__________________
1.
Θα ήθελα να έχω και μια άλλη οτπική πάνω στο παρακάτω θέμα, αν υπάρχει και δεν την έχω σκεφτεί ρε παιδί μου. Είμαι ψιλοεμφανίσιμη, 30κάτι και δυνατό μου σημείο για τους άλλους είναι το σώμα μου. Γενικά ποτέ δεν ήμουν να περιποιηθώ υπερβολικά, του βαψίματος, φτιαξίματος κτλ γιατί δεν μου ταιριάζουν ή δε νιώθω την τόση ανάγκη. Διαβάζω, βλέπω ταινίες φανατικά και δουλεύω με τον εαυτό μου σιωπηλά, γενικά σκέφτομαι συνολικά, το σύνολο, εμένα μέσα σε αυτό, αυτό μόνο του κι εμένα χώρια. Το δυνατό μου σημείο κατ' εμέ είναι ότι συνήθως τα συμπεράσματα που βγάζω για τους άλλους, όσο βιαστικά κι αν μου φαίνονται, επιβεβαιώνονται. Βέβαια ποτέ δεν θέλω να μη δίνω ευκαιρία στους άλλους να μου αποδείξουν μέχρι τέλους αυτό που τελικά είχα καταλάβει. Παράδειγμα: με πλησιάζει τύπος σε μαγαζί 38 ετών τον οποίο έχω δει ώρα ότι με κοιτάζει, έχω δει όμως επίσης ότι έστιάζει σ'εμένα, αλλά κοιτάζει και άλλες σε επίμαχα σημεία. Έρχεται λοιπόν να μου μιλήσει κι έχω ήδη στο μυαλό μου ότι είναι ό,τι να'ναι. Αλλά λέω οκ μπορεί να έτυχε που κοίταζε και αλλού. Το άσχημο είναι ότι εξωτερικά ναι μεν δεν ήταν άσχημος, αλλά δεν θα τον κοίταζα αν δε βρισκόταν μπροστά μου. Αλλά λέω εντάξει μωρέ μην δίνεις τόση σημασία στο ύψος ή στη γοητεία κτλ Το ύφος του από την άλλη είχε κάτι από τους χιλίους καρδιναλίους αλλά με μια δόση ανεξήγητης αγένειας απέναντί μου του στυλ ''έλα τώρα που δε με είχες μπανίσει κι εσύ τόσο καιρό που σε βλέπω κι εγώ και κάνεις ότι δε με θυμάσαι'' ή του στυλ ''ήρθα να σου μιλήσω γιατί εσύ με κοίταζες'' αν κι εγώ τον είχα φάτσα κι αναγκαστικά έπεφτε εκεί το μάτι μου. Κι αφού λοιπόν είχα αυτά τα δεδομένα ''αποφάσισα'' να τα παρακάμψω προσωρινά και να έχουμε μια σωματική επαφή που ομολογουμένως ήταν ωραία και για τους δύο. Έγινε ελάχιστες φορές γιατί στο ενδιάμεσο που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον και άλλο κόσμο μου σκάγανε οι βόμβες της αγένειάς του π.χ προς σερβιτόρους και δεν συγκρατούμαι εύκολα, στο να μην πω τι με πειράζει ακόμα και με άσχημο τρόπο όταν βλέπω ΄τι ο άλλος δε με υπολογίζει. Εν ολίγοις αυτός και καλά σκεφτόταν και σχέση μαζί μου, αν και είχε θέμα με τη δέσμευση κι αφού δε γούσταρα να με βάζει σε κατάσταση αναμονής, όχι για σχέση, αλλά ούτε για σεξ, εξαφανίστηκε εντελώς. Το συμπέρασμά μου είναι, αυτός με πλησιασε όπως έλεγε κι όπως αποδείχτηκε με κριτήριο την εμφάνιση και μόνο, ήρθε επί τούτου κι έφυγε μετά το πέρας του σεξ, εγώ γιατί να κάτσω ν'ασχοληθώ με κάποιον που δε μου έκανε καν κούκου στην αρχή εν πάσει περιπτώσει και να μη διάλεγα καθαρά έναν με κριτήριο το κούκου. Κι όχι δεν ισχύει ότι μου έμαθαν να μην κυνηγάω την εμφάνιση. Αλλά το αισθάνομαι τεράστια αδικία αυτός στο μυαλό του να φέρνει εις πέρας μια αποστολή, γιατί έτσι το έχει στο μυαλό του, που του εξυψώνει τον ανδρισμό και του δίνει αυτοπεποίθηση να προχωρήσει και σε νέα απάτητα μονοπάτια κι εμένα να μου μένει η γεύση ενός καμμένου αγενή που τα βρίσκαμε στο κρεβάτι.
