ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΓΟΝΕΩΝ ΑΣ ΜΗΝ ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ
Peace: Τελικά, μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δυστυχία ή την ευτυχία των γονιών μας; Αν συνειδητοποιήσουμε τι δεν θα θέλαμε να επαναλάβουμε εμείς από αυτά που έκαναν οι γονείς, μπορούμε άραγε να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων;
Αυτό που ρωτάς είναι το εξής: είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τις ζωές των άλλων ως μπούσουλα ώστε να αποφύγουμε τις κακοτοπιές;
Η απάντηση είναι ναι, θα μπορούσαμε, αλλά τελικά δεν μπορούμε. Υπάρχει η εξής βασική προϋπόθεση: να είσαι σε θέση να βγάζεις συμπεράσματα που δεν οδηγούνται από το συναισθηματικό δέσιμο, τις προσδοκίες, τις ελπίδες ή τις καταπιεσμένες επιθυμίες. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Τα συμπεράσματα που βγάζουμε καθημερινά για το οτιδήποτε είναι τόσο καθορισμένα από το συναίσθημα –ενώ υποστηρίζουμε ότι οδηγούμαστε από τη λογική (σκέψου τι διαλέγει ο καθένας να ψηφίσει)–, που ο σύγχρονος άνθρωπος αναγκάστηκε να εφεύρει τον ψυχίατρο, τον επαγγελματία που κρατάει τον φακό για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας μέσα από το απάτητο μονοπάτι της λογικής.
Παράδειγμα: ένας άντρας παντρεύτηκε μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα. Ο γάμος αποδείχτηκε επιτυχημένος, με την έννοια ότι δεν επήλθε διαζύγιο. Το παιδί βγάζει το συμπέρασμα ότι η ηλικιακή διαφορά σε ένα ζευγάρι όχι μόνο δεν έχει σημασία αλλά και ότι οι γυναίκες χρειάζονται έναν μεγαλύτερο άντρα – η «λογική» εξήγηση που δίνει είναι ότι οι γυναίκες είναι πιο ώριμες από τους άντρες και προσπαθεί να το εφαρμόσει και στη δική του ζωή. Εν τω μεταξύ, η εξήγηση για τον πετυχημένο γάμο μπορεί να είναι άλλη: κοινωνική συμβατότητα, χαμηλές προσδοκίες, πνευματική σύμπνοια, κοινό όραμα, συγκρατημένη αδιαφορία, συνδυασμός των παραπάνω.
Γιατί δεν κατάφερε το παιδί να βρει τα πραγματικά αίτια της γαμήλιας βιωσιμότητας και επικεντρώθηκε στην ηλικιακή διαφορά; Επειδή ήταν αυτό που σχολίαζαν περισσότερο οι συγγενείς του όταν μεγάλωνε; Ή μήπως επειδή αρνείται να παραδεχτεί ότι αυτό που δένει τους γονείς του είναι η συγκρατημένη αδιαφορία; Αν δεν θελήσει ποτέ να αντιμετωπίσει αυτό που κατά βάθος ξέρει, θα συνεχίσει ωραιότατα τη ζωή του με λάθος συμπεράσματα. Θα συνεχίσει να τα θεωρεί σωστά ακόμα και όταν δεν επιβεβαιώνεται, χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι δεν επιβεβαιώνεται.
Η παραπάνω λειτουργία εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο και από ένα παιδί γονιών που κάποια στιγμή πήραν διαζύγιο. Ποιο λάθος συμπέρασμα μπορεί να βγάλει; Ως άσκηση για το σπίτι σκέψου μόνη σου τέτοια παραδείγματα.
