________________
1.

Αγαπητη Α μπα,
Θα ήθελα να σου αναφερω αρχικα την ιστορια μου και στην συνεχεια μεσα απ αυτην θα καταλαβεις και την ερωτηση που θελω να σου κανω Πριν λιγο καιρο αρχισα να ειμαι μαζι με ενα παιδι .Απο την αρχη της σχεσης μας μου φωναζε παρα πολυ για πραγματα και καταστασεις που δεν εφταιγα οπως πχ για το ποτε θα καθαρισω το σπιτι ή για το ποσο καλος ανθρωπος ειμαι και πως αυτο φερνει αρνητικα αποτελεσματα. Οταν ζηλευε μου φωναζε Ειχε παρα πολλα νευρα μερα παρα μερα .Αν ξυπνουσε με νευρα δεν ειχα δικαιωμα να του μιλησω Ηταν σαν να μπλοκαρε το μυαλο του και αρχιζε να μιλαει χωρις να σκεφτεται Με αποτελεσμα ολο αυτο να με κανει λιγοτερο εκδηλωτικη απεναντι του συυναισθηματικα, Δεν αντιδρουσα αφου φοβομουν να μην ξεσπασει περισσοτερο πανω μου .Αυτην μου την συμπεριφορα αυτος την εκλαμβανε σαν ελλειψη επικοινωνιας με συνεπεια καθε φορα να σηκωνεται να φευγει απο το σπιτι μου με νευρα να μην με φιλαει λεγοντας μου ατακες εγω φιλι δινω οποτε το θελω κλπ και να εξαφανιζεται .Μου ελεγε οτι ξερει οτι ειναι εγωιστης και οτι εχει πολλα νευρα Η ερωτηση μου ειναι λοιπον αν αυτος ο ανθρωπος αλλαζει φευγουν τα νευρα και ο εγωισμος ;- Αγγελα

Δεν είναι νευρικός και εγωιστής, είναι πολύ επικίνδυνος άνθρωπος. Είναι χειριστικός. Προσπαθεί να σε ελέγξει χρησιμοποιώντας τεχνικές εκφοβισμού και συναισθηματικής απόστασης, μέχρι να σε κάνει να αμφιβάλλεις για το τι είναι σωστό και λάθος, και στο τέλος να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου μέχρι να σε τρελάνει και να αποκλειστείς από το περιβάλλον σου. Έχεις ήδη αρχίσει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά σε πόσο επικίνδυνο περιβάλλον βρίσκεσαι. Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει αλλά αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Εσύ πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου και να απομακρυνθείς ολοκληρωτικά το επόμενο δευτερόλεπτο. Φύγε τρέχοντας.

________________
2.

Η πλειονότητα των σχολίων στο 1 είναι υποτιμητική για την ποιότητα της κοπέλας που έστειλε την ερώτηση. Επιπλέον την χλευάζουν.
Θεωρείς ότι οι απαντήσεις σου δίνουν τον τόνο για το είδος των σχολίων? αν όχι τον τόνο, θεωρείς ότι αφήνουν περιθώριο? ή πιστεύεις ότι δεν έχεις ευθύνη για το είδος των σχολίων, δεδομένου ότι είναι κάτι που δεν μπορείς να το ελέγξεις αλλά και του ότι δεν είσαι υπεύθυνη για τις απόψεις των άλλων αφού ο κάθε άνθρωπος είναι ο ίδιος υπεύθυνος για τον εαυτό του?- απορία

Πιστεύω ότι ισχύουν και τα δύο. Ή και τα τρία, δεν ξέρω πόσες εναλλακτικές απαντήσεις δίνεις. Η στήλη έχει σίγουρα έναν τόνο, που δημιουργείται από τις απαντήσεις μου, αλλά και από τα σχόλια. Δεν μπορούμε πλέον να διαχωρίσουμε την αφετηρία. Ταυτόχρονα όλοι είμαστε σε έναν δημόσιο χώρο και αυτό το ξέρουν και όσοι στέλνουν ερωτήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος – ή το ενδεχόμενο – να αντιμετωπιστεί μια ερώτηση με αρνητικό τρόπο είναι μια πιθανότητα. Αυτό ισχύει για το ίντερνετ συνολικά όμως, κι εδώ είναι μια μικροσκοπική γωνιά του που λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες. 

