βιώσει διακρίσεις και βία. Τα περισσότερα περιστατικά αυτού του είδους συνέβησαν όταν ήμουν αντιληπτός ως θηλυκό – μου έκανε κάποτε άγριο bullying μια ομάδα νεαρών αγοριών σε ένα λονδρέζικο λεωφορείο. Είμαι επίσης αρκετά σίγουρος ότι υπέστην διακρίσεις στον κόσμο της τέχνης, εφόσον οι παράγοντές του αποφεύγουν να στηρίξουν οικονομικά ανθρώπους σαν εμένα (μας αντιμετωπίζουν, βλέπεις, ως «φρικιά») – θα προτιμούσαν κάποιοι υποτιθέμενα νορμάλ άνθρωποι να κάνουν δουλειές που να μας αφορούν, παρά εμάς τους ίδιους στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο κόσμος της τέχνης συνηθίζει να ανταμείβει όσους αναπαράγουν ετεροσεξιστικά πρότυπα, οπότε όχι, δεν είναι και τόσο απαλλαγμένος.
— Διαφωνείς, διαβάζω, με την τακτική να υιοθετεί κανείς διαρκώς τον ρόλο του κατατρεγμένου και αδύναμου θύματος. Συμφωνώ απόλυτα, τι θα αντιπρότεινες όμως;
Έχω επανειλημμένα πει ότι δεν ενδιαφέρομαι να είμαι απλώς «ανεκτός». Ακόμη και η «αποδοχή» δεν σε πάει αρκετά μακριά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους ευτύχησα να συνεργαστώ και να φωτογραφίσω, όντες κομμάτι της παγκόσμιας queer κοινότητας, αξίζουν κάθε σεβασμό και θαυμασμό, καθώς τολμούν να ζουν χωρίς εκείνο το δίχτυ ασφαλείας που το μέσο cis ετεροφυλόφιλο άτομο θεωρεί αυτονόητο. Μάλιστα, ένας λόγος που η δουλειά μου δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί επαρκώς είναι επειδή ούτε αντικειμενοποιώ ούτε «εξωτικοποιώ» τους ανθρώπους με τους οποίους δημιουργώ εικόνες. Οι εικόνες αυτές απαιτούν μια ζωτική και ταυτόχρονα πανηγυρική ανταπόκριση, ενώ ο κόσμος της τέχνης διαθέτει χώρο μόνο για αντικειμενοποίηση, μολονότι υπάρχουν βέβαια ορισμένες, σπάνιες, εξαιρέσεις. Εξετάζοντας, ωστόσο, προσεκτικά αυτές τις εξαιρέσεις, εύκολα θα βρούμε για ποιον λόγο δημιουργήθηκαν.
— Είναι όμως θεμιτές κατηγοριοποιήσεις όπως «αρσενική», «θηλυκή» «queer» τέχνη κο.κ. ή μήπως η πραγματική τέχνη τις υπερβαίνει;
Αν ο κόσμος της τέχνης δεν ήταν απολύτως κορεσμένος από τον σεξισμό, θα έλεγα ότι «ναι», η τέχνη μπορεί πράγματι να υπερβαίνει κατηγοριοποιήσεις φύλου και σεξουαλικότητας. Αυτός ο κόσμος κυβερνιέται από άνδρες, πολλοί εκ των οποίων είναι γκέι, κάτι που όμως δεν είναι απαραίτητα προοδευτικό, εφόσον αδυνατούν να δουν τη δουλειά των γυναικών ή των τρανς δημιουργών ως «μεγάλη τέχνη». Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κλειστό μαγαζί που, δυστυχώς, σήμερα δεν έχει σχεδόν τίποτα να προσφέρει στον κόσμο. Η δε ακτιβιστική τέχνη σπάνια αναγνωρίζεται ως «πραγματική τέχνη».
Tα πεντάχρονά μου γνωρίζουν ότι είμαι «ο μόνος μπαμπαμαμάς σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα», δεν θα ήθελαν να είμαι οτιδήποτε πέρα από αυτό που ήδη είμαι, κι αυτό είναι κάτι που θα τους επιτρέψει να ανακαλύψουν κι αυτά με τη σειρά τους τι πραγματικά είναι, καθώς και τι θα μπορούσαν να γίνουν.