STILL OR SPARKLING
Θεία Ζώγια: Αγαπητή Α, μπα; έχω την εξής απορία: γιατί στα αμερικανικά σίριαλ ποτέ οι ηθοποιοί δεν πίνουν νερό της βρύσης; Σχεδόν πάντα τους δείχνουν να ανοίγουν το ψυγείο και να παίρνουν μπουκαλάκι με εμφιαλωμένο νερό. Αυτό είναι κάτι που υφίσταται και στην πραγματική ζωή ή παίζει μόνο στην tv; Κάνεις κι εσύ το ίδιο; Μάκια
Είναι κάτι που γίνεται και στην πραγματική ζωή, ναι, τουλάχιστον εδώ που μένω. Ενδιαφέρουσα ερώτηση – πιστεύω ότι το ανελέητο και επιθετικό μάρκετινγκ των πάντων έχει καταφέρει να μετατρέψει το νερό σε ποτό, σε εξκλούσιβ νέκταρ που δίνει ζωή, σαν κάτι πολύτιμο, και δεν γίνεται να το πίνεις από τη βρύση. Βέβαια πολύτιμο είναι, αλλά όχι επειδή έχει μπει σε μπουκάλι. Νομίζω ότι διάβασα πως αυτή η μανία για το εμφιαλωμένο νερό της Αμερικής έχει περάσει πλέον και στο Μεξικό.
ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΕΣ
Moral Issues: Γιατί οι άνθρωποι που ευεργετείς είναι συνήθως πιο επιθετικοί απέναντί σου, σε σχέση με τους ανθρώπους που δεν ευεργετείς; Είναι λογικό να σου βγάζουν το μάτι αυτοί που τους έφτιαξες; (Ίσως επιδερμική, δική μου ερμηνεία: καταστρέφοντας τον ευεργέτη τους, εξαλείφουν και τη μνήμη της αδυναμίας του)
Η ερμηνεία αυτή κάθε άλλο παρά επιδερμική είναι. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν την ιδέα της αδυναμίας τους. Όταν υπάρχει μάρτυρας αυτής της αδυναμίας, το πρόσωπό του για πάντα θα συμβολίζει αυτές τις στιγμές, οπότε είναι αδύνατον να τις απωθήσουν σε πιο βαθιά ντουλάπια του μυαλού τους – ή να παριστάνουν ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ!
Αυτή είναι η μία πλευρά. Όμως, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις των άλλων, ούτε μπορούμε τελικά να ερμηνεύσουμε τα κίνητρά τους, όσο κι αν θα το θέλαμε. Το μόνο που μπορούμε να προσπαθήσουμε να κουμαντάρουμε είναι οι δικές μας πράξεις και οι δικές μας αντιδράσεις.
Νομίζω ότι κατά βάθος περιμένεις τα χειρότερα από τους ανθρώπους. Ότι ακόμα κι αυτοί που φέρονται καλά, στην πρώτη ευκαιρία θα το αναποδογυρίσουν, ότι πίσω από κάθε καλό λόγο υπάρχει και η χλεύη.
Φυσικά και έτσι είναι, σε γενικές γραμμές. Ο καθένας το αντιμετωπίζει αυτό το γεγονός με τον τρόπο του. Πιστεύω, όμως, ότι εσύ προσπαθείς να ξορκίσεις αυτήν τη γνώση προκαλώντας τη ζωή: δηλαδή, βοηθώντας ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν πρέπει ή δεν χρειάζεται να βοηθήσεις. Από χαζούς ή αδιάφορους ή ανθρώπους με έπαρση δεν μπορείς να περιμένεις κάτι περισσότερο από επιθετικότητα, και όταν γίνει αυτό που περίμενες, επιβεβαιώνεις την αρχική σου υπόθεση, η οποία είναι σωστή μόνο μερικώς, ως καθολική.
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άνθρωποι που βοήθησες και είναι ακόμα στη ζωή σου, ως φίλοι, ως συνεργάτες ή ως ωραία ανάμνηση. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και που σας συνδέει αγάπη και εκτίμηση. Με την πρακτική της «πρόκλησης», όπως ανέφερα παραπάνω, υπάρχει ο κίνδυνος να τους παρασύρουν και αυτούς η οργή και η καχυποψία, κάνοντας τους λίγους φίλους ακόμα λιγότερους.
