__________________
1.
Αγαπητή αμπά έχω μια savoir faire ερώτηση. Σπουδάζω και εργάζομαι στο Παρίσι και το καλοκαίρι είμαι καλεσμένη σε γάμο φίλων (αλλά όχι και πολύ στενών) στην Κρήτη. Εγώ είμαι από την Αθήνα κι ο σκοπός μου ήταν το καλοκαίρι να επισκεφτώ την οικογένεια μου και να πάω σε εξοχικό φίλης στα Κύθηρα που λατρεύω. Οι φίλοι δεν παρέχουν καμία εξυπηρέτηση για το που θα μείνω και είναι κάπως 'τότε είναι ο γάμος, κανόνισε την άδεια σου κι έλα'. Εγώ δεν θέλω να πάω. Και για τα έξτρα έξοδα, και για την ταλαιπωρία και το ότι θα μου φάει μέρες από τις λίγες διακοπές, κι έχω ξενερώσει και λίγο με τον τρόπο τους. Είμαι κάφρος? Και πώς λέω ότι δεν θα πάω; Λέω ψέμματα ή λέω κάποια από τις αλήθειες;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
-Αυτή
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι στενοί φίλοι, δεν μένεις στην Κρήτη, δεν μένεις καν στην Ελλάδα, δεν νομίζω ότι πραγματικά υπολογίζουν ότι θα πας. Δεν βλέπω καν το πρόβλημα. Θα πεις «ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, αλλά η άδεια μου είναι πολύ περιορισμένη και δεν θα μπορώ να έλθω», θα στείλεις ευχές και ένα δώρο, και έξω από την πόρτα.
Όταν δεν πας κάπου που είσαι καλεσμένος, δεν είναι απαραίτητο να λες γιατί δεν πας. Άλλωστε μην είσαι τόσο σίγουρη ότι οι άλλος θέλει να μάθει. Αρκεί να ενημερώσεις εγκαίρως και με σαφήνεια, να ευχηθείς και να στείλεις δώρο αν είναι γάμος ή βαφτίσια, και να μην αλλάξεις γνώμη μετά.
__________________
2.
Γεια σου Α,μπα!
Σε ανακάλυψα πρόσφατα και είπα να μοιραστώ έναν προβληματισμό μου, αν θα τον κρίνεις άξιο σχολιασμού. Στο δια ταύτα, είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στην Πάτρα, μακριά από γονείς, συγγενείς, κύκλο γνωστών και φίλων, από δραστηριότητες, ρόλους και ενδιαφέροντα που μέχρι πρότινος είχα. Μέσα σε ένα εξάμηνο γνώρισα πολλά νέα άτομα. Όπως είναι φυσικό (ίσως και όχι) κατέληξα να κάνω παρέα με κάποιες κοπέλες από το έτος μου. Οι Χ και Ψ είναι μια χαρά, εκδηλωτικές, με δικό τους κύκλο φίλων, με ενδιαφέροντα. Οι Χ και Ψ νοιάστηκαν να πάρουν ένα τηλ. όταν γύρισα στην πόλη μου για Χριστούγεννα, χάρηκαν (και το έδειξαν) όταν ειδωθήκαμε αφού γύρισα. Η Ζ της υπόθεσης, είναι ντόπια, έχει κύκλο φίλων από το λύκειο, είναι κούκλα, έξυπνη, διαβασμένη, με ενδιαφέροντα, κάνει χίλιες δραστηριότητες. Όλα καλά αυτά, όταν συνοδεύονται και από μια ανθρώπινη πλευρά, λιγότερο τέλεια και προσεγμένη. Θέλω να πω ότι η Ζ είναι ένα ατσαλάκωτο άτομο, που δεν έχει εκφράσει ούτε έναν προβληματισμό, ούτε ένα παράπονο, τίποτα που να θυμίζει ότι είναι ευαίσθητη ή τρωτή με κάποιο τρόπο. Για εμένα αυτό αποτελεί πρόβλημα πλέον (στην αρχή τη θαύμαζα). Ούτε οικειότητα νιώθω μαζί της, ούτε εμπιστοσύνη και ζεστασιά. Δεν είναι καθόλου εκδηλωτική, δε συναισθάνεται καθόλου