Κι η ερώτησή μου είναι η αγένεια δεν είναι ένα μεγάλο συγκαλυμμένο κόμπλεξ κατωτερότητας;;
Η αδικία υπάρχει, αλλά δεν την έχεις προσδιορίσει ακριβώς, νομίζω.
Η αδικία είναι ότι οι άντρες και οι γυναίκες ανατρέφονται με άλλα δεδομένα σχετικά με το σεξ. Και είσαι θύμα αυτής της πρακτικής, και νομίζεις ότι δεν είσαι, επειδή έχεις την ψευδαίσθηση της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού. Είναι ψευδαίσθηση για σένα, όπως είναι για όλες τις γυναίκες, όπως και για όλους τους άντρες. Ακολουθούμε ως επί το πλείστον οδηγίες που έχουν γραφτεί από αμέτρητες γενιές πριν. Η δυνατότητα αυτοδιάθεσης υπάρχει, ναι. Αλλά θα την αποκτήσεις αφού παραδεχτείς τι έχεις ενσωματώσει από την κοινωνία και την παράδοση της, που κρατάει κάτι χιλιετίες. Είναι αφελές να πιστεύεις ότι εσύ προσωπικά, κατάφερες να αποτινάξεις τα χιλιάδες μηνύματα που δέχεσαι από τη στιγμή που γεννήθηκες. Δεν είσαι τόσο δυνατή. Δεν είσαι τόσο διορατική. Δεν είσαι η Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Και ναι. Φυσικά και σου έμαθαν να μην κυνηγάς την εμφάνιση. Το λες και μόνη σου. Δεν σου άρεσε τρομερά, αλλά είπες «έλα μωρέ μην κοιτάς το ύψος ή τη γοητεία». Πιστεύεις ότι αυτό είναι δική σου, προσωπική απόφαση και δεν σου την έχουν μάθει; Είναι πολύ επικίνδυνο να μην καταλαβαίνεις ποιες συμπεριφορές σου είναι αποτέλεσμα διδαχών. Αν δεν το καταλαβαίνεις, δεν έχεις ελπίδα να τις αλλάξεις.
Η αδικία αυτή κάνει δύο ανθρώπους να βλέπουν την ίδια ιστορία από την ανάποδη πλευρά. Ο ένας ως ήττα, ο άλλος ως νίκη, και η διαφορά τους είναι ότι ο ένας είναι αρσενικού φύλου και ο άλλος θηλυκού. Κάνατε σεξ και δεν βγήκε σε κάτι περισσότερο, διότι δεν ταιριάζατε ιδιαίτερα. Ο άντρας καταλήγει στο «τουλάχιστον έκανα σεξ». Η γυναίκα καταλήγει στο «έκανα απλώς σεξ, ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ». Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Βλέπεις την ομοιότητα;
Και τι έγινε που έκανες σεξ και τελικά δεν προχώρησε; Και τι έγινε αν σε πλησίασε λόγω εμφάνισης; Μόνη σου δεν λες ότι το σεξ ήταν καλό; Γιατί στενοχωριέσαι που δεν τα έφτιαξες με κάποιον που δεν άντεχες καν; Θα σου πω γιατί. Ήθελες να σε θέλει για σχέση επειδή έκανες σεξ μαζί του. Έτσι το σεξ δεν θα ήταν σεξ, θα ήταν καθαγιασμένο από την πρόθεση. Και ναι, και αυτό σου το έχουν μάθει.
