To "Α, μπα" θα επιστρέψει στις 3 Μαίου
__________________
1.
Μαλακα σαγαπω- Ελενη
H δήλωση σου μου θυμίζει στριφτό τσιγάρο. Σε ευχαριστώ πολύ.
__________________
2.
Αγαπητή Α,μπα, σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν την στήλη. Είμαι 2 χρόνια σε μία σχέση και οι δύο γύρω στα 30. Θέλει να προχωρήσουμε σοβαρά και η σχέση μας έχει "τα φόντα" για να γίνει αυτό. Το πρόβλημα είναι πως νιώθω σαν "δεύτερη επιλογή". Έχουμε δει και ακούσει το μοτίβο κάποιου που τον χώρισε η "γυναίκα των ονείρων του" στα νεανικά του χρόνια και εξαφανίστηκε λόγω ανωτέρας βίας αφήνοντας ένα πέπλο "Ρωμαίου και Ιουλιέτας" στην ανάμνηση. Και μετά ο πληγωμένος μαζεύει τα κομμάτια του, συνεχίζει την ζωή του και κάποτε παντρεύεται, κάνει παιδιά, αγαπάει και εκτιμάει την γυναίκα του αλλά πάντα θυμάται τον νεανικό του έρωτα, νοσταλγεί και αναρωτιέται τι θα γινόταν αν.. Και τελικά η ζωή του έχει μία αίσθηση συμβιβασμού. Νομίζω ότι βιώνω αυτό το πλαίσιο με αυτόν τον άνθρωπο. Έχει τύχει να έχει πιει και να μιλήσει για αυτήν την κοπέλα ότι θα μπορούσαν να έχουν παντρευτεί. Μετά τον πίεσα αρκετές φορές να μιλήσουμε για αυτό γιατί με έτρωγε. Όταν μιλούσε για αυτή προσπαθούσε από την μία να το "μειώνει" για να μην νιώσω άσχημα και είπε ¨δεν θέλω να νιώθεις ότι σε ρίχνω. θα σου πω ότι θέλεις να ξέρεις αν είναι να σταματήσει να σε απασχολεί" .Γενικά άλλαζε ο τόνος της φωνής του όταν μιλούσε για αυτήν, σαν να μιλάει για κάτι θείο! Την περιέγραψε σαν κάτι διαφορετικό, πολύ ώριμη, πολύ έξυπνη, όμορφη, σοβαρή για την ηλικία τους και τότε δεν μπορούσε να την καταλάβει γιατί ήταν τα μυαλά στα κάγκελα (22 χρονών), γενικά την έχει ανεβάσει σε ένα βάθρο και φαίνεται από μακρυά. Φυσικά τότε σπούδαζαν, έμεναν με τους γονείς τους αλλά "τα έκαναν όλα μαζί" όπως είπε ο Χ. Η κοπέλα απ'ότι κατάλαβα ενώ ήταν μαζί και ήταν ερωτευμένοι του τροφοδοτούσε τον έρωτα με κάτι δραματικά τύπου θα σε αγαπάω για πάντα και ας κάποτε χωρίσουμε, καμία δεν θα σε αγαπήσει τόσο όσο εγώ. Βγάζω κακία όταν τα λέω αλλά νομίζω ότι αυτά είναι μαλακίες παρμένων γυναικών και ανδρών,να προσπαθούν να προδικάσουν την ζωή του άλλου. Όπως και πέτυχε καθώς λόγω των αποτυχημένων μετέπειτα σχέσεων που είχε ο Χ. που δεν του φέρθηκαν τόσο "στοργικά" όσο αυτή, νομίζω με τα χρόνια το έκανε μέρος της συνείδησης του, ότι δηλαδή έχασε την ευκαιρία για την πραγματική αγάπη. Μέχρι που να είμαστε μαζί όπως είπε που είμαι κι εγώ τόσο καλή και η σχέση μας είναι εξίσου σημαντική... Να πω δε ότι η όλη αυτή σχέση τους είχε κρατήσει κανέναν χρόνο και την τέλειωσε αυτή με πολύ δραματικό τρόπο επειδή θα πήγαινε σε κοντινή χώρα για μεταπτυχιακό (σιγά την απόσταση) και με κάτι λόγια τύπου δεν θα ξαναγαπήσω κανέναν θα είμαι δική σου για πάντα, δεν θέλω να χωρίσουμε αλλά η ζωή μας αναγκάζει, μπήκε και αυτός στρατό και ήρθε και