όταν προσπαθώ να της ανοιχτώ. Μετά από 5 μήνες παρέας, μπορώ να πω ότι μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ την επαφή. Το πρόβλημα είναι ότι η Χ και η Ψ δε το γνωρίζουν αυτό (τη δική μου άποψη) ούτε φαίνεται να τους ενοχλεί η στάση της Ζ. Στην τελική, ενώ ξέρω ότι δεν έχω να κάνω με κούκλες, όπου κρατάω για παρέα όποιες μου αρέσουν, αλλά με ανθρώπους με συναισθήματα και κίνητρα παρόμοια ή διαφορετικά από τα δικά μου, εξακολουθώ να νιώθω καταπίεση, αποδεχόμενη τη Ζ στην καθημερινή μου συναναστροφή. Αυτά πάνω κάτω και συγγνώμη για το κατεβατό. Φιλιά πολλά!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η κρίση σου για την Ζ είναι δική σου. Δε νομίζω ότι πρέπει να την δεχτώ ως κανόνα. Μπορεί απλώς να μην ταιριάζετε. Μπορεί να μην σε εμπιστεύεται, και γι'αυτό να μην ανοίγεται μπροστά σου. Έχεις κάθε δικαίωμα να συμπαθείς και να αντιπαθείς οποιονδήποτε για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορείς όμως να περιμένεις ότι οι άλλοι θα δεχτούν αυτόν τον λόγο και θα αντιπαθήσουν τον άλλον με τον τρόπο που τον αντιπαθείς εσύ.
Ποιος είναι ο προβληματισμός που θέλεις να σχολιάσω; Αν τον εκφράσεις, είναι «πώς θα γίνει να κάνω παρέα με αυτές που συμπαθώ και όχι με αυτή που δεν συμπαθώ», αλλά όπως φαίνεται αυτές τα πάνε καλά μεταξύ τους, άρα η απάντηση είναι «δεν γίνεται». Ή θα το δεχτείς, ή θα αποχωρήσεις από την παρέα, εκτός αν υπάρχει δυνατότητα να αναπτύξεις προσωπική σχέση με την καθεμία ξεχωριστά, χωρίς την παρουσία των άλλων.
__________________
3.
Αγαπημένη μου Αμπα,
Έχοντας κάνει κανά-δυο χρονάκια ψυχοθεραπεία και διαπιστώνοντας πόσο με έχουν κάψει οι γονείς μου σαν παιδί και κατά συνέπεια αυτού, έχοντας ταλαιπωρηθεί πολύ σαν ενήλικας, τρομοκρατούμαι και μόνο στην ιδέα να δω το δικό μου παιδί να "βασανίζεται" μεγαλώνοντας από λάθη δικά μου και του άντρα μου στο μεγάλωμά του.
Πώς διαχειρίζεται κανείς το φόβο αυτό;
-kiko
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με περισσότερη ψυχοθεραπεία :)
Έβαλα :) αλλά το εννοώ στα σοβαρά. Πάντως, και μόνο το γεγονός ότι προβληματίζεσαι σε διαφοροποιεί από τους γονείς σου. Αφού ξέρεις το πρόβλημα και τον κίνδυνο που περιλαμβάνει, είσαι ήδη σε άλλη εξελικτική φάση.
Οι καλοί γονείς δεν είναι οι γονείς που δεν κάνουν λάθη. Κατά τη γνώμη μου καλοί γονείς είναι αυτοί που δεν βλέπουν τα παιδιά τους ως προέκταση του εαυτού τους, αλλά καταφέρνουν να τα αναγνωρίζουν ως ξεχωριστούς ανθρώπους. Δεν οικειοποιούνται τις επιτυχίες τους, ούτε παίρνουν προσωπικά τις επιλογές που δεν τους αρέσουν. Για να είσαι τέτοιος γονιός πρέπει να είσαι πρώτα ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αφού έχεις κάνει ψυχοθεραπεία, έχεις ήδη καταλάβει πολλά από αυτά. Κάνε λίγο ακόμα και θα είσαι μια χαρά.
__________________
4.