Τι έμαθες από αυτή την ιστορία; Για μένα, αυτό που πρέπει να κρατήσεις είναι ότι καλό σεξ μπορείς να κάνεις και με ανθρώπους που δεν συμπαθείς. Άρα, αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.
__________________
2.
Πριν από 20 περίπου χρόνια έλαβε χώρα η η περίφημη δίκη του O.J. Simpson. Πιστεύεις ότι έκριναν σωστά οι πρώτοι ένορκοι; Εγώ αυτό που πάντως δε μπορώ να καταλάβω είναι η ηλιθιότητα του να ξεφύγεις ανέλπιστα την καταδίκη για διπλό βίαιο φόνο για να σε πιάσουν τελικά για κλοπή παλιών σου αντικειμένων!
Οι περισσότεροι δολοφόνοι είναι χαμηλής νοημοσύνης. Ο θρύλος του σατανικού και άπιαστου serial killer είναι κάτι πολύ σπάνιο και κυρίως αυτό, θρύλος.
Τώρα, η δική μου γνώμη για μια δίκη, για την οποία ξέρω ό,τι έχει γραφτεί δεξιά και αριστερά κατά καιρούς, τι αξία έχει; Η ιστορία έχει αποφανθεί.
Όποιος έχει όρεξη να παρακολουθήσει αυτό το απίστευτο τσίρκο, το παρακάτω ντοκιμαντέρ έχει ενδιαφέρον. Επικεντρώνεται στο φυλετικό ζήτημα (που είναι μάλλον και η ουσία).
Και για όσους θέλουν να το δουν και δραματοποιημένο, στις 2 Φεβρουαρίου θα μεταδοθεί το The People v. O. J. Simpson, με τον Τζον Τραβόλτα και τον Ρος από τα φιλαράκια στο ρόλο των δικηγόρων που υπερασπίστηκαν τον Simpson! Ακούγεται καλό, το περιμένω πως και πως.
__________________
3.
Στα 40+, αν δεν έχεις κάνει παιδί ακόμα, αρχίζουν και σε ζώνουν τα φίδια.
Έχεις -δεν έχεις σύντροφο. Αδιάφορο. Παρατηρώ κύμα γυναικών γύρω στα 40 που είναι διατεθειμένες να τραβήξουν λούκι μεγάλο με τράπεζες σπέρματος, εξωσωματική και βέβαια μεγάλωμα παιδιού χωρίς μπαμπά. Δε λέω, σέβομαι απεριόριστα. Όμως γιατί το βρίσκω υπερβολικά βαρύ;
Διότι είναι;
Η πίεση που ασκείται στις γυναίκες να κάνουν ακριβώς δύο παιδιά με τον ίδιο άντρα, τον οποίο έχουν παντρευτεί, πριν τα 35, και μάλιστα το ένα πρέπει να είναι αγόρι και το άλλο κορίτσι, είναι αβάσταχτη, ολοκληρωτικά συνθλιπτική. Αυτό είναι το βάρος. Τα υπόλοιπα που αναφέρεις είναι συνέπειες.
__________________
4.
Άκου να δεις τώρα τι έγινε. Πριν περίπου ένα χρόνο γνωρίσαμε οι φίλοι μου κι εγώ ένα παιδί, το οποίο μπήκε αμέσως στην παρέα μας, καθώς ταιριάξαμε γάντι σε ενδιαφέροντα, χιούμορ, διασκέδαση, είχαμε κοινό κώδικα επικοινωνίας. Είναι ένα πολύ ευχάριστο άτομο, ευφυέστατος και μορφωμένος και εξαιρετικός άνθρωπος που χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα. Παρ' ότι λοιπόν κάναμε για μικρό διάστημα παρέα (εγώ σύντομα μετακόμισα στο εξωτερικό), τον εκτιμώ πολύ και επιδιώκω να κρατήσω επικοινωνία και να μην τον χάσω από φίλο μου.
