__________________
1.
Είναι φυσιολογικό το ότι είμαι τεταρτοετής φοιτήτρια και δεν έχω κοινωνικοποιηθεί ακόμα; Από τότε που μετακόμισα στην πόλη που σπουδάζω δεν έχω καταφέρει να κάνω φίλους ούτε εντός, ούτε εκτός σχολής. Η παρέα μου είναι μακριά και αποτελείται από άτομα που τα ξέρω απο το νηπιαγωγείο. Δηλαδή δεν έχω κάνει νέες γνωριμίες από τότε που ήμουν 5 με αποτέλεσμα να είμαι πολύ αδέξια όταν μιλάω σε άτομα που δεν γνωρίζω καλά και τις περισσότερες φορές φεύγω σχεδόν τρέχοντας απ'τη ντροπή. Γνώρισα μια κοπέλα στο πρώτο έτος αλλά με έκανε να αισθάνομαι άβολα και σταμάτησα να βγαίνω μαζί της. Μου έκανε συνεχώς υποδείξεις.'' Γιατί δεν μιλάς πολύ'', ''γιατί δεν χορεύεις''. Μια φορά με είχε αποκαλέσει ''αντικοινωνική''. Άρχισα να αισθάνομαι προβληματική. Οι παιδικοί μου φίλοι με ξέρουν απο πάντα, σχεδόν και με αποδέχοται. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω έτσι. Δεν το περίμενα να είναι τόσο δύσκολο, αλήθεια. Υπήρξαν φορές που έκανα να βγω από το σπίτι πάνω από μήνα. Ακόμα και στη σχολή τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα, καθώς την παραμέλησα γιατί δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Σκεφτόμουν ότι θα πάω και θα είμαι μόνη μου...
-Zelda
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όταν παρατηρούμε ότι έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις με τους άλλους, ειδικά όταν δεν καταλαβαίνουμε από πού έχει προκύψει και γιατί έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάμε σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο.
__________________
2.
Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να καταργηθεί κάποιο άχρηστο μάθημα (πχ θρησκευτικά) για να διδάσκονται οι μαθητές κάποια βασικά πράγματα που δεν ξέρουν οι ενήλικες; Πχ. πώς να φτιάχνεις φορολογική δήλωση, πώς να διαχειρίζεσαι χρήματα, τι είναι το φλας στο αμάξι, γιατί κάποια ασανσέρ έχουν δύο κουμπιά (πάνω και κάτω) κλπ;
-Ζαμπόν
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που γίνεται στα σχολεία δεν είναι θρησκευτικά, είναι κατηχητικό. Αν γινόταν σπουδές θρησκευτικής πίστης θα ήταν πολύ χρήσιμες. Αυτά, τα πολύ χρήσιμα που λες, θα μπορούσαν να ενταχθούν στο μάθημα πολιτικής και κοινωνικής αγωγής, αντί να μαθαίνουν σε αυτό το μάθημα ΚΑΙ ΠΑΛΙ την οργάνωση της Εκκλησίας και το έργο της.
__________________
3.
Καλησπέρα,
Ευχαριστούμε για τη στήλη σου!
Το κατά 5 χρόνια αγόρι μου έχει κάποιο πρόβλημα υγείας (πόνος) που τον εμποδίζει στην καθημερινότητα του.
Έχει γυρίσει σε πολλούς γιατρούς που δεν έχουν βρει κάτι παθολογικό. Και σε ψυχολόγο που το έδωσε χάπια για το άγχος έχει πάει (έχει τρομερό άγχος). Τα χάπια τα πήρε αλλά όχι για πολύ.
Μία περίοδο ήταν πιο καλά. Πάλι όμως τον εμποδίζει στην καθημερινότητα του ο πόνος αυτός και έχει φτάσει πολλές φορές σε σημείο να λέει ότι προτιμάει να πεθάνει. Πιστεύω ότι το πρόβλημα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο άγχος και του λέω να πάει σε ψυχολόγο αλλά λέει ότι δεν τον βοηθάνε (έχει πάει σε 2) και ότι ξέρει τι θα του πούνε. Αρνείται. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Τι μπορώ να κάνω από τη μεριά μου ώστε να τον βοηθήσω;
-Β-Ι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το ότι δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάτι παθολογικό. Το «προτιμάει να πεθάνει» λόγω της έντασης του πόνου ακούγεται πολύ ανησυχητικό. Από την άλλη, αν η περίοδος που ήταν καλά ήταν η περίοδος που έπαιρνε τα χάπια και τον παρακολουθούσε ψυχολόγος, είναι να σου μπαίνουν υποψίες. Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση βρίσκεται στην ιατρική, και αυτό που μπορείς να κάνεις από τη μεριά σου είναι να βρεις έναν καλό ψυχίατρο, που έχει και μια επαφή με την παθολογία και τέλος πάντων είναι γιατρός και θα ξέρει καλύτερα ποιες εξετάσεις πρέπει να κάνει.
