________________
1.

Αγαπητή α μπα,
πόσες ώρες του 24ώρου σου δαπανείς on line (εννοώ ώρες απασχόλησης, όχι να είσαι συνδεδεμένη με συσκευή αλλά να ασχολείσαι κιόλας);
Πόσες ώρες άραγε είναι το νορμάλ;
Θα μου πεις τώρα, το νορμάλ ο κάθε ένας το ορίζει διαφορετικά, αλλά επειδή τελευταία έχω ένα υφέρπον άγχος ότι το'χω παρακάνει, please, be kind enough to share your internet habits, εσύ και όποιος/α άλλος/η προαιρείται.- τα καμμένα εγκεφαλικά

Το νορμάλ όχι μόνο το ορίζει διαφορετικά ο καθένας, αλλά κάθε κοινωνία και κάθε εποχή. Η online ζωή είναι κάτι εντελώς καινούριο, δε μπορούμε να τo συγκρίνουμε με κάτι άλλο για να πούμε τι είναι πολύ και τι λίγο. Η online ζωή, όσο περνάει ο καιρός, δεν είναι μια δεύτερη ή μια φαντασιακή ζωή, ΕΙΝΑΙ η ζωή μας, τα όρια έχουν διαλυθεί προ πολλού.

Ο φόβος ότι το «παρακάνεις» είναι κάτι που έχει τις ρίζες του στις εποχές της τηλεόρασης, στα πρώτα video games, στις πρώτες οθόνες που δεν ήταν ιδιαίτερα διαδραστικές. Τώρα, όταν κοιτάς για αεροπορικά εισιτήρια, όταν διαβάζεις έναν κατάλογο εστιατορίου που σκοπεύεις να επισκεφτείς, όταν πληρώνεις λογαριασμούς, όταν διαβάζεις ειδήσεις, όταν χαζολογείς στο τσατ με τους φίλους σου, όταν βλέπεις συγγενείς σου στο skype, αυτό δεν είναι ζωή; Γιατί να διαχωρίσεις αυτή την online δραστηριότητα από την offline – και αν την διαχωρίσεις, γιατί είναι οπωσδήποτε κατώτερη; Μήπως όταν πάμε για καφέδες αναλύουμε πάντα τα βαθιά μας φιλοσοφικά ερωτήματα; Δεν κουτσομπολεύουμε ποτέ στις «ζωντανές» συζητήσεις, δεν σπαταλάμε χρόνο, δεν βαριόμαστε ποτέ όταν βλέπουμε τους άλλους από κοντά, δεν βγαίνουμε έξω από συνήθεια, ή επειδή ντρεπόμαστε να πούμε όχι;

Όσοι κολλάνε με τις online δραστηριότητες τόσο, ώστε να μην έχουν offline ζωή, όσοι δημιουργούν διαφορετικές προσωπικότητες, ή διπλές και τριπλές, όσοι λένε συστηματικά ψέματα στον online κόσμο επειδή πιστεύουν είναι ανώνυμοι, δεν έπαθαν τη ζημιά επειδή εμφανίστηκε το ίντερνετ.

________________
2.

Α,μπα
τι κανω αν ερωτευτώ την κολλητή μου;
Ακου το στόρυ.
Την γνωρισα το καλοκαιρι και δεθηκαμε απολυτα. Ποτε δεν μεναμε στην ιδια πολη και φετος δεν περασαμε στις ιδιες πολεις. Ομως μιλουσαμε συνεχεια μεσω viber, skype, facebook, αλλα και απο το κινητο. Τις γιορτες που μας περασαν βρεθηκαμε και ηρθαν ακομη πιο κοντα.. Εχουμε απιστευτη χημεια. Εχουμε τον ιδιο τροπο σκεψη και αν και τσακωνομαστε κατευθειαν τα βρισκουμε. Αυτα.- Fellinlovewithmybestfriend?

Τρελαίνομαι που όταν ερωτευόσαστε παντελώς αγνώστους, σας φαίνεται φυσιολογικό, αλλά αν ερωτευτείτε κάποιον επειδή τον γνωρίσατε καλύτερα, πιστεύετε ότι είναι τεράστιο πρόβλημα.