Το παιδί αυτό τότε που τον γνώρισα, είχε μόλις χωρίσει από μια πολυετή σχέση, με πολύ άσχημο τρόπο και δε μιλιούνται πια καθόλου. Μας έχει μιλήσει ελάχιστα για αυτό (ξέρω ότι η κοπέλα τον κεράτωσε, χωρίς λεπτομέρειες).
Πώς τα έφερε λοιπόν η ζωή, μετακόμισα εγώ σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας για δουλειά, και είμαι συνάδελφος με την πρώην κοπέλα του. Με την οποία βρεθήκαμε να κάνουμε παρέα, καθώς ο κύκλος εδώ είναι περιορισμένος, άρα και δύσκολο να βρεις ανθρώπους να ταιριάξεις. Εγώ ξέροντας ποια είναι και ότι πλήγωσε το φίλο μου, αρχικά ήμουν αρνητικά προδιατεθειμένη εναντίον της, γνωρίζοντάς την όμως δε μπορούσα να αποφύγω να τη συμπαθήσω. Αναγνώρισα σε αυτήν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που είχα δει και στο φίλο μας - μορφωμένη, έξυπνη, ευχάριστη, ευγενική, άτομο που χαίρεσαι να συναναστρέφεσαι. Βλέπω ξεκάθαρα δύο καταπληκτικούς ανθρώπους που παρ' ότι δεν τους γνώρισα μαζί, μπορώ πολύ εύκολα να καταλάβω πόσο ταιριαστοί είναι, και στεναχωριέμαι που δεν είναι πια μαζί.
Αλλά οκέι, αυτό δε με αφορά. Βρίσκομαι τώρα όμως Α, μπα σε δύσκολη θέση γιατί θέλω και με τους δύο αυτούς ανθρώπους να συνεχίσω να κάνω παρέα, αλλά αυτό όπως καταλαβαίνεις μπορεί να φέρει παρεξηγήσεις. Προσπαθώ να μην αναφέρω το όνομα του ενός στον άλλο, αλλά ακόμα κι έτσι νιώθω την αμηχανία στην ατμόσφαιρα, κάθε φορά που μιλάω για την παρέα εδώ στην παρέα εκεί και αντίστροφα. Καταφέρνω να κρατάω τις ισορροπίες, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Ο φίλος μου κυρίως, αν και είπε πως δεν τον πειράζει, καταλαβαίνω πως έχει ενοχληθεί λίγο καθώς κάθε τόσο πετάει μπηχτές μεταξύ αστείου και σοβαρού. Η κοπέλα πάλι δεν αναφέρει τίποτα ποτέ (εκτός από την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε και ανακαλύψαμε τον κοινό γνωστό, και μου άλλαξε θέμα αμέσως).
Ερώτηση: Να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο -κάνω-τη-χαζή-δε-με-αφορά; Να επιδιώξω μια ανοιχτή κουβέντα με το παιδί που έχει μάλλον ενοχληθεί και να εξηγήσω τα παραπάνω; Έχεις να προτείνεις κάποιο συγκεκριμένο χειρισμό της κατάστασης;
Μικρός ο κόσμος, ε;
Νομίζω ότι η εξήγηση πρέπει να γίνει με το φίλο σου, γιατί μάλλον η δική του γούνα κάηκε περισσότερο. Μίλα του, πες του ότι είναι πάντα φίλος σου, και αν το κλίμα το σηκώνει, γιατί όχι, πες την αλήθεια: ότι δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν είναι μαζί, αφού σου φαίνεται ότι ταιριάζουν. Εξήγησε του ότι δεν γίνεται να απομακρύνεις έναν άνθρωπο από τη ζωή σου, χωρίς να σου έχει πει τι κακό του έχει κάνει. Αν δεν θέλει να πει, εντάξει, αλλά δεν είναι σωστό να περιμένει ότι με τη σιωπή του έχει δικαίωμα να επηρεάζει τις σχέσεις των υπολοίπων. Δεν είναι τόσο σημαντικός. Εντάξει, αυτό το τελευταίο καλύτερα να μην το πεις.
