__________________
1.
Θέλω τόσο πολύ να ερωτευτώ και το βρίσκω τόσο δύσκολο! Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στους γύρω μου, ούτε καν όταν πρόκειται για φίλους, απλώς συμβιβάζομαι. Δεν δέχομαι όμως να συμβιβαστώ και στον έρωτα!
Αρχικά, για να σου μιλήσω για εμένα. Είμαι κάπως κλειστός χαρακτήρας και δεν αρχίζω εύκολα συζητήσεις, δεν φοβάμαι όμως να υποστηρίξω την άποψη μου. Είμαι πολύ επίμονη και comme il faut. Η παρέα μου πιστεύει πως είμαι σαν την Elizabeth Bennet, από το Pride and Prejudice. Και δεν διαφωνώ μαζί τους. Λατρεύω τα βιβλία, είμαι witty (ελληνική λέξη για αυτό έχουμε;), έξυπνη, ευχάριστη, όμορφη (κανονικά εδώ θα έπρεπε να πω πως με θεωρούν όμορφη, να το παίξω αδιάφορη ή κάτι τέτοιο, για να μην φανώ ξιπασμένη) και ιδιαίτερη. Και πολύ ρομαντική! Δεν θέλω να είμαι με κάποιον που θεωρώ μέτριο. Θέλω να θαυμάζω τον άλλον, να είμαι ευτυχισμένη και περήφανη που βρίσκομαι δίπλα του. Θέλω να είμαι πραγματικά ερωτευμένη, δεν μου αρέσουν όμως οι καθημερινές καταστάσεις με τα δωράκια και τα σοκολατάκια και την ζήλια. Μισώ την ζήλια και πιστεύω πως όχι μόνο δεν σε κολακεύει κάποιος που σε ζηλεύει, αλλά σε υποτιμάει και δεν σε θεωρεί αξιόπιστο και έντιμο. Αν πραγματικά θες να δείξεις την αγάπη σου καν'το σωστά. Όπως ο Darcy. Μην φοβάσαι να τσαλακώσεις για λίγο την ματαιοδοξία ή την περηφάνια σου και βοήθησε τον άλλον όταν πραγματικά σε χρειάζεται. Να παραδέχεσαι τα λάθη σου, είναι εξάλλου ο μόνος τρόπος για να τα διορθώσεις.
Νοιώθω λοιπόν ιδιαίτερη και δεν θέλω να συμβιβαστώ με κάποιον μέτριο. Ίσως πρέπει βέβαια, όπως και η Lizzy να μην κρίνω τους άλλους από την πρώτη ματιά, όσες φορές όμως αφήνω τους άλλους να ανοιχτούν απογοητεύομαι. Τι να κάνω τέλος πάντων; Είναι δικό μου λάθος που δεν βρίσκω κάποιον (αξιό)λογο να ερωτευτώ;
Σε δύο χρόνια φεύγω για σπουδές και ελπίζω για κάτι καλύτερο στον έξω κόσμο, γιατί προς το παρόν ζω σε μια μικρή περιοχή.- Elizabeth
Μικρό αλεπουδάκι, ελπίζω το «σε δύο χρόνια φεύγω για σπουδές» να σημαίνει ότι τώρα είσαι 16, για να εξηγείται κάπως το σύνδρομο ιδιαιτερότητας που περνάς. Είναι συνηθισμένη παιδική αρρώστια, και τις περισσότερες φορές φεύγει χωρίς να αφήνει σημάδια.
Επειδή η ζωή θα δώσει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που ακόμα δεν είσαι σε θέση να κάνεις, μερικά σκόρπια σχόλια μόνο, που είναι αταίριαστα μεταξύ τους, οπότε τα γράφω με τυχαία σειρά.
1. Δεν είναι καθόλου comme il faut να είναι κανείς επίμονος. Οι επιμονή φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση, και οι comme il faut άνθρωποι είναι αυτοί που δεν θέλουν να φέρνουν τον άλλον σε δύσκολη θέση. Ενίοτε αυτή η συμπεριφορά έχει αρνητική χροιά γιατί εμπεριέχει τον κοινωνικό συμβιβασμό, κάτι που λόγω της «ιδιαιτερότητας σου» αυτή τη στιγμή μπορείς να αντιληφθείς μόνο με αρνητικούς όρους, άλλωστε αυτό είναι και το κυρίως θέμα της ερώτησης σου. Οπότε είσαι ή επίμονη, ή comme il faut.
