__________________
1.
Πως γινεται; Φιλικο ζευγαρι εχει σχεση 3 η 5 η 10 χρονια, τελος παντων εχει μια μακροχρονια σχεση. Καθε φορα που τους βλεπεις, ειναι μες στα μελια, κοιταζει ο ενας τον αλλον και λιωνει, πειραζει ο ενας τον αλλον και χαμογελανε, τους πετυχαινεις στο δρομο να περπατανε χερακι χερακι η αγκαλιασμενοι. Τελευταια φορα που τους βλεπεις, τους βλεπεις να συνεχιζουν να ζουν τον ερωτα τους. Σκεφτεσαι, θελω να βρω και εγω εναν ανθρωπο να ζησω εναν τετοιο ερωτα. Ωσπου δεν περναει μηνας και μαθαινεις οτι χωρισαν. Πιστευεις οτι ολοι οι ερωτες καποια στιγμη τελειωνουν και ειναι αναμενομενο; και γιατι τοσο αποτομο το τελος; καποιοι λενε "ασυμφωνια χαρακτηρων"... πρεπει να περασουν χρονια για να καταλαβεις οτι δεν ταιριαζετε; η ζουσαν σε ενα ψεμα; ζευγαρι που σε εκανε να πιστεψεις στο "για παντα μαζι"...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ζεις στην εποχή του facebook, και εξακολουθείς να πιστεύεις ότι αυτό που φαίνεται, είναι;
__________________
2.
Πιστεύεις ότι μια σχέση με σεβασμό, συντροφικότητα, νοιάξιμο, κοινά ενδιαφέροντα, μπορεί να κρατήσει πάνω από μερικούς μήνες? χωρίς να υπάρχει έρωτας και συμφέρον ( γιατί αυτά κρατούν τους ανθρώπους μαζί για καιρό κατά τη γνώμη μου).Θα ήθελα την άποψη σου!
keep up the good work! you make my days brighter!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για να κρατήσει μια σχέση, το μόνο που χρειάζεται είναι να θέλουν και οι δύο να κρατήσει η σχέση. Τα κίνητρα μπορεί να είναι από αθώα και βαθιά μέχρι πάρα πολύ ποταπά, ο κατάλογος που έχεις εδώ (έρωτας ή συμφέρον) είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Η σχέση είναι μια συμφωνία. Δεν είναι πιο ιερή συμφωνία από άλλες. Το συναίσθημα είναι προαιρετικό.
(Δεν λέω ότι έτσι είναι πάντα, ή ότι έτσι πρέπει να είναι. Απλώς απαντάω στην ερώτηση «πότε κρατάει μια σχέση». Κρατάει όταν οι συμμετέχοντες θέλουν να κρατήσει. Μπορεί να το θέλουν για πολλούς και διάφορους λόγους και είναι πραγματικά πολλοί και διάφοροι, όσο πολλοί και διάφοροι είναι οι άνθρωποι.)
__________________
3.
Ρε συ αμπα, οι κριτικοί τέχνης, φαγητού κλπ ποιοι ειναι ; Εννοώ ποιος είπε οτι ναι αυτος ξέρει πολλα κ λεει εχει αντικειμενική γνώμη κλπ οποτε θα ειναι κριτικός για κάποιο πράγμα. Πραγματικά ελπίζω να κατάλαβες την ερωτηση.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το κοινό το αποφασίζει. Πολλές φορές το κοινό τείνει να αποφασίζει ανάλογα με το τι προτείνει κάποιος που έχει επιρροή στις αποφάσεις του κοινού. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ή ένας οργανισμός (ένα έντυπο ας πούμε). Όμως για να έχει επιρροή ένας άνθρωπος ή ένα έντυπο, αυτό λέει και πάλι κάτι για το κοινό, οπότε πάλι εκεί καταλήγουμε.
__________________
4.