________________
3.

Τι λες σε κάποιον που πρόκειται σύντομα να πεθάνει; Υπάρχει τρόπος να συμφιλιωθεί κανείς με τον επικείμενο θάνατο του; Και με τους οικείους του τι γίνεται;

Από τα λίγα που έχω καταλάβει σε αυτή τη γη, είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κανείς δεν είναι προετοιμασμένος, και πρωτόκολλο συμπεριφοράς δεν υπάρχει.

Ξέρουμε τι λέμε σε γάμους, σε γενέθλια, σε προαγωγές και απολύσεις, σε διαζύγια, μετακομίσεις, σε χυλόπιτες, απολυτήρια, ορκωμοσίες και χωρισμούς, σε εκλογές, στα γήπεδα, σε τραπεζώματα και σε ουρές στην εφορία. Για όλα υπάρχει ενδεδειγμένη και απαράδεκτη συμπεριφορά, όλα αυτά τα μαθαίνουμε μεγαλώνοντας.

Μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι απροετοίμαστοι.

Και για αυτόν υπάρχουν λόγια-πατρόν, αλλά βγαίνουν εύκολα μόνο όταν δε νοιάζεται κανείς ιδιαίτερα. Όταν πονάει, και αυτός που τα λέει αισθάνεται χαζός και λίγος, και αυτός που τα ακούει, δεν ξέρει τι να απαντήσει.

Το καλύτερο νομίζω ότι είναι η ειλικρίνεια. Μην πεις αυτά που νομίζεις ότι ο άλλος θέλει να ακούσει, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα τι θέλει να ακούσει. Πάντως, προσπαθώντας να έρθω στη θέση σου νομίζω ότι το καλύτερο σε αυτή την περίπτωση είναι να ακούς, και όχι να μιλάς. Για αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι δεν υπάρχουν λόγια που θα κάνουν κάποιον άλλον να συμφιλιωθεί με θάνατό του, ειδικά όταν τον βλέπει να έρχεται. Αυτό είναι εσωτερική διεργασία, δεν γίνεται με κουβέντα, ειδικά με κάποιον που δεν βρίσκεται στην ίδια θέση. Αυτό είναι μάλλον το χειρότερο, η μοναξιά στο τέλος. Δε νομίζω ότι συμφιλιώνεσαι με κάτι τέτοιο – ίσως το παίρνεις απόφαση με κάποιο τρόπο, αν είσαι τέρας φιλοσοφίας.

Το «με τους οικείους του τι γίνεται» δεν το κατάλαβα καθόλου.

________________
4.

Αγαπημένη Α μπα
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πριν 4 χρόνια γνώρισα κάποια παιδιά και με τον Β. υπήρξε ειδύλλιο για λιγότερο από μήνα. Δεν ήθελα να συνεχίσω γιατί, ενώ στην παρέα ήταν πολύ ευχάριστος, στις ιδιαίτερες μας συζητήσεις προέβαλλε τον εαυτό του με πολύ αλαζονικό τρόπο, είπε αρκετά ψέματα για τα επιτεύγματά του όπως διαπίστωσα αργότερα και, με το γάντι, έθαβε τον κολλητό του. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε ότι μου μιλούσε σχεδόν καθημερινά γι' αυτόν ( παιδικοί φίλοι, τι έχουν περάσει μαζί κτλ) και πάντα κατέληγε - μεταξύ σοβαρού και αστείου- στο ότι ο κολλητός είναι μεν επιτυχημένος επαγγελματίας στο εξωτερικό αλλά και ανώριμος με τις γυναίκες , τσιγκούνης και δεν είναι κουλ τύπος όπως ο ίδιος. Γενικά δε μου άρεσε ο τρόπος του σε πολλά πράγματα και η προσπάθειά του να με χειραγωγήσει δημιουργώντας τις εντυπώσεις που ήθελε εκείνος είτε για τον εαυτό του είτε για άλλους, κυρίως όμως για τον κολλητό του που είχε έρθει στην Ελλάδα για διακοπές τότε. Ξεκόψαμε, αναίμακτα ευτυχώς γιατί συμφώνησε και εκείνος να διακόψουμε, όχι γιατί δέχτηκε ότι δεν ταιριάζουμε όπως του έλεγα αλλά γιατί πήρε μετάθεση( πρόσφατα γύρισε) . Έτσι αναγκαστικά έχασα την ωραία παρέα των υπολοίπων και άλλη δεν ξαναβρήκα, που να περνώ τόσο καλά. Μια φορά το χρόνο τους βλέπω από τότε, συνήθως τυχαία, και έχουμε περάσει πολύ ωραία αφού μπροστά στους άλλους και όταν δεν προσπαθεί να ρίξει γυναίκα, είναι φυσιολογικός και με μπόλικο χιούμορ. Εννοείται ότι δεν ξαναέγινε τίποτα απολύτως μεταξύ μας. Είχα να τους δω ενάμιση χρόνο, τους πέτυχα σ' ένα μπαρ και με κάλεσαν στο πάρτι ενός από την παρέα. Είχε έρθει και ο κολλητός απ' το εξωτερικό, το πάρτι ήταν τέλειο.... μέχρι που ο κολλητός μου πέταξε υπονοούμενα για αρραβώνες του Β. με μένα, άλλος αργότερα με ρώτησε πώς τα πάμε μεταξύ μας και να μη στα πολυλογώ, ο Β. έχει πει, προφανώς, σε όλους ότι δεν τελειώσαμε και ποιος ξέρει τι άλλο! Αποφεύγει επιμελώς το ξεκαθάρισμα που του έχω ζητήσει, με προσκαλεί όμως σε ό,τι κανονίζει η παρέα εδώ και δυο εβδομάδες(δεν πήγα), κοινώς πουλά τρέλα.. δεν ξέρω γιατί ένας άντρας 33 ετών φέρεται έτσι ούτε νομίζω ότι με τη λογική θα μπει στη θέση του. Πώς όμως? Ευχαριστώ :)- Λουκία

ΑΠΙΘΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να το ξεκαθαρίσει αυτός και μάλιστα τον παρακαλάς (!!!!) να το πει, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΕΣΥ.

Αν μου έλεγε κάποιος «τι γίνεται θα αρραβωνιαστείς με τον Μπάμπη» και τα είχα χαλάσει ενάμιση χρόνο πριν, δεν θα παρακαλούσα το Μπάμπη να ξεκαθαρίσει τη θέση του, θα απαντούσα ΠΑΣ ΚΑΛΑ; ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ. Και μετά θα το έλεγα σε όλους, έναν έναν, και θα έδειχνα και αποδείξεις, για σιγουριά.

Για ποιο λόγο τον προστατεύεις, μπορείς να μου πεις; Και γιατί αντί να δηλώνεις έξαλλη τη θέση σου, περιμένεις παθητικά να το κάνει άλλος για σένα, και μάλιστα σε απασχολεί και γιατί φέρεται έτσι; ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ; Γιατί κάνεις το δικό του πρόβλημα δικό σου πρόβλημα;

Αχ, αχ, αυτά τα καλά κορίτσια, αχ. Αχ αυτές οι γυναίκες, που φοβούνται να φωνάξουν, για να μην τις πουν υστερικές... ΑΧ!!!

________________
5.

Πως είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν κάνει τίποτα στην ζωή τους- δηλαδή πέρα από κάποιες σπουδές δεν έχουν ασχοληθεί με ΤΙΠΟΤΑ άλλο και δεν έχουν προσπαθήσει για κάτι διαφορετικό πέρα από το να αλλάξουν καφετέρια- και επειδή έχουν διαβάσει 10, 20, 50, 100 βιβλία λογοτεχνικά, επιστημονικά, πολιτικά, να μιλάνε και να εκφράζουν τις απόψεις τους με τόση σιγουριά μεγαλύτερη και από αυτούς που τα έγραψαν??!! Τελικά σε αυτή την ζωή από τα βιώματα δεν μαθαίνει κανείς τίποτα??? Είναι λογικό να ξέρεις διάφορους ορισμούς και θεωρίες και μετά να λες σε άσχετη συζήτηση ''είναι ντροπιαστικό να είναι κάποιος σκουπιδιάρης'', είναι λογικό να λες ότι η βία είναι κατακριτέα είτε λεκτική είτε σωματική και επειδή κάποιος σε ένα μαγαζί κάποια στιγμή σε πάτησε ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ, να κάνεις καυγά με επιθετικές τάσεις για να ζητήσεις τα ρέστα , αντί να του ζητήσεις ΕΥΓΕΝΙΚΑ σε πρώτη φάση να προσέχει περισσότερο, είναι λογικό να κριτικάρεις όλο τον κόσμο για τις επιλογές του είτε τον γνωρίζεις είτε όχι και μετά να ισχυρίζεσαι ότι δεν είσαι κουτσομπόλης και ΜΗ επιφανειακός?? Μήπως μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων πρέπει να παρατήσει για λίγο τα βιβλία και να βγει στην πιάτσα μήπως και συνειδητοποιήσει αυτό που πραγματικά κουβαλάει??Μήπως μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων επειδή έμαθε ορισμούς και θεωρίες, νομίζει πως αυτομάτως τους έκανε κτήμα του και πως δεν χρειάζεται προσπάθεια να βελτιώσει τον εαυτό του?? Μήπως δηλαδή αρκούμαστε μόνο στην γνώση ενός ορισμού και όχι στο πώς ως άνθρωποι θα τον δουλέψουμε μέσα μας για να τον εφαρμόσουμε στην συμπεριφορά μας?? Μήπως τελικά έχουμε παπαγαλίσει όλες την σωστές απαντήσεις σε αυτά που μας απασχολούν έτσι ώστε να τις διαλαλούμε αλλά στην πράξη εφαρμόζουμε τις λάθος?? Τι στο διάολο γίνεται??Ετών 30 και εγώ και οι παιδικοί μου φίλοι.- ουγκα-ουγκα