έδεσε το δράμα. Ξέρω ότι είναι έκδηλη η "οργή" μου με τον τρόπο που τα παρουσιάζω αλλά πραγματικά μου φαίνονται γελοία όλα αυτά να έχεις γίνει 35 χρονών και να μην έχει έχεις απομυθοποιήσει τους overdramatic έρωτες των νεανικών χρόνων. Αυτός τα μεταφέρει σαν πραγματικότητα, ότι όλα αυτά ίσχυαν. Σιγά το love story και τον μεγάλο έρωτα που χωρίζουν για 2 ώρες απόσταση με το αεροπλάνο που θα κρατούσε 2 χρόνια και χώρισαν και δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Τόσο δεν άντεχε μακρυά του. Αυτός όμως αντί να το δει έτσι και να το ξεπεράσει το έκανε μία όμορφη ιστορία για να έχει να νοσταλγεί, λέει πως αυτήν τον "αγαπούσε πραγματικά" και αυτό το είχα ακούσει να το λέει πριν να είμαστε μαζί όταν κάναμε μόνο παρέα. Σε μία τέτοια κατάσταση φυσικά όλα τα άλλα μπροστά της φαίνονται πολύ καθημερινά και τετριμμένα, όταν θα πρέπει να συζητήσουμε αν έχει χαρτί υγείας το σπίτι, ε ναι, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να το παίζουμε Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Ξέρω πως στο παρελθόν ενώ ήμασταν μαζί την έψαξε στο facebook αρκετές φορές "για να δει αν είναι καλά" αλλά δεν επικοινώνησε ούτε έχουν ξαναμιλήσει ή βρεθεί από τότε. Με ενόχλησε πολύ όλο αυτό και προσπάθησα να χωρίσω κιόλας γιατί ξενέρωσα και από τότε όσο καλά και να περνάμε μου έχει κολλήσει αυτή η σκέψη. Δεν ήθελε με τίποτα να χωρίσουμε, μου είπε πως είναι χαζός λόγος, πως ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να ασχολούμαστε με το μέλλον, πως δεν ασχολείται όσο νομίζω με το θέμα και δεν είναι έτσι όπως νομίζω και ότι κάνοντας αυτό θέμα δεν αφήνω να ζήσουμε την δική μας ιστορία, ότι κι εγώ έχω ιστορίες από το παρελθόν μου και όμορφες σχέσεις και το κατανοεί. Οκ όλα αυτά αλλά δεν μπορώ να είμαι ΟΚ. Νιώθω πως θέλει να προχωρήσουμε επειδή έφτασε στην ηλικία και ταιριάζουμε σε γενικές γραμμές, μπορούμε να περάσουμε καλά και επικοινωνούμε. Αλλά νομίζω πως είναι ο τύπος που πάντα θα έχει αυτήν την νοσταλγική ανάμνηση και αυτό το βάθρο για αυτήν την κοπέλα και εγώ δεν θέλω ούτε η δεύτερη καλύτερη επιλογή να είμαι ούτε θέλω να είμαι με κάποιον που έχει τέτοια απωθημένα και ας μην κάνει τίποτα για αυτά (άλλωστε η κοπέλα παντρεύτηκε, έκανε παιδί και είναι σε άλλη χώρα, όπως είπε και αυτός, "έλεος τι θα μπορούσε να γίνει δηλαδή"). Θέλω ο άντρας που θα "παντρευτώ" να έχει εμένα στο βάθρο κι εγώ αυτόν χωρίς απωθημένα και συμβιβασμούς στην επιλογή μας. Είμαι 29 χρονών και δεν μπορώ να μπω στην λογική αυτή αν και για τους περισσότερους φίλους μου είναι ο μόνος δρόμος, ο μεγάλος έρωτας είναι για να τον νοσταλγούμε. Έχει βρεθεί κανείς σε παρόμοια θέση, είτε της πλευράς μου είτε της δικής του? Είμαι υπερβολική, έχω φάει σκάλωμα με κάτι ανούσιο ,είμαι κτητική? Ή αυτό που νιώθω είναι κάτι που σας ακούγεται λογικό? Πως το αντιμετωπίσατε?