Αγαπημένη Α, μπα,
έχω ένα πρόβλημα εργασιακής υφής. Είμαι αρχιτεκτόνισσα με πτυχίο και δύο μεταπτυχιακά, καθώς και επαρκείς πρακτικές ασκήσεις. Εδώ και δύο μήνες εργάζομαι στην πρώτη μου „κανονική" δουλειά σ'ένα γραφείο στη γερμανόφωνη B. Ευρώπη και είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη. Είμαι ένα μικρό φυτοπλαγκτόν στην εργασιακή τροφική αλυσίδα. Στην αρχή βοηθούσα μία συνάδελφο με τομές και μακέτες για μία μελέτη, ενώ έβλεπα τους „νέους" με τριετές πτυχίο-μπάτσελορ να δουλεύουν πάνω σε διαγωνισμούς. Τώρα είμαι υπεύθυνη της ιστοσελίδας του γραφείου, τουτέστιν ανεβάζω τις καινούριες μελέτες και ανανεώνω τις ήδη υπάρχουσες. Το ερώτημά μου είναι το εξής, τι κάνω λάθος; Έχω πολύ καλές σπουδές, έχω εργασιακή εμπειρία, την γλώσσα την μιλάω, γιατί δεν μου αναθέτουν κάτι αντίστοιχο των ικανοτήτων μου; Φυσικά και έχω προσπαθήσει να διεκδικήσω κάτι καλύτερο, όλους τους έχω βοηθήσει με όποια απορία σχεδιαστική, ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα, το έχω εκτελέσει άψογα. Είναι φυσιολογικό να σου κάνουν τέτοιου είδους καψόνια ή έχω ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεών μου πολύ ψηλά; Να αναζητήσω άλλο εργασιακό περιβάλλον;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θέλω να πιστέψω ότι τίθεται θέμα ρατσισμού, αλλά δεν αποκλείεται να τίθεται θέμα ρατσισμού. Για να μην την πατήσουμε όμως όπως στο ανέκδοτο με τον γρύλο, πήγαινε στο αφεντικό και πες του ότι σου αρέσουν όλα και είναι όλα καταπληκτικά, αλλά είσαι έτοιμη και ανυπομονείς να αναλάβεις μεγαλύτερες ευθύνες στο γραφείο, όπως για παράδειγμα την συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό. Λες ότι έχεις προσπαθήσει να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο, αλλά δεν λες τι έκανες, συγκεκριμένα. Μερικές φορές χρειάζεται να εκφραστείς ξεκάθαρα για να γίνεις κατανοητή. Από την απάντηση (και από τις έμπρακτες κινήσεις) θα καταλάβεις αν χρειάζεται να αναζητήσεις άλλο εργασιακό περιβάλλον.
Μια φιλική συμβουλή όμως, που δεν ξέρω αν έχει σχέση με αυτό που ρωτάς, και ελπίζω να μην έχει. Όταν περιγράφεις τον εαυτό σου, μην λες ότι έχεις επαρκείς πρακτικές ασκήσεις και πολύ καλές σπουδές, ειδικά όταν μιλάς σε ανθρώπους του ίδιου επαγγέλματος. Το «επαρκές» και το «πολύ καλό» είναι εξαιρετικά σχετικό. Δεν ξέρεις τι σπουδές έχει ο απέναντι σου, ούτε τι γνώμη έχει για το πανεπιστήμιο που πήγες, ακόμα και αν πήγες στο Χάρβαρντ. Πες τι έχεις κάνει, και άσε άλλον να κρίνει αν είναι πολύ καλό ή επαρκές για αυτό που θέλει να σου αναθέσει.
Καταλαβαίνω ότι θέλεις να γίνεις κατανοητή στην ερώτηση σου για να ξέρουμε ότι δεν σου λείπουν οι θεωρητικές βάσεις, αλλά είναι απείρως καλύτερο να λες ότι πιστεύεις ότι δεν σου λείπουν οι θεωρητικές βάσεις σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Να το λες σα να είναι η γνώμη σου, και πάντα σχετικά με το περιβάλλον, όχι σα να είναι δεδομένο όπως η βαρύτητα. Είναι πιο ακριβές, γίνεσαι πιο πιστευτή και πιο συμπαθής, και όταν είσαι στον πάτο της τροφικής αλυσίδας είναι σημαντικό να δείχνεις καλό χαρακτήρα.