________________
3.

Αγαπητή Α,Μπα,
Ακούω, βλέπω ή διαβάζω -και εδώ- ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν συναρπαστικά στα φοιτητικά τους χρόνια, που έκαναν ωραίες παρέες που κρατάνε ως τώρα (στα 30φεύγα), που βολτάραν ατελείωτα, κάναν ωραίες εκδρομές και όλα αυτά τα υπέροχα που κάνουν οι άνθρωποι εκεί γύρω στα 20. Εγώ σε εκείνη την ηλικία σπούδαζα και, χωρίς να το έχω ανάγκη οικονομικά, δούλευα σε ένα μπαράκι (κάτι που διασκέδαζα πάρα πολύ τότε), είχα μια σχέση με κάποιον που είχε την ηλικία της μητέρας μου (και θεωρούσα ότι ήταν ο έρωτας της ζωής μου), πήγαινα ελάχιστα στη σχολή μου και δεν είχα σχεδόν καθόλου φίλους, ούτε έκανα όλα αυτά τα υπέροχα που κάνουν οι φοτητές. Τελοσπάντων, στην πορεία έκανα την ψυχοθεραπεία μου, λίγο λίγο κοινωνικοποιήθηκα (αργή και επίπονη διαδικασία), αλλά έφτασα να νιώθω ότι έζησα με τρόπο που δεν ταίριαζε στην ηλικία μου, και τότε και αργότερα, και έχασα ένα τεράστιο κομμάτι ζωής, που δεν θα ξαναέχω την ευκαιρία να ζήσω. Πώς την παλεύεις αυτή τη θλίψη;

Η ψυχοθεραπεία δεν βοηθάει;

Δούλευες σε μπαράκι (κάτι που σου άρεσε πολύ), είχες μια όπως φαίνεται, έντονη σχέση με έναν μεγαλύτερο άνθρωπο (που πίστευες ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου) και δεν πάταγες στη σχολή. Στα δικά μου μάτια όλα αυτά είναι εμπειρίες που είναι απολύτως ταιριαστές με τη δεκαετία των 20. Δεν έκανες κάτι παράταιρο για εκείνη την ηλικία. Και όπως φαίνεται, μια χαρά περνούσες.

Το παρελθόν μας το αξιολογούμε ανάλογα με τον χαρακτήρα μας, δεν έχει από μόνο του μια ποιότητα, άσχετα με το ποιοι είμαστε. Οποιοσδήποτε μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι έχασε μια δεκαετία, όπως και να την πέρασε. Εσύ αποφάσισες ότι έχασες ένα κομμάτι της ζωής σου και κανείς δε μπορεί να σε πείσει ότι δεν είναι έτσι. Μόνο που νοσταλγείς μια ζωή εξιδανικευμένη, μια φοιτητική ζωή που υποθέτεις ότι θα έπρεπε να είχες ζήσει, αλλά φυσικά δεν είναι τόσο ευδιάκριτα τα πράγματα. Η «φοιτητική ζωή» δεν είναι ένας κατάλογος με «πράγματα που πρέπει να κάνεις όταν είσαι φοιτητής» για να τα τσεκάρεις και να πας παρακάτω. Το ότι αργότερα αποφάσισες ότι πρέπει να κοινωνικοποιηθείς δεν σημαίνει ότι έχασες ολόκληρη δεκαετία. Τότε δεν ήθελες φίλους, μετά ήθελες. Πρόσεχε, γιατί θρηνώντας κάτι που βρίσκεται μόνο στη φαντασία σου μπορεί να 'χάσεις' άλλα δέκα χρόνια. Τι κάνεις τώρα; Αυτό έχει σημασία.

________________
4.

Αμπα, είμαι σε σχέση εδώ και 7 μήνες με έναν άντρα που αγαπώ και που με έκανε να νιώσω πως με αγαπάει κ αυτός.
Η σχέση εξελίχθηκε ραγδαία τους τελευταίους 2-3 μήνες αφού περάσαμε 1 μήνα μαζί ταξιδεύοντας και ζήσαμε πάρα πολύ ρομαντικές στιγμές που είχαμε πολλά χρόνια να ζήσουμε κ οι 2.
Μου λέει πολλά σ'αγαπώ, πως θέλει να φτιάξουμε κάτι κοινό, να ζήσουμε μαζί και να κάνουμε οικογένεια στο μέλλον. Πως είμαι ότι καλύτερο του έχει συμβεί. Όταν είμαστε έτσι μαζί, πλημμυρίζω από ευτυχία.