2. H μετάφραση της λέξης witty είναι «πνευματώδης». Για κάθε φορά που θα έχεις τέτοιου είδους απορία, σου συνιστώ να πηγαίνεις εδώ.
3. Η ζήλεια δεν λέει τίποτα για τον άνθρωπο που την λούζεται, παρά μόνο για αυτόν που τη νιώθει. Η ζήλεια πηγάζει από αίσθημα κατωτερότητας. Όποιος δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους άλλους, έχει πρόβλημα με τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να το παίρνεις προσωπικά - δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό. Οι ζηλίαρηδες ζηλεύουν σε όλες τους τις σχέσεις. Οπότε, καλώς αντιλαμβάνεσαι ότι είναι κάτι που δεν πρέπει να ανέχεσαι, αλλά όχι επειδή σε υποτιμά ο άλλος. Επειδή σε κάνει σάκο του μποξ για τις δικές του ανεπάρκειες.
4. Κι εμένα μου αρέσει η Τζέιν Όστιν, για την ακρίβεια είναι μια από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Αφού αγαπάς τα βιβλία, επέτρεψε μου να σου συστήσω την Ίντιθ Γουόρτον. Είναι διάσημη για τα Χρόνια της Αθωότητας, αλλά θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με το Το σπίτι της Ευθυμίας. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις καλύτερα την Τζέιν Όστιν. Μετά διάβασε Χένρι Τζέιμς, μετά Όσκαρ Ουάιλντ, και στο τέλος θα έχεις μια καλύτερη εικόνα της Βικτωριανής εποχής που τώρα θαυμάζεις.
__________________
2.
Αγαπητη α μπα. Σου γραφω με αφορμη το 7 ο γράμμα 2.6.2016
Μεγάλωσα σε μια πολύ μικρή κοινωνία (επαρχία οπως καταλαβαινεις) εχω βιωσει πολλα περιστατικα σεξουαλικης παρενοχλησης ως παιδί απο μεσηλικες (και οχι μονο εγω, σχεδον ολα τα κοριτσια του Δημοτικού σχολειου) το θεμα ειναι οτι καθε φορά που το λεγαμε στους μεγάλους δεν έδιναν καμια σημασία ή μας ελεγαν οτι ειναι ιδεα μας κ οτι δεν ξερουμε τι μας γινεται κ οτι ο ταδε ειναι πολυ καθωσπρέπει μήπως εμείς (τ ανηλικα ) τον προκαλεσαμε με τα ρουχα μας. Γενικα στο χωριο επικρατουσε η αποψη "οι μεγαλοι εχουν παντα δικιο" και αυτο πολλα κατακαθια τον εκμεταλλευονταν στο έπακρο. Ενας θειος μου με θωπευσε μπροστα στη γιαγια μου και στη θεια μου.αρχισα να φωναζω και να τον βρίζω κα η γιαγια μου γυρναει και μου λεει "σεβασμο στους μεγαλυτερους" (το διανοεισαι;;;;;) η θεια μου με ψιλουπερασπιστηκε και τον εκραξε αλλα αυτος ουτε ντραπηκε ουτε φανηκε ιδιαιτερα μετανιωμενος ...το περιστατικο περασε στο ντουκου. (Φαντασου εισαι η μονη στην οποια το εχω εξομολογηθει, δεν το χω πει ουτε καν στον ψυχολογο μου τοτε που εκανα ψυχανάλυση ).
Αλλο περιστατικό.
Υπηρχε ενας ανω των 40 που ειχε εμμονη με ενα κοριτσι απο Αλβανία.κατα καιρους παρενοχλουσε και αλλα κορίτσια (δημοτικου να θυμισω) αλλα τη συγκεκριμένη την ενοχλουσε συνέχεια και της μιλουσε παρα πολυ ασχημα και προστυχα κανοντας παραλληλα σεξιστικα και ρατσιστικα σχολια.Ήμασταν ολα τ παιδια μαρτυρες αυτης της συμπεριφορας. ειχαμε συσπειρωθει εναντιον του (και των ομοιων του) και τον κραζαμε και τον βριζαμε οπου τον βρίσκαμε. Οι μεγαλοι δεν εκαναν τιποτα!!!