__________________
5.
Είμαι 39 χρονών, και μαζί με τον άντρα της ζωή μου εδώ και σχεδόν 1μιση χρόνο. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί, παρά τα κάποια καθημερινά, πρακτικά προβλήματα που υπάρχουν.
Μετά από ένα χρόνο συζήτησης πάνω στο θέμα, αποφασίσαμε να παραδεχτούμε πώς θα θέλαμε ένα παιδί. Δεν θέλουμε να μπούμε σε διαδικασίες να το δούμε πιο εντατικά με γιατρούς ή άλλες μεθόδους. Βρισκόμαστε ελεύθερα κι αν έρθει φυσικά, θα το καλοδεχτούμε.
Ο λόγος που γράφω είναι γιατί με απασχολεί το ότι οι γονείς μου έχουν την άποψη ότι μια γυναίκα κοντά στα 40 είναι πολύ μεγάλη, και υπάρχουν χίλια πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά, και σε συζητήσεις για αντίστοιχες περιπτώσεις γνωστών «δεν έχουν μυαλό να σκεφτούν, το ρωτάνε το παιδί αν θέλει να έχει τόσο μεγάλους γονείς», και διάφορα άλλα σ' αυτό το κλίμα. Δεν με έχουν ρωτήσει για το θέμα, αλλά έχουν φροντίσει να μου κάνουν τη θέση τους ξεκάθαρη πολλές φορές. (η σχέση μας είναι της συχνότητας των συντόμων τηλεφωνημάτων μέσα στη βδομάδα, και επισκέψεις μου κάθε δέκα μέρες ίσως).
Δεν τους έχω ενημερώσει για τις προθέσεις μας, κι αν όντως προκύψει δεν θα μπω στη διαδικασία να τους το πω πριν περάσει τουλάχιστον το πρώτο διάστημα που είναι περισσότερο επισφαλές. Στο πρακτικό κομμάτι δεν θα υπάρξει θέμα βοήθειας από πλευράς τους, θα το αναλάβουμε εμείς εξ ολοκλήρου.
Έχω πάρει εδώ και χρόνια τη ζωή μου στα χέρια μου, κι έχω δεχτεί ότι δεν θα τους αρέσει και δεν θα δέχονται ο,τι κάνω. Δεν μου είναι πλέον απαραίτητη η αποδοχή τους για να ορίσω τη ζωή μου. Όμως με πληγώνει τόσο πολύ το ότι μπορεί να στεναχωρηθούν σοβαρά εξαιτίας μου, κι ότι θα είναι άλλο ένα πράγμα στα όσα μου χρεώνουν ότι τους έχω επιβαρύνει ως παιδί τους...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν σε πληγώνει ότι θα στενοχωρηθούν για μια επιλογή σου που είναι εντελώς δική σου, που είναι τρομερά προσωπική και βαθιά και ουσιαστική και θεμελιώδης, που δεν τους αφορά καθόλου και δεν έχει καμία σημασία αν τους αρέσει ή όχι, τότε σου είναι ακόμα απαραίτητη η αποδοχή τους για να ορίσεις τη ζωή σου. Δεν έχεις δεχτεί ότι δεν θα τους αρέσει και δεν θα δέχονται ό,τι κάνεις. Ίσως όχι αρκετά ώστε να παραλύσεις ή να βάλεις τη ζωή σου στην άκρη για να βάλεις αυτούς πρώτους, αλλά αρκετά ώστε να πληγώνεσαι πολύ για κάτι που θα έπρεπε να σου φέρνει μόνο χαρά και αισιοδοξία.