Αγαπητη αμπα γεια σου. Σε ευχαριστω για την παρεα. Εισαι συνηθεια καθημερινα με τον καφε. Βασικα δε ξερω αν εχω ερωτηση ακριβως απλα ηθελα να μοιραστω τη σκεψη μου. Εβλεπα στη lifo ενα θεμα για ενα πειραμα οπου καποιοι ανθρωποι εναντι αμοιβης καλουνταν να κανουν μια βουτια απο βατηρα υψους 10μ σε μια πισινα. Κατεγραφαν λοιπον αντιδρασεις. Πολλοι φοβοταν λοιπον,αλλοι δε το τολμησαν,αλλοι το τολμησαν.Μου εκανε εντυπωση οτι το 99% το σκεφτοταν για πολλη ωρα και μαλιστα καποιοι ιδρωναν και φαινοταν παρα πολυ ανησυχοι. Σκεφτομουν λοιπον οτι "κοιτα ποσο φοβουνται και απο κατω εχει απλα νερο."Και εγω δε θα βουτουσα το ξερω 100%-εδω δε βουταω απο τα 3μ. Και ο λογος ειναι οτι απλα φοβαμαι μη φτασω στον πατο και χτυπησω. Μαλλον δηλαδη αυτο φοβαμαι. Που θελω να καταληξω..σκεφτομουν οτι φοβομαστε να πηδηξουμε στο νερο της πισινας-η θαλασσα ειναι αλλο-που ξερουμε που θα βρεθουμε και κατα πασα πιθανοτητα δε θα παθουμε τιποτα. Υπαρχει κοσμος που αποφασισε να πεσει απο τα 10μ πολυκατοικιας και σκεφτομουν πως αν για μια στιγμη το μετανιωσε,δεν υπηρχε νερο απο κατω να σωθει..βρε αμπα μου,πώς παιρνει ο κοσμος αυτη την αποφαση;ξερω,δεν ειμαι αφελης,καποιοι το κανουν εν βρασμω,καποιοι εχουν ψυχολογικα που τους εμποδιζουν να σκεφτουν λογικα,αλλα οταν φτανεις εκει στο χειλος,δε σκεφτεσαι;δε φοβασαι; δε ξερω,δε μπορω να κρινω φυσικα ασχετα απο τα πιστευω μου,απλα σκεφτομουν εδω ο κοσμος φοβαται το σιγουρο-το νερο-πώς αποφασιζει να πηδηξει στο κενο;ευχαριστω και συγνωμη 1ον που το πηγα μεσω Τρικαλων και 2ον που δεν εβαλα τονους. Κωνσταντινα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
To νερό, όταν πέφτεις πάνω του με δύναμη, δηλαδή από μεγάλο ύψος, μετατρέπεται σε πέτρα, άρα ο φόβος δεν είναι αβάσιμος. Οι άνθρωποι που σκέφτονται την αυτοκτονία δεν είναι πάντα σίγουροι, είναι συχνά διχασμένοι μεταξύ της θέλησης τους να σταματήσει ο πόνος και της θέλησης τους να ζήσουν, οπότε μάλλον ναι, φοβούνται, ίσως κάποιοι μετανιώνουν, ίσως κάποιοι να το μετανιώνουν την ώρα που το κάνουν, όμως δεν είναι μεταξύ ζωής και θανάτου η απόφαση που παίρνουν, είναι μεταξύ θανάτου και αβάσταχτου πόνου.
Αν θέλεις να μάθεις περισσότερο για το θέμα, που είναι πάρα πολύ μεγάλο, υπάρχουν πάρα πολλές πηγές στο ίντερνετ. Διάβασε για το θέμα από αξιόπιστους οργανισμούς, μην πειρμένεις να καταλάβεις από κουβεντούλα στο ίντερνετ ή με φίλους, γενικώς. Είναι πολύ σοβαρό θέμα και μεγάλο ταμπού - οι μύθοι που κυκλοφορούν είναι πολλοί.
__________________
5.