Το θεμα ειναι οτι ενω τοτε ημουν πολυ πιο αντιδραστικη, μεγαλωνοντας αναμεσα σ αυτους τους ανθρωπους φοβαμαι οτι εχω εσωτερικευσει αυτη την απαθεια των μεγαλων και οταν καποιος με παρενοχλει παντα σκεφτομαι οτι ειναι ιδεα μου αρχικα και μετα αρνουμαι να το αναγνωρισω με αποτελεσμα να γινομαι παθητικη (μου συνεβη ενα περιστατικο στην Αθήνα, ενηληκη ουσα, και πραγματικα ειχα παγώσει κι δεν ηξερα πως να αντιδρασω) δεν θελω να ειμαι ετσι . Θελω να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου και να αναγνωριζω αμεσως ποτε καποιος παει να με βλαψει :-(
Αυτό που έχεις εσωτερικεύσει δεν είναι απλή απάθεια. Είναι ένα ολόκληρο σύμπλεγμα, ένα οικοδόμημα, που καθιστά τις γυναίκες θηράματα και τους άντρες κυνηγούς. Είναι η θεωρία ότι οι γυναίκες είναι πειρασμός και οι άντρες δεν κρατιούνται όταν ερεθίζονται, και καλώς δεν κρατιούνται, άρα είναι δουλειά των γυναικών να μην προκαλούν.
Όλοι έτσι έχουμε μεγαλώσει, και είναι δική μας δουλειά να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε έτσι, άρα να αντιδρούμε έτσι όταν δεν έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε, είτε είμαστε άντρες, είτε είμαστε γυναίκες. Οι εμπειρίες σου έχουν επιβεβαιώσει αυτό που βλέπεις παντού, αυτό που κυριαρχεί γύρω μας. Κυριαρχεί ακόμα, αλλά αρχίζει και αλλάζει, και γι'αυτό αρχίζεις και βλέπεις το λάθος. Και μόνο ότι κάνεις αυτές τις σκέψεις δείχνει ότι αρχίζεις να αλλάζεις. Ας μην περιμένουμε θαύματα. Ας ελπίσουμε όμως ότι την επόμενη φορά θα μιλήσεις για το θέμα στον ψυχολόγο σου, αν ξαναπάς, χωρίς να φοβάσαι ότι δεν πρέπει να το πεις γιατί ό,τι έγινε ήταν δικό σου λάθος.
__________________
3.
Αμπα εδω και δυο μηνες βγαινω με καποιον, παντρεμενος χωρισμενος με δυο παιδια. (1)Το οτι πριν απο δυο εβδομαδες μου γνωρισε τα παιδια του, λεγοντας μου θελω να σε δουν, σημαινει κατι η με γνωρισε οπως γνωριζει στα παιδια του τον καθε γνωστο του; και ισως τον αλλο μηνα μπορει να τους γνωρισει μια αλλη, και τον επομενο μηνα μια αλλη; (2)Τα παιδια ειναι 8 και 9 χρονων. Οταν με συστησε στα παιδια με συστησε ως "Η Μαρια". Στην ηλικια που ειναι τα παιδια τι καταλαβαινουν οσον αφορα τι σχεση υπαρχει αναμεσα σε μενα και στον πατερα τους; οτι ειμαι η κοπελα του η απλα μια φιλη του; (Τα παιδια δεν ειδαν καποια τρυφερη κινηση αναμεσα σε μενα και στον πατερα τους.) Παντως γενικα υπαρχει καλο κλιμα μεταξυ μας, με συμπαθησαν.
(1) Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σημαίνει ό,τι σημαίνει για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Οι δύο μήνες πάντως δεν είναι σπουδαία ένδειξη για να πιστεύεις ότι δεν το κάνει εύκολα.