Η ουσία και το επίκεντρο αυτού που νιώθεις είναι ότι αυτό θα είναι «άλλο ένα πράγμα στα όσα σου χρεώνουν ότι τους έχεις επιβαρύνει ως παιδί τους». Αυτό λέει τόσα πολλά, που τα προηγούμενα είναι σχεδόν περιττά. Φυσικά η γνώμη τους για την ηλικία μιας μητέρας είναι απλώς ένα πρόσχημα, ένα όπλο ακόμα, ο επόμενος τρόπος για να σου υπενθυμίσουν ότι απαγορεύεται να ευτυχήσεις, γιατί πάνω από όλα πρέπει να βρίσκονται αυτοί επειδή σε γέννησαν. Δεν φαίνεται να βλέπεις πόσο βαθιά έχει φτάσει η παγωμένη τους επιρροή γιατί έχεις επιστρατεύσει μερικώς την λογική σου. Ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να έχεις τύψεις επειδή δεν φέρεσαι σαν εκπαιδευμένο πόνυ για χάρη τους, αλλά έχεις τρομερές τύψεις που δεν φέρεσαι σαν εκπαιδευμένο πόνυ για χάρη τους.
(Και) επειδή μπορεί να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, η σχέση σου με τους δικούς σου γονείς είναι σημαντική. Άσχετα όμως με την επόμενη γενιά, είτε έρθει είτε όχι, η σχέση σου με τους γονείς σου έχει ακόμα δουλειά, και δε νομίζω ότι το καταλαβαίνεις. Είναι εξωφρενικό να στενοχωριέσαι επειδή θέλεις να κάνεις παιδί. Είναι εξωφρενικό να μην θέλουν γονείς να κάνει παιδί το παιδί τους. Λέω εξωφρενικό γιατί δεν μου έρχεται άλλη λέξη. Είναι εξωφρενικό να νιώθεις ότι αν κάνεις παιδί θα προσθέσεις στους γονείς σου άλλο ένα βάσανο (τα άλλα βάσανα που τους φόρτωσες τι είναι; Ότι αναπνέεις;) Κάνε την κίνηση να πας σε έναν ψυχολόγο να συζητήσεις αυτή τη σχέση.
__________________
6.
Διαβάζω καμιά φορά στα σχόλια των tabloids «ο/η τάδε είναι μαζί με τον Χ για τα λεφτά του/της». Κι αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να παίζει κάποιος τόσο καλό θέατρο και να μην ξέρει ο/η σύντροφός του ότι ο ΒΑΣΙΚΟΣ λόγος που είναι μαζί του/της είναι τα λεφτά που έχει; Δε λέω για τις περιπτώσεις που τα λεφτά παίζουν ρόλο στη γοητεία ενός ανθρώπου (λεφτά=ωραία ρούχα, πρόσβαση σε καλύτερη υγειονομική περίθαλψη που μεταφράζεται τουλάχιστον σε περιποιημένα δόντια, δείπνα σε κυριλλέ εστιατόρια, πλούσιες εμπειρίες σε ταξίδια κτλ.) αλλά για τις περιπτώσεις που κάποιος είναι εντελώς μα εντελώς για λεφτά με τον άλλον. Είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο τυφλός και να μην το βλέπει; Να μην το ξέρει;
Να δώσω παράδειγμα; Να δώσω! Το αγόρι της Paris Jackson. Gold digger λένε μόνιμα στα σχόλια ότι είναι επειδή πριν τη γνωρίσει δούλευε ως ντελιβεράς σε πιτσαρία και μόλις τη γνώρισε σε λίγους μήνες παράτησε τη δουλειά του, μένουν μαζί και τον τρέφει αυτή. Συγνώμη, αλλά μπορεί στο καινούριο τους σπίτι στο Malibu να μην έχει κοντά πιτσαρία. Δηλ θα πρέπει να κάνει 2 ώρες δρόμο για να δουλέψει για ψίχουλα ενώ η κοπέλα του είναι εκατομμυριούχος; Σίγουρα το λουκ ¨λεχρίτης¨ δε βοηθάει για να βρει μια δουλειά της προκοπής στην περιοχή. Τι να κάνει;