Αγαπητή Α,μπά
Αρχικά να σου πώ και εγώ με τη σειρά μου συγχαρητήρια για τη στήλη σου! Σε διαβάζω καθημερινά στο μεσημεριανό διάλλειμα. Έχω ένα μεγάλο πρόβλημα με τη κολλητή μου. Λοιπόν εγώ μένω εδώ και 5 χρόνια στο Λονδίνο, όπου σπούδασα και τώρα δουλεύω και όπως είναι φυσικό κατεβαίνω στην Ελλάδα όποτε μπορώ και ανάλογα με τη δουλειά μου. Πέρυσι το καλοκαίρι που κατέβηκα, θα πήγαινα στο χωριό μου που μένουν τώρα οι γονείς μου μόνιμα πλέον και πρότεινα στη κολλητή μου να έρθει μαζί ένα παρασκευοσαββατοκύριακο. Εν τω μεταξύ, τυχαίνει και το χωριό του καινούριου της αγοριού είναι πολύ κοντά στο δικό μου. Λοιπόν από όλες τις μέρες που ήρθε μαζί, πέρασε όλα της τα απογεύματα με το αγόρι της, εγώ τσαντίστηκα πάρα πολύ και έκανα το λάθος να μην της πω τίποτα γιάτι πλέον οι μέρες που κατεβαίνω Ελλάδα είναι ελάχιστες και δε θέλω να τσακώνομαι, η μαμά μου επίσης το βρήκε απαράδεκτο και τσαντίστηκε και αυτή πολύ. Ποιο είναι το θέμα τώρα; Ότι εγώ έχω κανονίσει να πάω στο χωριό το Πάσχα και η φίλη μου απλά αυτοπροσκαλέστηκε, χωρίς να της έχω πει τίποτα εγώ. Δηλαδή συγγνώμη, θεώρησε ότι κάθε φορά που θα πηγαίνω να
βλέπω τους γονείς μου πρέπει να είμαστε μαζί; Και καλά αυτό, αλλά η μητέρα μου μου το ξέκοψε, να το ακυρώσω και ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τη φιλοξενήσει. Τι να κάνω, πως να της το πω διακριτικά;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιο πολύ εντύπωση που κάνει η αντίδραση της μητέρας σου που το πήρε τόσο προσωπικά. Δική σου φίλη είναι, όχι δική της. Αν η μητέρα σου δεν είχε πρόβλημα με το θέμα, εσύ τι θα έκανες; Ελπίζω να έχεις δική σου γνώμη. Κάνε ό,τι πιστεύεις εσύ και μην ανακατεύεις τη μαμά σου στις φιλίες σου (και μην την αφήνεις να ανακατεύεται).
__________________
6.
Αγαπημένη μου, Γειά σου.
Σου είχα ξαναστείλει μια ερώτηση επί κάποιου θέματος φιλικού τότε, το περασμένο καλοκαίρι.
Από τότε, 21 ετών πια, έχω μια πιο γενικής φύσεως διαπίστωση ας το πω. Μέχρι τα 19 μου πίστευα στην τέλεια φιλία, ήμουν πεπεισμένη ότι υπάρχει, ότι την ζω με την καλύτερη μου φίλη, την χρονιά που πέρασε κατάλαβα ότι δε υπάρχει, απογοητεύτηκα τα προβλήματα βγήκαν στην επιφάνεια μαζί της, άρχισε τα παράπονα, είχε νεύρα για πράγματα που συνέβησαν στο λύκειο μαζί μου, πολλά καταπιεσμένα συναισθήματα πάρα πολλά, το μόνο που της έλεγα είναι "είχες δίκιο για τότε " (αν όντως είχε) και έκανα πίσω σε πολλά. Άρχισα να βλέπω ότι με εκνευρίζει με τον τρόπο που τα έλεγε ότι για τα δεδομένα μου ήταν πολύ "ευαίσθητη" από οσο πρέπει, ότι την ενοχλούσε η σχέση μου με τον κάποτε καλύτερο μου φίλο, ότι ένιωθε τελευταία και άλλα τέτοια.
Την αγαπάω πολύ, το ίδιο και εκείνη είναι πάντα εκεί όταν την χρειάζομαι το ίδιο και εγώ, όμως κατάλαβα ότι με ενοχλούν πολλά πάνω της, το ίδιο και εκείνη και το κυριότερο το οποίο δε το ανέφερα ακόμη, ότι την φοβάμαι. Φοβάμαι την αντίδραση της, μη τυχόν νευριάσει ας πούμε.
Τελικά υπάρχει ιδανική φιλιά και εγώ τι έχω μαζί της
- απογοήτευση
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το ερώτημα που σε απασχολεί είναι ακόμα αν υπάρχει ιδανική φιλία; Όχι δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει με την έννοια που το είχες στο μυαλό σου, και το ξέρεις ήδη. Γιατί γυρνάς σε προηγούμενο εξελικτικό στάδιο; Είναι ανακουφιστική η ιδέα του ανθρώπου που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, αλλά αυτό είναι ανωριμότητα: ψάχνεις τη μαμά σου που θα σε δεχτεί όπως είσαι, χωρίς να κάνεις καμία προσπάθεια, και δεν θα χρειάζεται να προσπαθείς για τη σχέση. Αυτή η σχέση δεν υπάρχει. Το πιο κοντινό που ίσως δημιουργήσεις κάποτε θα είναι μια σχέση με έναν σύντροφο που θα μοιραστείτε τη ζωή σας, και αυτό δεν θα γίνει από την αρχή, θα χρειαστούν χρόνια.