(2) Τα παιδιά καταλαβαίνουν ό,τι είναι να καταλάβουν, δηλαδή όλα. Μπορεί να μην ξέρουν ακριβώς τι σχέση έχετε επειδή δεν έχουν δική τους εμπειρία από τέτοιου είδους σχέση, αλλά να είσαι σίγουρη ότι ξέρουν ότι δεν είσαι φίλη όπως η κυρία στο περίπτερο, αλλά κάτι άλλο. Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά όμως, είναι του πατέρα τους.
(3) Μην επενδύεις και κυρίως μην χρησιμοποιείς τα παιδιά για να καταλάβεις που βρίσκεσαι με αυτόν. Το καλό κλίμα είναι θετικό, αλλά μείνε εκεί.
__________________
4.
Καλή μου Αμπα. Πολλές φορές έχω διαβάσει συμβουλές σου για τη στενοχώρια και το χωρισμό. Ήθελα όμως να σε ρωτήσω και εγώ. Πριν 2 χρόνια γνώρισα κάποιον, 2 μήνες μετά τη γνωριμία βρήκε δουλειά στο εξωτερικό και έφυγε. Το προσπαθήσαμε απο απόσταση. Ήμασταν πολύ καλα. Μου πρότεινε να παω και εγώ εκεί, να συζήσουμε, δέχτηκα με μεγάλη ευτυχία και άρχισα να ψάχνω πως θα στήσω τη ζωή μου κοντά του. Εκείνη την εποχή ψαχνόμουν και για μαστερ, βρήκα λοιπόν ένα δίπλα του που μου άρεσε πολύ αν και ήταν σε διαφορετικό κλάδο απο το δικό μου. Προετοιμάστηκα, διάβασα, έδωσα εξετασεις, τις πέρασα, έγινα δεκτή, άρχισα να μεταφέρω πράγματα στο σπίτι του, έβαλε λυτούς και δεμένους να μου βρεί και part time δουλειά παράλληλη με το μάστερ για τα έξοδα μου, αν και δεν είχε πρόβλημα λέει να μου δώσει ό,τι χρειάζομαι εκείνος, χρήμματα, αγαθά, τελικά βρήκα και δουλειά. Έκανα όνειρα. Και κάποια στιγμή πριν μετακομισω επισήμως του μίλησα για το μέλλον... πως χαίρομαι που δοκιμάζουμε να ζήσουμε μαζί, πως θέλω πολύ να δουλέψει και να χτίσουμε σπίτι, οικογένεια. Και τότε έφυγε. Με συνοπτικές διαδικασίες, 4 κουβέντες όλες κι ολες, γιατί εκείνος δεν το έβλεπε έτσι λέει.. το έβλεπε για το τώρα. Δεν μπορεί να σκέφτεται το μέλλον, και δεν του βγαίνει μαζί μου. Έχασα το έδαφος κάτω απο τα πόδια μου. Και απο τότε όταν ανασαίνω πονάω στο στήθος. Νιώθω σαν να έχω ενα καρφί στην καρδιά μου, με πονάει όταν ξαπλώνω. Ούτε κοιμαμαι καλά, 4-5 ώρες κάθε βράδυ με διαλείμματα στα οποία συνήθως κλαίω. Διαβάζοντας όσα σου έγραψα σκέφτομαι οτι πολλοί θα μουν έλα μωρε βρήκες και εσύ έναν και δεν πήγαινε εκεί που θες, παλι καλα που το καταλαβες πριν μετακομίσεις κιόλας, φτηνά τη γλύτωσες. Μπορεί να είναι και έτσι. Η ερώτηση μου είναι... πως να παλέψω τη λύπη μου ωστε να μην με καταπιεί;
Εγώ λέω, αφού βρήκες ένα μεταπτυχιακό που σου αρέσει, και μάλιστα βρήκες και δουλειά, μήπως να πας; Φαντάζεσαι να γνωρίσεις στο καινούριο μέρος τον άντρα της ζωής σου; Έτσι όχι μόνο δεν θα τον κατηγορείς, αλλά θα του πεις κι ευχαριστώ από πάνω.