Δεν είσαι υπερβολική. Δεν είσαι υπερβολική!
Ο τρόπος που σκέφτεται το παρελθόν του κάποιος είναι απολύτως αποκαλυπτικός για το πώς βλέπει το παρόν του, και ενδεικτικός για το πώς θα αντιμετωπίσει το μέλλον. Οι άνθρωποι που κολλάνε με κάτι παρελθοντικό, συνήθως εξιδανικεύουν μια σχέση που ήταν ανώριμη και σύντομη, άλλοι κολλάνε με μια παλιά δουλειά, άλλοι με ένα σπίτι, με ένα πενθήμερο διακοπών – υπάρχει σχετική ποικιλία, αλλά το χαρακτηριστικό είναι το ιδανικό που χάθηκε, και άλλο σαν αυτό δεν πρόκειται να συναντήσουν ξανά.
Αυτή η νοσταλγία είναι η προστασία τους. Κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ένα φάντασμα, οπότε στα μάτια τους είναι πάντα αυτοί που έχουν ζήσει κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό, και επιβεβαιώνονται προσωπικά. Κοίτα τι μοναδικό πράγμα έχω ζήσει εγώ, κοίτα πόσο σημαντικός είμαι. Είναι επίδειξη δύναμης πάνω σου, ένα μέρος άσκηση επιβολής, για να νιώθει ασφαλής – εσύ, να ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να τον καπελώσεις, αυτό είναι το μήνυμα. Όταν κατάλαβε ότι το τράβηξε στα άκρα με την προσπάθεια επικυριαρχίας τα πήρε όλα πίσω, αλλά δεν φαίνεται να ξέρει άλλον τρόπο για να νιώσει ασφαλής σε μια σχέση.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα που έχεις μαζί του. Άσε τα φόντα της σχέσης λίγο στην άκρη, έχει καεί πολύς κόσμος με τα «φόντα» μπαίνοντας σε αποτυχημένους γάμους επειδή ξέρει ότι στα χαρτιά φαίνονται αρμονικοί. Το «ταιριάζουμε σε γενικές γραμμές, μπορούμε να περάσουμε καλά και επικοινωνούμε» για έναν γάμο είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας. Αυτά δεν είναι αρκετά ούτε για φιλία. Μιλάμε για τα επόμενα πενήντα χρόνια της ζωής σου. Σε εμπνέει αυτός ο άνθρωπος; Τον θαυμάζεις; Θα ήθελες να μοιάζουν τα παιδιά σου σε αυτόν και όχι σε σένα; Είναι πηγή ηρεμίας, δύναμης, σωφροσύνης, έξαλλης διασκέδασης; Η συμβίωση έχει μέσα της αρρώστιες, αναποδιές, στιγμές επικίνδυνες που κρίνουν χρόνια ζωής. Θέλεις να τα κάνεις όλα αυτά με κάποιον που «μπορείς να περάσεις καλά;»
__________________
3.
Καλημέρα.