Οπότε, τι κάνουμε; Το ένστικτό σου, μετά από τόση εμπειρία, σίγουρα σε προειδοποιεί για το ποιος αξίζει βοήθεια και ποιος όχι. Αν το ακούσεις, δεν θα εκμηδενιστεί ο κίνδυνος, αλλά θα ελαττωθεί. Δεν λέω, βέβαια, να γίνεις απότομος ή να απορρίπτεις χωρίς κουβέντα, αλλά την επόμενη φορά που θα σκεφτείς «τι νταβλούκι είναι αυτό» για κάποιον, προσπάθησε να τον βοηθήσεις με έναν τρόπο ώστε να μη βρίσκεσαι σε απόσταση βολής από τη χαζομάρα του.
ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΡΔΙΑΣ
Dead end: Δεν μας τσούζει πάντα επειδή ο άλλος έχει προχωρήσει, ενώ εμείς όχι (λες και κάνουμε κόντρα). Κάποιες φορές μας τσούζει επειδή αγαπάμε ακόμα. Και επειδή ο άλλος προχώρησε σημαίνει λίγο-πολύ ότι πια δεν έχουμε ελπίδα μαζί του. Ερχόμαστε, δηλαδή, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα την οποία πριν αποφεύγαμε να δούμε, γιατί πιστεύαμε ότι, αφού είναι μόνος του υπάρχει ακόμα ελπίδα. Οπότε, η λύση «αν προχωρήσεις κι εσύ, θα τον ξεχάσεις» είναι λύση; Γιατί, αν αγαπάς ακόμα κάποιον, δύσκολα κάνεις βήματα προς άλλες κατευθύνσεις.
Δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, και η κόντρα υπάρχει που τσούζει, και η πιθανότητα που έσβησε τσούζει, και η ελπίδα που πέθανε τσούζει. Επίσης, δεν υπάρχει άλλη λύση από την ίδια τη ζωή. Δεν ισχύει απαραίτητα ότι «αν προχωρήσεις, θα τον ξεχάσεις», αλλά ότι «όταν προχωρήσεις με άλλον, θα σημαίνει ότι έχεις απομακρυνθεί». Μερικοί πιστεύουν ότι οι αρπαχτές βοηθάνε, άλλοι λένε ότι χρειάζεται χρόνος. Το κοστουμάκι όμως δεν βγαίνει μόνο σε ένα νούμερο. Θα το ξεπεράσεις όπως θα το ξεπεράσεις και η συνταγή θα ισχύει μόνο για μια φορά. Αν το ξαναπάθεις, θα το ξεπεράσεις με άλλον τρόπο.
ΟΧΙ ΤΟΣΗ ΠΙΣΤΗ
Πιστεύεις κι εσύ ότι η πιστή μετάφραση είναι σαν την πιστή γυναίκα, δηλαδή βαρετή; Πιστεύεις κι εσύ ότι η κλειστή πόρτα είναι σαν την κλειστή γυναίκα, δηλαδή μυστηριώδης; Πιστεύεις κι εσύ ότι η ξανθιά άμμος είναι σαν την ξανθιά γυναίκα, δηλαδή άπιαστη; Πιστεύεις κι εσύ ότι βάζοντας το ίδιο επίθετο μπροστά από δύο τυχαία ουσιαστικά προκύπτει κάποιο συμπέρασμα;
Εγώ πιστεύω ότι κι εσύ υπνωτίζεσαι γλυκά από την κοινοτοπία.
&
Πέτρος: Από πού προήλθε το σύμβολο & και ποια η σημασία του; Είναι διεθνές και γιατί;
Ρώτησα τη Siri και μου είπε τα εξής: το σύμβολο, το οποίο στα αγγλικά λέγεται ampersand, υπάρχει περισσότερο από 1.500 χρόνια. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. η Ρώμη έγραφε με καλλιγραφία κι έτσι η λατινική λέξη για το «και», που ήταν το «et», ήταν ένα σύμπλεγμα μεταξύ του e και του t. Με τα χρόνια ο συνδυασμός αυτών των γραμμάτων έφτασε να συμβολίζει το «και» και σε άλλες γλώσσες.
=====
Στείλτε τις ερωτήσεις σας ανώνυμα ή επώνυμα στη σελίδα της Α, Μπα στο lifo.gr
σχόλια