— Ποια δημιουργία σου εκτιμάς περισσότερο;
Όλα τα βιβλία που έχω γράψει συνδέονται με προβλήματα αλλά και απολαύσεις. Το τελευταίο μου με τίτλο «Γυναίκες της εξουσίας: Επεκτείνοντας τις queer θηλυκότητες» είναι, πιστεύω, το πλέον ποικιλόμορφο και ολοκληρωμένο. Το «Βιβλίο του Drag King», πάλι, ήταν το πιο εμπορικό. Οι «Θαυμαστές Μεταλλάξεις» η πιο όμορφη έκδοση. Αλλά εκείνο που χάρηκα περισσότερο ήταν το προνόμιο να ταξιδέψω μέχρι την Ανταρκτική για να τραβήξω μια σειρά φωτογραφίες και βίντεο για τη «Μαγεία της Ανταρκτικής», μια θεατρική παράσταση της αδελφής μου κατά το ζώδιο (επίσης Λέων) Mojisola Adebayo (βασίζεται στην αληθινή ιστορία μιας Αφροαμερικανής σκλάβας που κατάφερε να δραπετεύσει περνώντας για λευκή). Η ανησυχία μου για την κλιματική αλλαγή, ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση του πλανήτη, όλα τούτα αναμειγνύονται και η μαγεία συμβαίνει.
Το επόμενο πρότζεκτ μου, που ονομάζεται INTER* me, συνεχίζει να διερευνά τα σημάδια της γήρανσης σε ερμαφρόδιτα σώματα queer, ξεκινώντας από το δικό μου. Επέστρεψα στην παλιά μου Mamiya RB67 κι ένα απόλυτο, απρόβλεπτο φιλμ, το «Polaroid 665», που βρίσκεις μόνο στο eBay. Η πρώτη «δόση» αυτού του πρότζεκτ περιλαμβάνεται στην έκδοση «Transgender & Intersex - Θεωρητικές, πρακτικές και καλλιτεχνικές προοπτικές» (εκδ. Palgrave 2016).
— Είναι, άραγε, το σώμα μας ναός ή ένα πεδίο μάχης; Πιστεύεις ότι το μέλλον μας ως είδος θα είναι άφυλο;
Είναι τόσο ναός όσο και πεδίο μάχης! Μιλώντας για το δικό μου σώμα, με έχει εξυπηρετήσει μάλλον καλά επί 59+ χρόνια και το φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Το σώμα μου, όπως και τα σώματα πολλών άλλων, αποτελεί πηγή μεγάλης ευχαρίστησης, πολύ πέρα από την ευνόητη ερωτική. Όλα τα σώματα είναι ιερά, αλλά μόνο ορισμένα είναι σεβαστά και τιμώνται με τρόπο που να τους/μας επιτρέπει να είναι/είμαστε πλήρως ανθρώπινοι. Αν το είδος μας έχει κάποιο μέλλον, αυτό θα είναι μάλλον η πολυμορφία των φύλων.
— Και η αρρενωπότητα; Η θηλυκότητα;
Θα έλεγα ότι πρόκειται για έννοιες παρωχημένες που δεν εξυπηρετούν πλέον άλλο σκοπό από τη δημιουργία ενός διπολικού συστήματος ιεραρχίας που ωφελεί ορισμένους σε βάρος των άλλων. Είναι σχεδόν αδύνατο ακόμα και να αναφερθεί κανείς στην αρρενωπότητα ή στη θηλυκότητα χωρίς να προσθέσει αντίστοιχα κάποιο σχετικό προσόν. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι πραγματικά ουσιώδες ή απόλυτο σε αυτές τις έννοιες. Όταν τις χρησιμοποιώ, λοιπόν, αναφέρομαι σε ό,τι ο πολιτισμός μας έχει αποφασίσει ότι θα είναι αρσενικό ή θηλυκό, όχι σε κάτι υπαρκτό στη θεωρούμενη σφαίρα του πραγματικού.
— Νομίζω ότι μερικές φορές η «σπουδή» να δημιουργούμε νέες έμφυλες, σεξουαλικές κ.λπ. ταυτότητες τείνει να μας παγιδεύει σε νέες διαχωριστικές γραμμές αντί να τις καταργεί.
Αν σε αντιλαμβάνομαι καλά, ναι, θα συμφωνούσα ότι νέες ή νεότερες ταυτοτικές κατηγορίες όπως trans και inter κατασκευάζουν καινούργιες νόρμες. Προσωπικά, έχω αντιταχθεί σε πολλές queer νόρμες, όπως π.χ. ο βιγκανισμός, με τον οποίο μάλιστα δεν έχω διαφορές, τον ακολουθώ κιόλας περιστασιακά. Υπάρχουν, όμως, πράγματι queer και trans νόρμες καθώς και αυτό που θα ονόμαζα συμβατές με τα ΜΜΕ intersex νόρμες. Είναι, φαίνεται, μια φυλετική ανάγκη για τους ανθρώπους να δημιουργούν σύνορα, να αναπτύσσουν μια «ΕΜΕΙΣ vs ΑΥΤΟΙ» νοοτροπία.