Ειμαι ένας νέος γύρω στα 28 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, το μεγαλύτερο ποσοστό εμπειριών με το αντίθετο φύλο, ξεπερνάει την διάφορα των 15 ετών. Με μια ιδιαίτερη προτίμηση στις παντρεμένες ή χωρισμενες. Ξέρω οτι δεν ειναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, όμως δεν μπορώ να ξεφύγω, δεν μπορώ να αρνηθώ. Θέλω την άποψή σου, γιατι μπορεί να συμβαίνει αυτό;- Σωτηρης
Αν είσαι 28 και σου αρέσουν γυναίκες που σε περνάνε περισσότερο από 15 χρόνια, το πιθανότερο είναι να είναι παντρεμένες ή χωρισμένες. Τι κυνηγάς; Τις μεγαλύτερες γυναίκες, ή τις παντρεμένες/χωρισμένες; Εξήγηση υπάρχει και για τα δύο. Η άποψη μου όμως Σωτήρη, αφού ρωτάς εμένα, είναι ότι ασχολείσαι υπερβολικά εντατικά με τα σεξουαλικά σου και την ερμηνεία τους. Ως ένα σημείο καλά κάνεις, είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της ανθρώπινης ζωής, αλλά έχεις άλλον τρόπο για να καταλάβεις ποιος είσαι, έναν τρόπο που δεν περιλαμβάνει σεξουαλικές εμπειρίες;
__________________
4.
Γεια σου Α μπα, διαβάζω συστηματικά τις απαντήσεις που δίνεις και πραγματικά ώρες ώρες θαυμάζω τη νηφαλιότητα και τον τρόπο με τον οποίο αποστασιοποιείσαι και τελικά απαντάς όσο το δυνατόν πιο to the point.
Πάνε περίπου 4-5 χρόνια που χώρισα από έναν τύπο. Ξεκινήσαμε να είμαστε μαζί αφού εκείνος είχε χωρίσει κανένα τρίμηνο από τη δικιά του που μετά από χρόνια σχέσης τον παράτησε για άλλον. Ήταν πολύ σοβαρή η σχέση τους, εκείνος χωρισμένος με παιδί (γύρω στα 38 τότε) και με εκείνη (περίπου σαν εμένα στα 25) ζούσαν σαν οικογένεια πια. Όταν αρχίσαμε να είμαστε μαζί, εγώ ήμουν πολύ ενθουσιασμένη μαζί του και ενώ ήταν αμοιβαίο, σύντομα ξεκίνησε να με γράφει και τελοσπάντων να μη συμπεριφέρεται σα να είναι σε σχέση. Ξεχνούσε να με πάρει τηλέφωνο, έβγαινε κάθε βράδυ ως το πρωί, δεν τον ένοιαζε και ιδιαίτερα να βρεθούμε, έκανε παιχνίδι με ένα σωρό κοπέλες στα social και όταν του τα έλεγες αυτά σε έβγαζε σχεδόν παρανοϊκή... Είχα πλήρη συναίσθηση, αλλά ήταν από εκείνες τις περιπτώσεις που ήξερες πως πρέπει οπωσδήποτε να ξεκολλήσεις και ψάχνεις τον τρόπο να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να πας παρακάτω. Στο ενδιάμεσο, αυτός είχε πάθει για ένα χρονικό διάστημα μία ασθένεια του ουροποιητικού με ό,τι συνεπάγεται αυτή και -αφού έκανα κι εγώ εξετάσεις- πέρασε διαπίστωσα πως πέρασε και σε μένα ευτυχώς σε πολύ ελαφριά μορφή. Δεν είχα ξαναπάθει στη ζωή μου κάτι αντίστοιχο και για κάμποσο καιρό μετά από αυτό, με ταλαιπωρούσε. Το προσπέρασα κι αυτό, συνεχίζοντας να είμαι υποστηρικτική για όσο έπρεπε να κάνω υπομονή προκειμένου να αναρρώσει πλήρως αυτός χωρίς να παραδέχομαι πως πιθανότατα έχω φάει τρελό κέρατο. Σε κάποια φάση βρήκα κάτι μηνύματά του χωρίς να το επιδιώξω (αυτό είναι που λέμε κάποιος μας φυλάει) που έλεγε