Όμως, υπάρχουν 2 θέματα που με βασανίζουν. Πρώτον, βλέπω ότι έχει mood swings και κάποιες φορές κάνει σαν να πιέζεται πολύ, εκφράζει μια εσωτερική μάχη ανάμεσα στη ζωή που κάνει (δουλειά κλπ) και στο όνειρο που έχει να ζησει μια ζωή πιο κοντά στη φύση και πιο χρήσιμη για την κοινωνία. Τότε, οι συνηθισμένες υποχρεώσεις όπως ψώνια, λογιστής κλπ του φαίνονται βουνό, και παίρνει απόσταση από μένα, κάτι που με πληγώνει και με κάνει να νιώθω ανασφάλεια πως δεν μ'αγαπάει στ'αλήθεια. Κι αυτό γιατί απ'ότι καταλαβαίνω οι αμφιβολίες του επεκτείνονται και στη σχέση μας, πιθανόν λόγω του 2ου μεγάλου μας θέματος:

Είμαστε 38 κ 39 αντίστοιχα, ανύπαντροι κ χωρίς παιδιά. Εγώ με τον πρωην μου ως ζευγάρι πάσχαμε από ανεξήγητη υπογονιμότητα (απουσία εγκυμοσύνης για 2 χρόνια χωρίς συγκεκριμένες ενδείξεις υπογονιμοτητας). Είμαι ανοιχτή στο να υιοθετήσω παιδιά, και το ιδανικό μου είναι να δημιουργήσω μια ωραία σχέση κ οικογενεια με πολλή αγάπη, παρά να κάνω ένα παιδί με κάποιον γνωστό μου ή άγνωστο δότη (είμαι ανοιχτή και σ'αυτό αλλά δεν το θεωρώ ιδανικό, γιαυτό κ δεν το έχω κάνει ακόμα).

Καταλαβαίνω ότι ο φίλος μου πιέζεται λόγω των εσωτερικών του αναζητήσεων αλλά και λόγω των προσδοκιών που έχω να κάνουμε έρωτα ελεύθερα. Ενώ μόνος του μου μίλησε γι αυτά τα θέματα, κατά καιρούς έχει πει διάφορα με δική του πρωτοβουλία, πως το θέλει, πως νιώθει ότι θα είναι έτοιμος πολύ σύντομα κλπ...ήρθε προχτές να μου πει ότι δε νιώθει καλά στην καινούργια του δουλειά (το ήξερα) ότι ψάχνει κι αλλού, ότι σκέφτεται συχνά σκηνές όπου πεθαίνει, και ότι εν τέλει δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω ούτε τώρα, ούτε σε 6 μήνες. Ότι δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη ενός παιδιού έτσι όπως είναι τώρα μπερδεμένος κ ψιλοχαμένος ως προς το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

Του είπα να χωρίσουμε αλλά δεν είμαι σίγουρη για την απόφαση μου. Να το ρισκάρω να μείνω μαζί του με μόνη εγγύηση ότι μου είπε πως γενικά ονειρεύεται μια οικογενειακη ζωή μαζί μου? Μπορώ να τον στηρίξω να ξεπεράσει τα θέματά του? Δεν θέλω να ειμαι η νοσοκόμα του. Ισχυρίζεται ότι πρέπει να μείνουμε πρώτα μαζί πριν προσπαθήσουμε για παιδί αλλά ούτε αυτό είναι έτοιμος να κάνει τώρα. Γενικά λέει ότι δεν γνωριζόμαστε αρκετά. Δεδομένης της ηλικίας και της προηγούμενης εμπειρίας μου μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ να αναβάλω κι άλλο το όνειρό μου για οικογένεια, διότι πλέον ρισκάρω να μην την αποκτήσω ποτέ. Μου ζητησε να κάνω υπομονή αλλά εδώ και 7 μήνες αυτό κάνω, όταν τον γνώρισα δεν έθεσα τέτοια θέματα, εκεινος από μόνος του μου παρουσιάστηκε ως κάποιος που θέλει παιδιά και προχωράει τη σχέση γρήγορα με συγκατοίκηση κλπ. Τώρα σκέφτομαι ότι όλα μου τα είπε για να με ευχαριστήσει, και να του το ανταποδώσω με την αγάπη μου.