Αν κάποιος έχει διαβάσει εκατό βιβλία και εξακολουθεί να είναι ξύλο απελέκητο, το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι ότι τα βιβλία είναι μέτρια εργαλεία, αλλά ότι ο άνθρωπος που τα διάβασε δεν κατάλαβε τίποτα. Τα βιβλία δεν θα σε κάνουν άνθρωπο, εσύ θα κάνεις τον εαυτό σου άνθρωπο. Τα βιβλία, οι γνώσεις, δε λειτουργούν ως χάπια ή ξόρκια, δεν αρκεί η κατανάλωσή τους, χρειάζεται αφομοίωση, κατανόηση, και σύνθεση με προηγούμενες γνώσεις.. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνεις άνθρωπος αλλά η μόρφωση είναι ο πιο ασφαλής και ο πιο αποτελεσματικός. Ας μην αρχίσουμε τώρα να συζητάμε και τα αυτονόητα.

Οι κοινωνικές δεξιότητες, η ευγένεια, η ικανότητα στον διάλογο, το τακτ και τα λοιπά, δεν διδάσκονται από τα βιβλία (αν και φυσικά, βοηθάνε κι αυτά) είναι δεξιότητες που αποκτούμε από τους γονείς μας, από την ευρύτερη οικογένεια και από το σχολείο, και αν είμαστε τυχεροί και ικανοί, οι δεξιότητες αυτές βελτιώνονται με τα χρόνια.

Το πρόβλημα είναι ότι και για τα δύο –για την κατάκτηση γνώσεων και για τις κοινωνικές δεξιότητες- υπάρχει μια πολύ καθοριστική προϋπόθεση: η ευφυΐα. Αν σου λείπει αυτή, όσα και να διαβάσεις, το καλύτερο που μπορείς να γίνεις είναι ένας εξειδικευμένος ηλίθιος.

________________
6.

Αγαπητή Α,μπα πρόσφατα άρχισα να διαβάζω την στήλη σου και την βρίσκω απίθανη! Λοιπόν να το δικό μου πρόβλημα...πριν λίγες μέρες γνώρισα ένα παιδί και έκανα κάτι μαζί του, πέρασε την νύχτα στο σπίτι μου και το άλλο πρωί μου ζήτησε το τηλεφωνό μου γιατί είπε πως ήθελε να ξαναβρεθούμε. Βέβαια δεν πήρε ποτέ, δύο μέρες μετά τον συνάντησα και μου είπε πως σκεφτόταν να με πάρει και εγώ αντέδρασα ειρωνικά λέγοντας του "ναι είμαι σίγουρη" και εκείνος μου είπε πως είναι "free τύπος και πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει". Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ...αλλά τι έννοούσε με το "free τύπος";;- Ζωή

Ότι αυτή τη στιγμή δε σκοπεύει να τα φτιάξει μαζί σου γιατί ψάχνει για κάτι καλύτερο, αλλά αν δεν βρει μπορεί και να το σκεφτεί να ξαναπεράσει ένα βράδυ μαζί σου. Μετά από αυτό σου αρέσει ακόμη πολύ;

ΥΓ. Μην ξαναπείς αυτό το «βέβαια» στο «δεν πήρε», ούτε ως σκέψη, ούτε από μέσα σου. Γιατί «βέβαια;» Αυτό το «βέβαια» που σκέφτεσαι γίνεται πραγματικότητα επειδή το σκέφτεσαι. Κι αυτό το «ναι είμαι σίγουρη» τι το ήθελες; Επιβεβαίωσες όλα τα στερεότυπα που έχει στο μυαλό του! Πες μου με το χέρι στην καρδιά: πότε άρχισε να σου αρέσει πολύ; Άσε, θα σου πω, μην απαντάς. Όταν ΔΕΝ πήρε τηλέφωνο.