σε φίλους του κάτι του στυλ -εντάξει μωρέ, βαριέμαι, αλλά τι να κάνω, δεν ξέρω πως να της το πω (ότι δεν πάει άλλο) επειδή είναι πολύ ερωτευμένη και θα στεναχωρεθεί- και αυτό ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να με ξυπνήσει, να ξενερώσω πλήρως και να φύγω. Στη μία εβδομάδα ως ελεύθερο κορίτσι, θέλοντας να μη σκέφτομαι και για να ξεχαστώ, βγήκα για ποτό με έναν κού-κλο, θεό πως το λένε (δεν τον έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι), μας πέτυχε έξω και αμέσως άρχισε να με βρίζει στα social (μιλάμε για ωριμότητα, όχι αστεία) με πολύ άσχημους χαρακτηρισμούς με κύριο το π... χωρίς να αναφέρει όνομα (όλοι ήξεραν με ποια ήταν 10 μήνες) και πως πάντα την παθαίνεις από άτομα που δεν το περιμένεις και κάτι τέτοια γραφικά. Εγώ πάλι δεν του το 'χα πως θα φερθεί έτσι, ήξερα βέβαια πως είχε πληγωθεί τρομερά ο εγωισμός του γιατί δεν έκλαιγα και δεν οδυρόμουν μετά τον χωρισμό. Θεώρησα καλύτερο το να μην απαντήσω και να μη δώσω καμία σημασία σε ό,τι έγραφε ή έλεγε σε κοινούς γνωστούς και μέχρι σήμερα πορευόμουν κάπως έτσι αν και δε σου κρύβω πως σε κάποια φάση ήθελα πάρα πολύ να αφήσω την ανωτερότητα κατά μέρους και να βρίσω κι εγώ. Η αδιαφορία ωστόσο, πάντα θεωρούσα πως καίει περισσότερο κάτι τέτοιους τραγικούς. Και φτάνουμε στο σήμερα που μόλις έμαθα από μία φίλη μου παιδική που δεν τον ξέρει προσωπικά πως της είπε μία φίλη φίλης του ότι αυτός από εμένα έχει κολλήσει ό,τι αφροδισιακό υπάρχει στον κόσμο (τέτοια π... που είμαι φυσικά) και διασταύρωσα μόλις το ίδιο σκηνικό και από αλλού. Και έχει περάσει τόσος καιρός!!! Αυτός ο αχαρακτήριστος ακόμα με συκοφαντεί και καλώς ή κακώς δε μπορώ να δεχτώ άλλο να συμβαίνει αυτό, πόσω μάλλον όταν δεν έχω κάνει τίποτα από όσα ισχυρίζεται και δε θέλω να συνεχίζει τέτοιες φήμες. Τί σκατά κάνεις σε αυτήν την περίπτωση, όταν ξέρεις πως θα σε βγάλει και τρελή από πάνω; Τον σπας στο ξύλο; Έχεις καμία πιο πολιτισμένη λύση για να το βουλώσει επιτέλους χωρίς να μπλέξω με δικαστήρια (λεφτά δεν έχω); Ξέρω πως αν κάποιος μας ξέρει και έχει λίγο μυαλό, μπορεί να καταλάβει ότι λέει βλακείες, αλλά πρώτον δε μου αρκεί και δεύτερον, έχω παρατηρήσει πως γενικά ο κόσμος γουστάρει να αποδομεί και να βρίσκει κουσούρια σε κοπέλες που έχουν μια κάποια εμφάνιση, μόρφωση, δεν είναι σαχλοκούδουνα και δε δίνουν δικαιώματα γενικώς... Και ίσως αυτή η φήμη να βολεύει αρκετούς... Τί κάνουμε που ήμουν μικρή και ερωτευμένη και δεν καταλάβαινα με ποιον έμπλεκα;
ΑΑ