__________________
5.
Γεία σου Αμπα!! Έχω ένα θέμα με το αγόρι μου και θα ήθελα την γνώμη σου. Είμαστε μαζί 2 χρόνια, 28 εγώ 30 αυτός. Γενικά τα πάμε καλά και ταιριάζουμε. Τον πρώτο χρόνο όλα ήταν τέλεια. Από την δεύτερη χρονιά όμως νίωθω πως είναι λίγο αδιάφορος απέναντί μου, δεν έχει όρεξη να βγούμε έξω, να πάμε διακοπές και γενικότερα να κάνουμε πράγματα μαζί. Σχεδόν όποτε του προτείνω κατι αρνείται λέγοντάς μου πως είναι κουρασμένος και πως προτιμάει να μείνουμε μέσα. Να πω πως δεν υπάρχει οικονομικό θέμα γιατί δουλεύουμε και οι δυο. Μένουμε μαζί οπότε περνάμε αρκετό χρόνο μαζί αλλά όχι όπως θα ήθελα. Την πρώτη χρονιά δεν ήταν ετσι, κάναμε αρκετά πράγματα μαζί, ταξίδια, εκδρομές, εξόδους, αλλά τώρα σκέφτομαι μήπως τα έκανε όλα αυτά για χάρη μου. Η αλήθεια είναι πως εγώ του τα πρότεινα αλλά νόμιζα πως και εκείνος ήθελε. Το άλλο που συμβαίνει είναι το εξής: ενώ μου φαίνεται πως είναι αδιάφορος και βαριέται να κάνουμε οτιδήποτε μαζί, αν αντιληφθεί πως κάποιος δείχνει ενδιαφέρον για μένα (είτε το καταλάβει, είται του το πω) γίνεται άλλος άνθρωπος, ασχολείται μαζί μου, μου προτείνει να κάνουμε πράγματα κλπ Το διαπίστωσα γιατί συνέβει 2-3 φορές. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό? Μήπως με θεωρεί γενικά δεδομένη και καμία φορά "ξυπνάει"? Ακόμα κι έτσι πάντως εγώ δεν θέλω να κάνει πράγματα μόνο και μόνο επειδή φοβάται μήπως με χάσει.- Gabrielle Solis
Δε νομίζω ότι το συμπέρασμα που βγαίνει απαραίτητα είναι ότι δε σε θέλει. Σε θέλει, αλλά μέσα στο σπίτι. Να βγει βαριέται, όχι εσένα. Και όταν βλέπει ότι κάποιος άλλος δείχνει ενδιαφέρον κάνει ό,τι σου αρέσει για λίγο, για να σε ξανακερδίσει, και μετά να κάτσει και πάλι σπιτάκι του.
Οπότε, δεν καταλαβαίνω πώς με όλα αυτά τα δεδομένα ξεκινάς «τα πάμε καλά και ταιριάζουμε». Δε μου φαίνεται ότι ταιριάζετε σε όλα, σίγουρα δεν ταιριάζετε στην κοινωνική ζωή. Κι επειδή τα ζευγάρια είναι κοινωνικό φαινόμενο, αυτό πρέπει να το λάβεις πολύ σοβαρά υπόψη σου, γιατί αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει.
__________________
6.