Λυπάμαι πολύ για το στραπάτσο, αλλά ναι, καλύτερα έτσι, παρά να το ακούς σε ξένη χώρα, χωρίς να έχεις κάπου να πας, ένα κρεβάτι για να ξαπλώσεις χωρίς αυτόν. Η λύπη παλεύεται με τον χρόνο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
__________________
5.
Αγαπημενη μου α-μπα, συγχαρητηρια για την στηλη σου.
Θα μπω κατευθειαν στο δια ταυτα.Ειμαι η Αννα και ειμαι 30. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, οι γονεις μου ειχαν προβληματικες σχεσεις με ολους τους συγγενεις κι ανυπαρκτες σχεσεις με γειτονες και φιλους. Μου απαγορευαν να φερνω φιλους/συμμαθητες στο σπιτι μας και με εμποδιζαν επιμελως να επισκεφθω σπιτια αλλων. Καθε φορα που με καλουσαν σε καποιο παρτυ γενεθλιων, ειχαν μια ετοιμη δικαιολογια για να μην παω ("εχεις διαβασμα", "δε μπορει να σε παει ο μπαμπας" κτλ). Θυμαμαι τον εαυτο μου να μεγαλωνω μεσα στη μοναξια και μεσα στην απορριψη απο τους συμμαθητες μου και να υποφερω εξαιτιας αυτης της συμπεριφορας των γονιων μου. Στα 26 μου, απεκτησα οικονομικη ανεξαρτησια κι εφυγα απο το πατρικο μου.
Κι ενιωσα την αναγκη να δημιουργησω τις κοινωνικες σχεσεις που στερηθηκα, να κανω φιλους, να νιωσω μελος μιας παρεας κτλ. Αφιερωσα πολυ χρονο,κοπο αλλα και χρημα γι'αυτο το σκοπο και βλεποντας να το καταφερνω, ενιωσα να επουλωνονται οι πληγες της μοναξιας μου.
Πριν 3 μηνες εκανα μια σχεση. Δυστυχως το αγορι μου δεν ειναι ιδιαιτερα κοινωνικο και δεν εχει πανω απο 2-3 φιλους συνολικα. Αυτους τους φιλους τους βλεπει σπανια και δε νιωθει ιδιαιτερα δεμενος μαζι τους. Κι εδω αρχιζει το προβλημα...
Το αγορι μου δυσαρεστειται οταν του πω οτι θελω να περασω ενα απογευμα με την ταδε κολλητη ή οταν του προτεινω να βγουμε καποιο αλλο βραδυ επειδη εχει γενεθλια η κουμπαρα μου. Θεωρει οτι δεν τον θεωρω αρκετα σημαντικο για ν'αφησω στην απ'εξω ολες τις κοινωνικες μου σχεσεις για χαρη του.
Εγω με τη σειρα μου του εξηγω οτι οι φιλοι που απεκτησα ειναι βαλσαμο για τη μοναξιασμενη παιδικη μου ηλικια αλλα δε με καταλαβαινει. Ουτε να βγαινουμε ολοι μαζι θελει.
Τι να κανω ρε α μπα μου???? Για δωσε καμια συμβουλη-Αννα
Αχ, Άννα. Έχεις σκεφτεί ότι επέλεξες κάποιον που μοιάζει με τους γονείς σου στο θέμα που σε πονάει πιο πολύ από όλα και θέλεις να αλλάξεις; Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά μου φαίνεται πολύ φροϋδικό για να είναι. Πιστεύεις ότι είναι πιθανό να λειτουργείς αυτοκαταστροφικά, ή ότι μέσα σου υπάρχει ακόμη ένα κομμάτι που θεωρεί αυτή τη συμπεριφορά σωστή; Ή έστω, γνώριμη, και άρα σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια;
Είτε είχες αυτή την παιδική ηλικία όμως, είτε όχι, η απάντηση μου είναι μια. Τρεις μήνες δεν είναι σχέση, είναι ένα καλό χρονικό διάστημα για να ξέρεις αν είναι καλή ιδέα να μείνεις ή αν είναι καλύτερο να φύγεις. Φύγε. Άσε τον για να βρει μια που επίσης δεν έχει φίλους. Δεν πρόκειται να τον καταλάβεις ποτέ, και δεν πρόκειται να σε καταλάβει ποτέ.
Και: ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.