Αν την φοβάσαι, δεν είσαι φίλη της. Νομίζω ότι αυτό τουλάχιστον είναι πολύ απλό. Δεν λες τι ακριβώς φοβάσαι, αλλά εμπιστεύομαι το ένστικτο σου σε αυτή την περίπτωση, ο φόβος είναι κάτι που δεν εμφανίζεται κατά λάθος, από τα ένστικτα πιστεύω ότι είναι το πιο εύστοχο. Πρέπει να το αναλύσεις όμως. Φοβάσαι φωνές, ή και σωματική επίθεση; Σκέψου καλά και μην λογοκρίνεις τον εαυτό σου λέγοντας ότι είσαι υπερβολική. Σκέψου καλά και πάρε τις αποστάσεις σου, αναλόγως.
_________________
7.
Είμαι μάνα 3 παιδιών σε διαφορες ηλικιες. Θελω τη γνωμη σου για τα ορια των γονεων στις αποφασεις των παιδιων. Πολλες φορες κανουν ενεργειες στις οποιες δε συμφωνουμε εμεις οι γονεις πχ: Σε επιλογη καριερας, επιλογη συντροφου , παρεας , ακομα και σεξουαλ προσανατολισμου Πως φερεσαι τοτε ?,Και παρολλο που τους επισημανες ότι δε συμφωνεις ή ότι είναι λαθος κι αυτά επιμενουν Και στο τελος αν αποδειχτει ότι κανουν λαθος , τελικα τι λες « εσυ το διαλεξες λουσου τα τωρα» ? εισαι διπλα του και το στηριζεις ακομα κι αν διαφωνεις ? . Τα υποστηριζεις άνευ ορων ανεξαρτητα τι θα κανουν ,γιατι εισαι γονεας και οφειλεις να εισαι διπλα τους ? « μανα κουραγιο»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μάνα κουράγιο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή, όπως δεν είναι επιλογή το ύψος μας και το χρώμα των μαλλιών μας. Ακόμη και να ήταν, δεν υπάρχει σωστός και λάθος σεξουαλικός προσανατολισμός, και σίγουρα δεν υπάρχει βάση για διαφωνία και καταληκτικό συμπέρασμα «να τι έπαθες που διάλεξες να είσαι στρέιτ, λούσου τα τώρα». Άλλο ρωτάς, το ξέρω, αλλά αυτό που έγραψες μου ήρθε εκεί που δεν το περίμενα γιατί κατά τα άλλα το ύφος του κειμένου σου δεν παρέπεμπε σε τέτοια κατεύθυνση.
Για την υπόλοιπη ερώτηση, η απάντηση εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών. Αν είναι ενήλικα, λες τη διαφωνία σου μια φορά, και δεύτερη μόνο αν σε ρωτήσουν. Αν είναι ανήλικα, και μάλλον αυτό εννοείς, επειδή λες για επιλογή παρέας και επαγγέλματος, όπως βλέπω δεν έχεις πρόβλημα να εκφράσεις την διαφωνία σου, και καλά κάνεις. Θα επιμείνουν γιατί όλοι μας μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας και πολύ σπάνια από τις εμπειρίες των άλλων – είναι κάτι συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση. Ακόμα και όταν ξέρουμε ότι άλλοι απέτυχαν, εμείς πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε, και από μια μεριά ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί με αυτές τις ευτυχείς καταλήξεις πάει μπροστά η ανθρωπότητα γενικότερα.
Η ερώτηση σου είναι πολύ κατανοητή, αλλά σου έχω κι εγώ μια: όταν αποδεικνύεται ότι τα παιδιά σου είχαν δίκιο που επέμεναν σε κάτι, και εσύ είχες άδικο, τι λες; Παραδέχεσαι το λάθος σου ή επιμένεις ότι το αποτέλεσμα δεν είναι ευνοϊκό;
Δεν υποστηρίζεις κάθε απόφαση άνευ όρων, είσαι δίπλα τους όμως, άνευ όρων, και στα σωστά και στα λάθη. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ.