Ή η Heather Mills. Όταν παντρεύτηκε τον Paul McCartney, αλλά και μετά το διαζύγιο, όλος ο κόσμος χρυσοθήρα την έλεγε. (Μεταξύ μας, κι εγώ.) Εάν όμως ήταν, ο McCartney, που είναι κι ολόκληρος γάιδαρος κι όχι κανά 18χρονο,δεν θα το είχε καταλάβει; Δεν είναι λογικό να ξέρει αυτός που τη ζει από κοντά, από εμάς που το μόνο που ζούμε είναι φωτογραφίες της;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και ξέρουν οι πλούσιοι που είναι με χρυσοθήρες ότι είναι με χρυσοθήρες. Ενίοτε ακριβώς αυτό θέλουν, να αγοράσουν κάποιον για λίγο (ή για πολύ) καιρό. Νομίζεις ότι ο χρυσοθήρας έχει μόνο λούσα και άνεση; Τα χρυσάφια τα πληρώνει καθημερινά, τα πληρώνει συνέχεια, και μάλιστα πολύ ακριβά. Παίρνει το χρυσό και παραχωρεί ελευθερία κάθε είδους, σωματική, ψυχική, παραχωρεί χρόνο, χαρίζει συναίσθημα, και πρέπει να αποδίδει καλά, και να αποδίδει πάντα και τέλεια χωρίς παράπονο. Οι καλοί περφόρμερ αξίζουν πολλά τάλαντα. Τίποτα δεν είναι δωρεάν σε αυτή τη ζωή, και αυτή η συναλλαγή είναι από τις πιο δύσκολες. Η χρυσοθηρία είναι σκληρό σπορ για πάρα πολύ λίγους.
Και με την ευκαιρία:
_________________
7.
Αγαπητή Λένα,
Διαβάζω αρκετό καιρό τη στήλη σου και ήρθε η στιγμή να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση.
Είμαι 33 χρονών, δεν έχω αδέρφια, και πριν από αρκετούς μήνες έκανα κάτι που ήθελα πολύ και επιδίωκα από καιρό: να βρω μια δουλειά πάνω στο αντικείμενό σπουδών μου (ως τότε δούλευα στην επιχείρηση του πατέρα μου, εκτός αντικειμένου μου), που να μου επιτρέψει να μετακομίσω σε άλλη πόλη από αυτή που είναι το πατρικό μου. Ως εδώ όλα καλά, απολαμβάνω την καινούρια μου ζωή, νοικιάζω ένα διαμέρισμα, έχω καινούριο κοινωνικό κύκλο, ασχολίες/χόμπι και σε γενικές γραμμές πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Το θέμα, και το δίλημμά μου, είναι το εξής: οι γονείς μου είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εγώ ήμουν μέχρι πριν δύο χρόνια, οπότε και αποστασιοποιήθηκα λόγω αμφιβολιών και ύστερα απώλειας θρησκευτικής πίστης (τώρα είμαι άθεος). Μετά πολλών κόπων και βασάνων, οι δικοί μου το αποδέχτηκαν, εξωτερικά τουλάχιστον. Αυτή μου η αλλαγή έγινε πριν μετακομίσω. Τώρα που μένω και μόνος μου, και σε πόλη που δε με ξέρουν άλλοι ΜτΙ, είναι αρκετά καλύτερα τα πράγματα. Ωστόσο, δεν έχω απομακρυνθεί επισήμως από την θρησκεία αυτή, ενώ θα ήθελα να πάρω πιο ξεκάθαρη στάση και να κάνω και την επίσημη αποχώρησή μου. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κίνηση συνεπάγεται ότι οποιοσδήποτε ΜτΙ θα απαγορεύεται να μου μιλάει, έστω και με ένα "γεια". Αυτό ισχύει και για συγγενείς. Τώρα, που δεν έχω αποχωρήσει επίσημα, δεν υπάρχει τέτοια απαγόρευση, και πολλοί προσπαθούν να με πάρουν τηλέφωνο, να μου μιλήσουν κλπ ώστε να με "βοηθήσουν", πράγμα που με εκνευρίζει, εφόσον ουσιαστικά έχω προ πολλού φύγει από εκεί, και έφυγα συνειδητοποιημένα, ύστερα από εξαντλητική κριτική έρευνα και εσωτερική πάλη διάρκειας περίπου τριών χρόνων. Προσωπικά, θέλω να το πάω μέχρι τέρμα. Αυτό που με κρατάει είναι, πρώτον, το ότι πιθανότατα θα έχει τεράστια συναισθηματική επίπτωση στους δικούς μου, και δεύτερον, ότι η οικονομική μου ανεξαρτησία δεν είναι πλήρης: έχω έναν μισθό, αλλά παρόλα αυτά στο τέλος του μήνα συνήθως ζητάω κάποια λίγα χρήματα από τον πατέρα μου, τα οποία μου δίνει πάντα. Πιθανόν να μπορούσα να κάνω περισσότερη οικονομία, καθώς ο μισθός μου είναι μεγαλύτερος από τον βασικό (όχι πολύ). Το ερώτημά μου είναι το εξής: να κάνω την τελική κίνηση άμεσα, γνωρίζοντας ότι τους επόμενους μήνες κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστώ ξανά χρήματα από τον πατέρα μου; Και αν ναι, πώς θα μπορούσα να ζητήσω ξανά χρήματα, έστω και λίγα, τη στιγμή που, από τη δική τους οπτική, θα έχω κάνει μία αχρείαστα ακραία και 'εχθρική' κίνηση; (οι ΜτΙ γενικά θεωρούν ότι όταν κάποιος αποχωρεί επισήμως, είναι αυτός που επιτίθεται και δε θέλει πλέον επαφή με κανέναν, αφού ξέρει και την οδηγία, παρόλο που τον εξοστρακισμό τον κάνουν εκείνοι κι όχι ο ίδιος). Ή να κοιτάξω πρώτα να γίνω πλήρως ανεξάρτητος (με δεύτερη δουλειά ή με μείωση εξόδων) προτού κάνω την κίνηση; Τώρα που το γράφω σκέφτομαι ότι η δεύτερη ίσως είναι η πιο έξυπνη κίνηση, αλλά θέλει υπομονή, η δεύτερη δουλειά ίσως δεν έρθει, και η μείωση εξόδων σημαίνει θαρραλέα αναπροσαρμογή και θυσίες. Μπορώ βέβαια να συνεχίσω να ζω άνετα με το μισθό μου και τη βοήθεια από τους δικούς μου, αλλά θυσιάζοντας την ξεκάθαρη έκφραση της στάσης και της απόφασής μου. Σε μία αποστροφή του λόγου, μου είχαν πει οι ίδιοι ότι δεν θα σταματήσουν να μου μιλάνε αν κάνω την κίνηση, και τους πιστεύω, ωστόσο είναι σίγουρη η τεράστια πίεση που θα υπάρξει για να μη μου μιλάνε, τόσο από την επίσημη γραμμή και την κοινότητά τους, όσο κι από την ίδια τη συνείδησή τους. Side notes: η μητέρα μου έχει διαγνωσμένη κατάθλιψη, είναι πολύ συναισθηματική, αν και έχει αποδεχτεί την απόφασή μου δεν μπορεί να την κατανοήσει, καθώς επιμένει να την αποδίδει σε ανύπαρκτους λόγους (ότι απέτυχε η ίδια στην ανατροφή μου κλπ.) και δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει/το αντέξει αν κάνω την τελική κίνηση. Γενικώς, και οι δύο θα το δουν ως μία εχθρική απέναντί τους κίνηση, ως μία απόρριψη της ανατροφής μου και των ίδιων, παρόλο που ουσιαστικά δεν θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μου, καθόσον ήδη ζω ως άτομο εκτός θρησκείας, το οποίο γνωρίζουν και έχουν αποδεχτεί. Κολλάν στο τυπικό επομένως. Αλλά κι εγώ κολλάω στο τυπικό, με την έννοια ότι θέλω να το κάνω κάποια στιγμή.