Τους συκοφάντες δεν τους αφήνουμε να διαδίδουν τα διάφορα, γιατί «πες πες, κάτι θα μείνει», και μένει. Δεν θα αντιμετωπίσεις τον ίδιο με τη λογική, ούτε με το βρίσιμο – θα σε παρασύρει στο επίπεδο του, και στο τερέν του θα σε νικήσει. Αν θέλεις να το κυκλώσεις αποτελεσματικά, βάζεις έναν δικηγόρο (ή κάποιον που μπορεί να υποδυθεί πειστικά έναν δικηγόρο) να τον πάρει τηλέφωνο και να τον απειλήσει με μήνυση. Παράλληλα, ξεκινάς αντίθετη καμπάνια, λέγοντας την δική σου αλήθεια: ότι ζήλεψε που βρήκες άλλον, επειδή σε είχε σίγουρη. Ότι σε τρέλανε στο κέρατο, αλλά δεν άντεξε να σε δει με άλλον, πόσο μάλλον πιο ωραίο. Πες το με έναν τρόπο ώστε να καταλάβουν όλοι ότι πρόκειται για έναν καημένο, όχι για κάποιον ισχυρό ή επικίνδυνο. Πες τα σε όποιον έχει αυτιά. Ακόμη και αν δεν τους πείσεις, τουλάχιστον θα διασπείρεις το μήνυμα. Ναι, δεν θα έπρεπε να κρίνεται η ηθική και η αξία μιας γυναίκας από τον αριθμό των ερωτικών συντρόφων, αλλά μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος για να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Το υπεράνω είναι καλό όταν ο άλλος καταλαβαίνει τι είναι το υπεράνω. Αλλιώς είναι σιωπή, και η σιωπή ερμηνεύεται ως παραδοχή. «Τι κάνουμε που ήμουν μικρή και ερωτευμένη και δεν καταλάβαινα με ποιον έμπλεκα;» Αυτό να τους λες. Θα περάσει κι αυτό, αλλά η προίκα σου είναι ότι όταν κάποιος δεν μας φέρεται καλά τώρα, αν δεν προστατέψουμε τον εαυτό μας, στο μέλλον θα μας φερθεί ακόμα χειρότερα.
__________________
5.
Αγαπητη Α μπα,
εχω ένα πρόβλημα που μου τριβελιζει το μυαλο εδώ και πραγματικα πολύ καιρο. Για την ακριβεια υπηρχε από τοτε που πηγα κατασκηνωση στο δημοτικο και εφυγα αρον αρον. Συγκεκριμενα οταν παω καπου, ένα ταξιδι και αλλαζω περιβαλλον, ειτε είναι με τις φιλες μου, ειτε με το αγορι μου, σκέφτομαι προκαταβολικα ότι θα χω πρόβλημα με την τουαλετα. Αυτο το πρόβλημα εγινε πιο εντονο τα τελευταια χρονια. Φετος ο φιλος μου περασε σε άλλη πολη για σπουδες και ετσι εγω πηγαινω και μενω εκει και με την ευκαιρια αλλαζω και λιγο παραστασεις. Το θεμα είναι ότι ντρεπομαι πολύ. Κατά περιοδους το ξεπερναω και δεν εχω προβλημα, αλλα όταν περναει καιρος που εχω να φυγω από το σπιτι μου μου γινεται εμμονη και με ξαναπιανει. Πιστευεις ότι είναι εν μερη φυσιολογικο εφόσον δεν συγκατοικω εξ ολοκληρου με το αγορι μου; ή πρεπει να απευθυνθώ σε καποιον ειδικο;
Το θέμα της εκκένωσης είναι γιγαντιαίο για πολλούς ανθρώπους και αποσιωπάται γιατί συνοδεύεται από μεγάλη ντροπή, οδηγώντας σε εμμονές, προβλήματα που γίνονται τελικά και σωματικά προβλήματα. Συνδέεται με πολλά θέματα ανθρώπινα, με την απώλεια ελέγχου, με τον έλεγχο του ελέγχου, και όταν σου τα εξηγήσουν, παύουν να είναι τόσο μυστηριώδη.
Φυσιολογικό θεωρούμε ό,τι δεν σου δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα σου και στις σχέσεις σου με τους άλλους. Αν αλλάζεις σχέδια ταξιδιών, αν σου προκαλεί έντονο άγχος, ναι, καλύτερα να πας σε έναν ειδικό. Είναι καλό που ξέρεις πότε ξεκίνησε, θα σε βοηθήσει στην αναζήτηση σου. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις αυτό, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον.