Γεια σου Λένα. είμαι φοιτήτρια στο 3ο έτος πλέον. έχω φίλες με τις οποίες γνωρίστηκα στη σχολή και στο πρώτο έτος ημασταν σχεδόν αχώριστες. αργότερα όμως ολο αυτο άρχισε να με κουραζει. συνειδητοποιησα πως ήθελα να περναω περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου και σταμάτησα να βγαινω τοσο συχνα όσο πριν. οι φιλες μου το ερμηνευσαν ως αδιαφορια και με κατηγορησαν οτι τους γράφω. τους εξήγησα πως αισθάνομαι και είπαν πως καταλαβαίνουν. στην πραξη όμως δειχνουν το αντιθετο και οταν βγαινουμε ειναι καπως απομακρες σε σχέση με παλαιότερα. δεν είναι πως δε θελω να περναμε χρονο μαζι, ομως για εκεινες αυτο σημαινει καθε μερα εξω κι εμενα αυτο με εξαντλει ψυχικα. πως θα μπορουσα να τις κανω να καταλαβουν? κανω κατι λαθος? - Ηλέκτρα
Αν ήταν φίλες σου, δεν θα χρειαζόταν να προσπαθήσεις για να καταλάβουν. Δεν λες κάτι ακατανόητο. Αν το μόνο που σας συνέδεε είναι το καθημερινό έξω, τώρα θα φανεί.
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπά; Απορώ με την υπομονή σου και την όρεξη να απαντάς σε όλα αυτά χωρίς να χάνεις ποτέ την ευθυκρισία σου. Ειλικρινά μπράβο σου!
Η ερώτησή μου είναι σύντομη. Οι σημερινοί νέοι άντρες (όχι όλοι φυσικά), σπανίως ξέρουν να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Να αλλάξουν μια πρίζα, να ανοίξουν καμιά τρύπα να βάλουν κάνα κουρτινόξυλο κλπ. Θα το χαρακτήριζες σαν ένα μείον;
Βλέπω τους άντρες από τις προηγούμενες γενιές που έπιαναν τα χέρια τους και προβληματίζομαι. Αυτοί οι σημερινοί έχουν κάτι άλλο που αναπληρώνει αυτά που δεν έχουν, ή απλώς δεν θεωρούν απαραίτητο να τα ξέρουν όλα αυτά; Γιατί όμως;
(η ερώτηση δεν έχει φύλο. Θα μπορούσε να αφορά και τις γυναίκες, αλλά μου φαίνεται πως σε αυτές έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο)
Φιλιά
m2k
Νομίζω ότι ο θρύλος του άντρα που «πιάνουν τα χέρια του» μας έχει μείνει από τότε που ήμασταν όλοι κυρίως αγρότες. Τότε οι άντρες ήθελαν δεν ήθελαν, τα χέρια τους έπρεπε να πιάνουν, γιατί άλλη λύση δεν υπήρχε. Όπως έπιαναν και τα χέρια των γυναικών βέβαια, γιατί αυτές ζύμωναν δέκα ψωμιά μέρα παρά μέρα, όπως έμαθα πρόσφατα ότι έκανε η γιαγιά μου, και εγώ ακόμα παλεύω να μάθω τα μυστικά της ζύμης πίτσας. Επίσης οι γυναίκες ήξεραν να ψήνουν αυτό το ψωμί σε ξυλόφουρνο, και ενδιάμεσα να φροντίζουν λαχανόκηπο, τα ζώα, και να κάνουν δουλειές στο χωράφι, έχοντας στην πλάτη τους περίπου δεκατρία μωρά. Όμως ήδη από τότε οι γυναικείες δουλειές υποτιμούνταν.
Όταν οι άνθρωποι μπήκαν στα διαμερίσματα και ξεκίνησαν να κάνουν δουλείες γραφείου, οι ικανότητες αυτές ατόνησαν και στα δύο φύλα. Ο άντρας που τα «χέρια του πιάνουν» είναι μύθος ήδη από τη γενιά του πατέρα μου. Για να πω την αλήθεια εκτός από τον πατέρα μου, δεν ξέρω άλλον άντρα που έχει γνώσεις κηπουρικής/ξυλουργικής/μεταλλουργίας/ηλεκτρολογικών και λοιπών. Καμίας ηλικίας. Όπως δεν ξέρω πολλές γυναίκες που ζυμώνουν ψωμί μέρα παρά μέρα. Δηλαδή καμία.
Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί η αγροτική ζωή εκείνου του είδους ήταν αβάσταχτα σκληρή. Ας πάρουμε τηλέφωνο τον υδραυλικό, και ας μας στήσει και μερικές μέρες. Δεν πειράζει.
σχόλια