Υ.Γ. Η ψυχολόγος μου μού έχει πει ότι εφόσον μπορώ και κάνω τη ζωή μου εδώ που είμαι ανενόχλητος, δε χρειάζεται να βιάζομαι να κάνω την επίσημη κίνηση, βάζοντας έξτρα θέματα εμπρός μου. Πρακτικά έτσι είναι σε γενικές γραμμές, απλά βλέπεις ότι για να το ρωτάω και σε εσένα, πάει να πει ότι με 'τρώει' το θέμα, για τους λόγους που ανέφερα πριν. Το ότι θα σταματήσουν οι εκτός των δικών μου να μου μιλάνε, δε με ενοχλεί ούτε με ενδιαφέρει καθόλου, εφόσον έχω καινούριο κοινωνικό κύκλο. Είναι απλώς οι δικοί μου και η στενοχώρια τους, καθώς και δύο παππούδες μoυ που είναι επίσης ΜτΙ και σε αρκετά μεγάλη ηλικία. Ξαναλέω: πρακτικά δεν θα αλλάξουν πολλά, αλλά για αυτούς μετράει το επίσημο του πράγματος: όσο δεν το κάνω, θεωρούν ότι κάτι έχω κρατήσει από αυτή τη θρησκεία (και άρα από τους ίδιους) μέσα μου, ότι δεν έχω ξεκόψει τελείως, και ότι ίσως έχουν ελπίδες να με ξαναδούν κάποτε "εντός", πράγμα που όμως δεν ισχύει.
Σε ευχαριστώ θερμα,
Χρήστος
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν δεν σου έδινε λεφτά ο πατέρας σου, τι θα έκανες;
Είναι όντως τόσο σημαντικά αυτά τα χρήματα για σένα, ώστε να καθυστερείς μια δήλωση ανεξαρτησίας που ισχυρίζεσαι ότι είναι τρομερά σημαντική για σένα ώστε να πρέπει να ολοκληρωθεί οπωςδήποτε και με τυπικό τρόπο; Σε αυτή την περίπτωση, ξεπουλάς την ακεραιότητα σου για ένα έμβασμα. Ή μήπως χρησιμοποιείς αυτό το ποσό για να εξηγείς στον εαυτό σου γιατί δεν κάνεις την τελική κίνηση (εξακολουθώντας να ισχυρίζεσαι ότι είναι πολύ σημαντική για σένα, για να κρατάς τα προσχήματα;)
Ενώ καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι και για τις δύο πλευρές η ύπαρξη της τελευταίας κλωστούλας σύνδεσης, νομίζω ότι εσύ της έχεις δώσει έναν μεγάλο συμβολισμό χωρίς όμως να τον χρειάζεσαι με τον τρόπο που τον χρειάζονται οι γονείς σου. Αυτοί μπορούν να διαλέξουν να εμμένουν το τυπικό για να μην αντιμετωπίσουν την ουσία, και αυτό δεν είναι εύκολο. Εσύ όμως μπορείς να αναγνωρίσεις την ουσία, για να μην χρειάζεται να κολλάς τόσο στο τυπικό, που είναι πιο εύκολο. Όλοι σας ξέρετε ότι εσύ δεν πιστεύεις πια. Γιατί να πρέπει να ωθήσεις την κατάσταση στα άκρα και να βάλεις τους γονείς σου να διαλέξουν ανάμεσα σε σένα και στο τελετουργικό της πίστης τους; Αφού είσαι άθεος, είναι πιο εύκολο για σένα να δείξεις κατανόηση. Ακριβώς επειδή δεν έχουν σημασία όλα αυτά, δεν χρειάζεται να τους κάνεις να διαλέξουν. Εσύ ξέρεις τι πιστεύεις. Γιατί χρειάζεται να το ξέρουν οπωσδήποτε και όλοι οι άλλοι, εφόσον δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στη ζωή σου;
σχόλια