Σημειώνω ότι με την πρώην του τα έφτιαξαν μετά από 2-3 χρόνια απλής γνωριμίας, και στους 5-6 μήνες έμειναν μαζί και έκαναν ελεύθερα, ενώ έψαχναν να αγοράσουν και σπίτι. Σε 5 μήνες τον χώρισε η κοπέλα. Αυτά εγιναν μόλις 6 μήνες πριν γνωρίσει εμένα. Όταν του αναφέρω το θέμα μου λέει να μην συγκρίνω κ ότι κάθε σχέση είναι αλλιως κ οτι αυτήν την ήξερε καιρό και βόλεψε κ η συγκυρία να μετακομίσουν μαζί.

Στο χωρισμό μας αντέδρασε το πρώτο βράδυ με κλάματα κ παρακάλια κ από το επόμενο πρωί....σταμάτησε να επικοινωνεί.

Μήπως απλά δεν με γουστάρει?
-χαμένη

Από τη στιγμή που του είπες να χωρίσετε, τα πράγματα δεν είναι πια στο χέρι σου. Ούτε και πριν ήταν, αλλά τώρα ακόμη λιγότερο. Αυτό σα γενική παρατήρηση.

Πιστεύω ότι δεν έχεις εκτιμήσει σωστά ή αρκετά την δυσθυμία του, την αίσθηση του ανικανοποίητου που έχει και μια γενική παραίτηση, που αναφέρεις μόνο ακροθιγώς. Δεν ξέρω αν δεν το καταλαβαίνεις ή αν κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις. Όταν κάποιος σου λέει ότι σκέφτεται συχνά σκηνές που πεθαίνει πρέπει να αρχίσουν μέσα σου να βαράνε χίλιες καμπάνες. Όταν κάποιος πελαγώνει με απλές δουλειές όπως είναι τα ψώνια δεν πρόκειται για 'mood swings'. Ο άνθρωπος αυτός δυσκολεύεται πάρα πολύ να λειτουργήσει, πιο πολύ από όσο εκτιμάς νομίζω, και χρειάζεται πρώτα να αντιμετωπίσει αυτό και μετά έστω και να σκεφτεί να γίνει πατέρας. Θέλει οικογένεια, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί τώρα που αισθάνεται τόσο χάλια, και έχει δίκιο. Συμφωνώ, να μη γίνεις νοσοκόμα του, αλλά δεν γίνεται και να περιμένετε μήπως γιατρευτεί από μόνος του. Για μένα είναι φανερό ότι χρειάζεται βοήθεια επαγγελματία. Εσύ μόνο υποστήριξη μπορείς να προσφέρεις, αν θέλεις να προσφέρεις. Μπορεί να προτιμάς να το προσπαθήσεις τελικά με άλλον. Όλα αυτά είναι πολύ πιο μεγάλα από το αν «σε γουστάρει».

________________
5.

Ο συνάδελφος μου με διακόπτει και αναδιατυπώνει όσα λέω, ενώ συζητάμε όλοι μαζί στην ομάδα για κάτι που αφορά τη δουλειά. Σχόλια δυσαρέσκειας έχουν ακουστεί από αρκετούς συναδέλφους, διότι δεν το κάνει μόνο σε εμένα. Αυτό με καθησύχασε λίγο, γιατί στην αρχή νόμιζα ότι μόνο με εμένα ήταν ανταγωνιστικός. Πρόκειται λοιπόν για προβληματικό άτομο και πλέον αυτό έχει αναγνωριστεί από όλους στην ομάδα. Παρόλο που έχω κάνει αυτή τη διαπίστωση, κάθε φορά μου με διακόπτει και προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις, εκνευρίζομαι πάρα πολύ. Γιατί; Πώς θα μάθω να το αγνοώ, για να μη μου χαλάει ολόκληρη την ημέρα; Σκέφτηκα να του μιλήσω παράμερα, χωρίς να μας ακούει κανείς, αλλά δε θα καταλάβει. Η ειρωνεία και το χιούμορ δεν απέδωσε καρπούς. Τί να κάνω;- μαρία

Όσοι δεν έχουν θράσος, πελαγώνουν εντελώς με το θράσος των άλλων. Παθαίνουν αυτό που λέμε «δεν πιστεύω στ' αυτιά μου» και δεν μπορούν να ξεστομίσουν λέξη, γιατί δεν ξέρουν από πού να ξεκινήσουν. Οι θρασείς μιλάνε σε μια άλλη γλώσσα και η λογική είναι αδύνατον να διαπεράσει αυτή την πανοπλία πλήρους αδιαφορίας για τα συναισθήματα των άλλων. Είναι σαν πλαστικοποιημένοι.