__________________
6.
Ρε αμπα πραγματικά σε θαυμαζω και ενστερνίζομαι τη σκέψη αου.....όμως έχω μία μικρή ένσταση...κάθε φορά που ή ερώτηση σχετίζεται με δυσλειτουργικές καταστάσεις στο οικογενειακό περιβάλλον γονείς παιδιά συμβουλεύεις να φύγουν από το σπίτι να ξεκινήσουν μονοι να ανεξαρτητοποιηθούν....και συμφώνω αλλά για ένα μεγάλο ποσοστό αυτή ή λύση είναι σχεδόν αδύνατη δεν είναι καθόλου εύκολο να μείνεις μόνος σου πρέπει να έχεις δουλειά και ή δουλειά που θα σου προσφέρει τα αναγκαία χρήματα θα σου στερισει την προσπάθεια σου να πραγματοποιήσει όνειρα και επίσεις θα σου στερισει τον χρόνο για να είσαι μόνο σου με την ισιχια σου να ζεις ...τα έξοδα έστω και μίασ τριπας είναι πολύ μεγάλα για την νεολαία σήμερα άρα πολλές φορές το γνωρίζουμε και το ποθουμε να είμαστε ανεξάρτητοι αλλά οι συγκυρίες δεν μας το επιτρέπουν....αισθάνομαι απλά ότι αυτό το προνόμιο χάθηκε για ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας και κάπου αλλού πρέπει να βρούμε την λύση εσύ τι λες?!- Εφικτό....π
Δεν αντιλέγω καθόλου ότι η ανεξαρτητοποίηση είναι πιο δύσκολη από ποτέ, ή μάλλον, πολύ πιο δύσκολη από τα χρόνια των γονιών μας, αλλά κι εσύ λες πολλά που κάνουν καμπάνες να χτυπούν. Η δουλειά που θα σου προσφέρει να αναγκαία χρήματα θα σου στερήσει την προσπάθεια σου να πραγματοποιήσεις όνειρα; Εξαρτάται από το ποια είναι αυτά τα όνειρα. Είναι να αγοράσεις αυτοκίνητο; Να ανοίξεις δική σου επιχείρηση; Το δέχομαι. Αυτά τα όνειρα όμως έχουν χρονικό όριο – ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν. Αν έχεις όνειρο να γυρίσεις τον κόσμο σε δύο χρόνια, αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο, δεν φταίει η κρίση.
Το «θα σου στερήσει τον χρόνο για να είσαι μόνος σου με την ησυχία σου να ζεις» δεν κατάλαβα τι σημαίνει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι εννοείς ότι όταν είσαι με τους γονείς σου έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Μα τότε δεν ποθείς ιδιαίτερα την ανεξαρτησία σου.
Αγαπητέ φίλε ή φίλη. Είναι σχεδόν αδύνατο, ναι. Όσο δεν είναι όμως εντελώς αδύνατο, θα συνεχίζουμε να το συζητάμε.
__________________
7.
Αγαπητή Α, μπα
Είμαι 21 ετών και έχω το εξής προβλημα: δεν νοιώθω ευχαρίστηση σε οτι,δήποτε τον τελευταίο χρόνο (και βάλε). Με άλλα λόγια ότι αγαπούσα και μου άρεσε (σχολή, λογοτεχνία, η παρέα μου, ακόμα και το αγόρι μου) πλέον με κάνει να βαριέμαι και ταυτόχρονα να είμαι δυστυχισμένη. Κοιμάμαι 12-13 ώρες την ημέρα ώστε να μειώσω τις ώρες που έχω αντίληψη του πόσο βαριεστημένη και δυστυχισμένη είμαι. Προσπάθησα να βρω καινούργιες ασχολίες μπας και βρω την χαμένη μου όρεξη για ζωή αλλά μάταια. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Η ζωή μου φαίνεται λες και εχει χάσει κάθε νοήμα.- BoredToDespair
Δεν είναι θέμα σωστής ασχολίας. Μην προσπαθείς άλλο μόνη σου. Πήγαινε αμέσως σε έναν ψυχίατρο ή σε έναν ψυχολόγο. Α-με-σως.
σχόλια