__________________
6.
Αγαπητή μου Α μπα,
Εχω μια περιεργη συμπεριφορα που αν ηταν γνωστη στους οικείους μου πιθανοτατα να μην πάταγε κανεις στο σπιτι μου. Δεν ξερω γιατι αλλα μου αρεσει να ουρω μέσα σε ποτήρια κατα προτίμηση γυάλινα. Υπήρξε περίοδος της ζωής μου όπου μονο κατά αυτον τον τρόπο μπορούσα να προβώ σε αυτη την πράξη γτ αν απλά πηγαινα στην τουαλέτα ένιωθα πόνο. Πρέπει να σημειώσω οτι τα ποτηρια που χρησιμοποιω για αυτο το σκοπό ειναι τα ιδια που χρησιμοποιω και για να πινω νερο γιατι πιστευω οτι αφου τα πλενω ειναι καθαρα και δεν υπαρχει προβλημα. Καταλαβαινω ομως οτι δεν ειναι φυσιολογικο και πρεπει να το κοψω αλλα δεν ξερω τον τροπο. Ασε που αν ποτε γίνει αντιληπτό δεν με ξεπλένει τιποτα!!- Νυφίτσα
Όταν κάνουμε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε γιατί θέλουμε να το κάνουμε, αλλά καταλαβαίνουμε ότι πρέπει οπωσδήποτε να το σταματήσουμε, πάμε σε ψυχίατρο. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα άλλο, από το να πας σε ειδικό. Δεν είναι για συμβουλές, ούτε για γνώμες αυτό που ρωτάς.
__________________
7.
Ο φίλος μου είναι άνεργος και προσπαθεί να τελειώσει το διδακτορικό του -γι' αυτό και δεν ψάχνει ιδιαίτερα για δουλειά. Γυρίζω σπίτι καθημερινά για να τον βρω για με τις πιτζάμες του, δεν κάνει ντους καθημερινά (το θεωρεί υπερβολή), μετά βίας ξυρίζεται και κουρεύεται (μόνος του, ούτε λόγος για κομμωτήριο). Δεν γυμνάζεται, έχει κοιλίτσα, κοιμάται τουλάχιστον 8 ώρες κάθε βράδυ κι άλλες 1-2 στη διάρκεια της μέρας, τον πιάνει πότε-πότε το άγχος για το διδακτορικό το οποίο το προχωράει αργά-αργά. Θίγεται όποτε του συζητάω οτιδήποτε από τα παραπάνω, εκτός αν το κάνω με χιούμορ και εξαιρετική προσοχή, αλλά και πάλι δεν αλλάζει. Είμαι μαζί του σχεδόν ένα χρόνο, και εδώ κι ένα πεντάμηνο μένουμε μαζί. Εγώ δουλεύω, προσπαθώ να γυμνάζομαι, να είμαι όσο μπορώ μέσα στην καθημερινότητά μας θελκτική, αλλά λίγο-λίγο ξενερώνω, παρότι τον αγαπάω. Τι να κάνω;
Δε νομίζω ότι ξεκίνησε το διδακτορικό πριν από πέντε μήνες, δε νομίζω ότι απέκτησε κοιλίτσα πριν από πέντε μήνες, δε νομίζω ότι άλλαξε συνήθειες ύπνου από τότε που συγκατοικήσατε, οπότε η δική μου ερώτηση είναι «γιατί αποφάσισες να μείνεις μαζί του;»
Αυτά που σου άρεσαν πριν ένα χρόνο πάνω του, ποια είναι; Ισχύουν ακόμα, και αν ναι, είναι αρκετά για να παραβλέψεις τα υπόλοιπα; Όποια και αν είναι η απάντηση, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Πολλούς αγαπάμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι καλή ιδέα να ενώσουμε τη ζωή μας μαζί τους.
σχόλια