— Πώς κρίνεις την άποψη ότι η lgbtqi+ κοινότητα φλερτάρει σήμερα έντονα με τη λεγόμενη ετεροκανονικότητα;
Τι σημαίνει αυτό; Μήπως το ότι κάποια μέλη της κοινότητάς μας παντρεύονται, αποκτούν παιδιά κ.λπ.; Μιλώντας για «φλερτ», χάνεις το νόημα. Θέλουν κάποια queer άτομα να απολαμβάνουν ό,τι και οι ετεροφυλόφιλοι; Μια οικογένεια που να τους αγαπά; Μια οικονομική σταθερότητα; Την ελευθερία να διασχίζουν σύνορα ως αναγνωρισμένη νομικά σχέση; Πιθανόν ναι – και τι έγινε; Τα γνωρίζω αυτά από πρώτο χέρι. Όταν πριν από 11 χρόνια συνήψαμε με τoν/τη σύντροφό μου Ματ/Ματίλντα (ο ίδιος/η ίδια ορίζει ως «εναλλάξιμο»-interchangeable το φύλο του/της) σύμφωνο συμβίωσης, αποκτώντας στη διάρκεια αυτής της σχέσης δύο παιδιά, κάποια queer άτομα θεώρησαν ότι «ξεπουλήθηκα». Λέω, λοιπόν, σε αυτούς ότι η αντίσταση είναι γόνιμη! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπηρετήσεις τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Αν κάποιοι άνθρωποι θεωρούν επιτομή της ριζοσπαστικότητας να παρτάρουν διαρκώς και να γαμιούνται με όσο περισσότερα κορμιά μπορούν, εμπρός, ας το κάνουν! Ανεμίζω το queer λάβαρο για όσο με θυμάμαι και θεωρώ θαυμάσιο το να διατηρώ σήμερα μια σταθερή σχέση, έχοντας την ευκαιρία να επηρεάσω και να γαλουχήσω τόσο τα δύο αξιολάτρευτα πλάσματά μου όσο και όσους τα περιβάλλουν.
— Φαίνεται ότι οι οικογένειες του «ουράνιου τόξου» είναι το επόμενο μεγάλο βήμα στον δρόμο προς την απελευθέρωση και, ταυτόχρονα, ο μεγαλύτερος εφιάλτης για την κυρίαρχη κανονικότητα. Η δική σου μαρτυρία ως intersex γονέα;
Σίγουρα, σε κάποια μέρη του πλανήτη έχουν διευκολυνθεί πολύ όσοι άνθρωποι από την lgbtqi+ κοινότητα επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια, κάτι αδιανόητο παλιά. Οι πολιτικές της ομοφοβίας δυσκολεύουν, βέβαια, ακόμα πολύ την τεκνοθεσία στα queer άτομα. Ταυτόχρονα, πολλοί lgbtqi+ άνθρωποι που επιλέγουν να παραμείνουν άτεκνοι έχουν οικοδομήσει τις ταυτότητές τους στην αντίδραση και αντίσταση απέναντι στις ετεροφυλόφιλες νόρμες, έτσι αισθάνονται ότι απειλούνται από τις αδερφές που επιθυμούν παιδιά. Τους φαίνονται είτε «πουλημένες» είτε ότι προσπαθούν απελπισμένα να γίνουν αποδεκτές από το κυρίαρχο ετεροφυλόφιλο Matrix. Ίσως αυτό να αληθεύει. Επιτρέψτε μου όμως να ρωτήσω πόσο επικριτικά είναι τα ίδια αυτά άτομα απέναντι στους ετεροφυλόφιλους αδελφούς, τις αδερφές, τα ξαδέρφια τους κ.λπ. που τεκνοποιούν. Επαναλαμβάνω, η αντίσταση είναι γόνιμη: και μόνο το ότι τυγχάνω ένας ανοιχτά intersex ΚΑΙ queer γονέας κάνει τη διαφορά. Παρ' ότι τα πεντάχρονά μου γνωρίζουν ότι είμαι «ο μόνος μπαμπαμαμάς σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα», δεν θα ήθελαν να είμαι οτιδήποτε πέρα από αυτό που ήδη είμαι, κάτι που θα τους επιτρέψει να ανακαλύψουν κι αυτά με τη σειρά τους τι πραγματικά είναι, καθώς και τι θα μπορούσαν να γίνουν. Η προοπτική να δω δύο εκκολαπτόμενους νεαρούς ανθρώπους να αναπτύσσονται ανεξάρτητα από τα καθιερωμένα έμφυλα πρότυπα, η ευκαιρία να δω πώς θα ήμουν εγώ αν είχα μεγαλώσει έτσι, μου φαίνεται στ' αλήθεια γαμάτη, queer και ριζοσπαστική!
Info:
GenderFest
27-29/1
Booze Cooperativa, Κολoκοτρώνη 57, 211 4053733
Αναλυτικό πρόγραμμα στο genderfest.gr
σχόλια