Με τέτοιους τύπους δύο πράγματα λειτουργούν. Ή τους μιλάς στην δική τους γλώσσα, γιατί μόνο αυτή καταλαβαίνουν (διακόπτεις μόλις σε διακόψει, μιλάς ακόμη πιο δυνατά, ξαναδιακόπτεις σα να μην υπάρχει) ή επιλέγεις την απομόνωση. Αφού συμφωνείτε μεταξύ σας, γίνεται να του μιλήσετε όλοι μαζί; Είναι το λιγότερο αποτελεσματικό από τα δύο, αλλά δεν απαιτεί την ίδια ενέργεια από μέρους σου. Θα μπορούσατε θα πείτε, χωρίς να αναφέρετε ονόματα, αλλά κοιτώντας τον με νόημα, ότι από δω και πέρα όποιος διακόπτει χάνει το δικαίωμα να μιλάει. Ή κάτι τέτοιο. Από ευγένειες δεν χαμπαριάζουν, αλλά την αρνητική διάθεση μιας ομάδας την καταλαβαίνουν μια χαρά.

________________
6.

Αγαπητή Α μπα,
ζω μόνη μου ως φοιτήτρια κι έτσι τις περισσότερες φορές τρώω μόνη. Μην έχοντας όμως κάποιον να μιλήσω σχεδόν πάντα καταλήγω να τρώω βλέποντας κάποια σειρά ή ταινία...σε σημείο που πρώτα σκέφτομαι τι θα δω και μετά μαγειρεύω ή παραγγέλνω. Νομίζω οτι είναι αρκετά συνηθισμένο αλλά δεν μου αρέσει...Νομίζω οτι μου επηρεάζει τη σχέση με το φαγητό και οχι με επιθυμητό τρόπο.
Απόψεις; Προτάσεις;

Είσαι φοιτήτρια, ζεις μόνη σου, και τρως χωρίς παρέα; Γιατί; Έχεις και χώρο, και χρόνο. Τώρα είναι που μπορείς να είσαι συνέχεια με άλλους, μετά θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Αφού μαγειρεύεις που μαγειρεύεις, φώναξε και έναν φίλο, ένα φίλη, να το μοιραστείτε.

Νομίζω ότι ήταν η πιο εύκολη απάντηση στα χρονικά του 'α μπα'.

________________
7.

Αγαπητη α μπα
Δε ξερω αν εχει ξαναερωτηθει αλλα ειμαι πολυ περιεργη για την αποψη σου! Λοιπον, απο την εφηβεια ακομη πιστευα οτι για τον καθενα μας υπαρχει η αδερφη ψυχη μας, ο ενας και μοναδικος κτλ κτλ... 15 χρονια μετα, μακροχρονιες σχεσεις, συγκατοικηση, αμετρητα φλερτ, γνωριμιες του μηνα, ακομη και one night stands... και ΔΕΝ τον βρηκα! Μετα απο ολα αυτα (μονο 15 χρονια ειπαμε), αρχισα να αναρωτιεμαι... τελικα ΥΠΑΡΧΕΙ??? Τι λες?- pffffff

Για όλους υπάρχει κάποιος. Δεν είναι ένας, δεν είναι ο μοναδικός, δεν ισχύει ότι αν χάσεις τον έναν δεν θα βρεις άλλον, αλλά όσοι θέλουν, θα βρουν έναν. Δεν είναι δύσκολο να τον συναντήσεις, το δύσκολο είναι να τον αναγνωρίσεις, εκεί σκοντάφτει το πράγμα. Άλλον θέλεις και χρειάζεσαι, και άλλον νομίζεις ότι πρέπει να θέλεις και άλλον πιστεύεις ότι χρειάζεσαι. Αν είσαι ειλικρινής με τις αδυναμίες σου θα διευκολύνεις πάρα πολύ τη ζωή σου.