Όποιος περνάει ένα βράδυ μαζί σου είναι τυχερός. Αυτός είναι ο τυχερός, όχι εσύ. Να το λες κάθε μέρα στον καθρέφτη δέκα φορές, πρωί και βράδυ. Fake it till you make it.

________________
7.

"Α,μπα
Είμαι 23 ετών. Τα τελευταία χρόνια έχω χαραμίσει τη ζωή μου μην απολαμβάνοντας τίποτα και μην ζώντας τίποτα. Έβγαλα δηλαδή τη σχολή μου όλο με παράπονα, με επιφανειακές εξόδους ίσα-ίσα για να λέω ότι κάτι κάνω, με σεξ σύνολο 7 φορές γιατί φοβάμαι και είμαι άτυχη. Φέτος μετακόμισα σε καινούρια πόλη, και είπα θα κάνω καινούρια αρχή, θα γνωρίσω κόσμο, θα κάνω φίλους, θα είμαι ανοιχτή σε όλα. Όμως, η έλλειψη του παρελθόντος μου με κάνει να μην ζω τίποτα. Ντρέπομαι που δεν έχω ιστορίες να λέω για φίλες/αγόρια κλπ. Κάπου διάβασα ''μην εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που δεν έχουν φίλους'' και, πράγματι, παρατηρώ έναν δισταγμό στα εδώ άτομα όταν καταλαβαίνουν ότι μονάχη μου πορεύτηκα τόσα χρόνια. Τι να κάνω;"—τρομαγμένη

Σπαταλάς πάρα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τι εντύπωση δίνεις στους άλλους. Αν μάθαινες πόσο σπάνια ασχολούνται οι άλλοι με το τι είσαι και τι δεν είσαι, η έκπληξή σου θα ήταν τεράστια – και δεν το λέω εγώ, το λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ. Οι άλλοι αδιαφορούν εντελώς για το παρελθόν σου εκτός κι αν περιέχει κάποιο ενδιαφέρον κουτσομπολιό. Το μόνο που αντιλαμβάνονται είναι τι δείχνεις τις στιγμές που είσαι μπροστά στα μάτια τους και δεν μπορούν να σε αποφύγουν, και αυτό που βλέπουν είναι ένα σφίξιμο. Δεν τους νοιάζει γιατί έχεις αυτό το σφίξιμο, αυτό που καταλαβαίνουν είναι ότι δεν τους διασκεδάζεις κι αυτό τους κάνει να βαριούνται, και όταν βαριούνται αναζητούν τη διασκέδαση αλλού.

Δεν χρειάζεται να μιλάς, αν σου είναι δύσκολο. Για την αρχή αρκεί να ακούς. Ρώτα για τις ιστορίες των άλλων, ο κόσμος λατρεύει να μιλάει για τον εαυτό του, όπως σου αρέσει κι εσένα να μιλάς για τον εαυτό σου, όπως αποδεικνύει η ερώτηση, και ας είναι με αρνητικό τρόπο. Δεν σου χρειάζεται η τόση ομφαλοσκόπηση και αυτοανάλυση, ούτε χρειάζεται να ασχολείσαι συνέχεια με το τι εντύπωση δίνεις. Οι άλλοι σε κρίνουν βιαστικά και επιφανειακά και κατά πάσα πιθανότητα θα κάνουν λάθος. Ελάχιστοι άνθρωποι θα ασχοληθούν με την πάρτη σου στα σοβαρά, κράτα τις ανησυχίες σου γι' αυτούς.

Δεν χρειάζεσαι εμπειρίες, χιούμορ χρειάζεσαι. Η έλλειψη παρελθόντος θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για αυτοσαρκασμό και όχι για αυτομαστίγωμα. Κανείς δε συμπαθεί τους οσιομάρτυρες, όλοι αγαπούν τον Γούντι Άλεν.