Όμως πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι μόνο προτάσεις και υποστήριξη μπορείς να προσφέρεις. Μπορείς να ρωτήσεις και να μάθεις ποιος είναι ο καλύτερος ψυχίατρος που ξέρει καλά από το ανθρώπινο σώμα, ποιος είναι ο παθολόγος που του κόβει περισσότερο από το να κάνει διάγνωση για γρίπη, δεν μας λες και ποιος είναι ο πόνος για να προτείνουμε άλλου είδους γιατρό. Όμως, δεν μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο να ενδιαφερθεί για τον εαυτό του. Αυτό να το θυμάσαι όταν συναντάς τοίχο.
__________________
4.
Η μητέρα μου πολλές φορές με κακοποιεί λεκτικά και ψυχολογικά ενώ παλιότερα με χτυπούσε κιόλας.
Ψάχνω τις νομικές και μη επιλογές που έχω για να προστατεύσω και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μετά από τέτοια περιστατικά αλλά δεν βγάζω άκρη. Όλες οι επιλογές αφορούν κυρίως γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακης βίας από το σύζυγο, αποκλείοντας την πιθανότητα σε κάποιες οικογένειες μια γυναίκα να βρίσκεται στο ρόλο του θύτη. Είμαι 20 χρονών αλλά μένω στο ίδιο σπίτι μαζί της γιατί σπουδάζω και δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν λες τι έχεις ψάξει και δικηγόρος δεν είμαι, είμαι όμως πολίτης και είμαι σίγουρη ότι σε καμία περίπτωση δεν λέει ο νόμος ότι αποκλείεται να βρίσκεται μια γυναίκα στο ρόλο του θύτη. Οι υπηρεσίες για κακοποιημένες γυναίκες ή για οικογενειακή βία δεν προσδιορίζουν την πηγή της βίας, και να είσαι σίγουρη ότι οι σχετικοί επαγγελματίες έχουν μια χαρά εμπειρία από περιπτώσεις σαν την δική σου. Φοβάμαι ότι εσύ η ίδια δεν φαντάζεσαι πόσο κοινό είναι αυτό που περιγράφεις, και νομίζεις ότι διακρίνεις την απόρριψη ανάμεσα από τις γραμμές. Μας διαβάζουν πολλοί δικηγόροι που θα μας τα εξηγήσουν καλύτερα. Οι επιλογές που έχεις βρει, είναι οι επιλογές σου. Πάρε τηλέφωνο και πες τι σου συμβαίνει.
__________________
5.
Αγαπητή Α,μπα,
Έχω ένα πρόβλημα όχι και τόσο ασυνήθιστο (νομίζω) το οποίο όμως δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.
Μένουμε (με τους γονείς μου) κάτω από τη θεία μου και τον άντρα της. Δεν έχει δημιουργηθεί ουδέποτε κανένα πρόβλημα ή παρεξήγηση μεταξύ των οικογενειών ΑΛΛΑ: η θεία είναι (ή καλύτερα έχει γίνει τα τελευταία χρόνια) υπερβολικά αδιάκριτη.
Όποτε γυρνάει από κάπου περνάει από το σπίτι μας (πριν ανέβει στο δικό της) και κάνει έλεγχο: τί φάγαμε, τί βλέπουμε στην τηλεόραση, πού είναι όποιος δεν είναι στο οπτικό της πεδίο κλπ και μας δίνει και τη δική της αναφορά χωρίς να της το ζητήσει κανένας. Μιλάει κάποιος στο τηλέφωνο και ρωτάει (κάποιες φορές πριν τελειώσει το τηλεφώνημα) ποιος είναι και τί θέλει. Σε ρωτάει ανά πάσα ώρα και στιγμή αν αυτό που φοράς είναι καινούργιο, από πού το πήρες, πότε, γιατί έκανες μπάνιο, πού θα πας και έκανες μπάνιο, με ποιόν, γιατί χτένισες τα μαλλιά σου και δε συμμαζεύεται .Ήθελα και να 'ξερα, δεν αντιλαμβάνεται πόσο ενοχλητικό είναι; Προσωπικά έχω φτάσει σε σημείο, για να μην τσακωθώ, στις ερωτήσεις που σηκώνουν τέτοια απάντηση, να της λέω ότι "δεν ξέρω" ή "όχι" ακόμα κι αν ξέρω την απάντηση σε αυτό που με ρωτά γιατί δε θέλω να δίνω αναφορά. Έχω προσπαθήσει με μπηχτές μεταξύ σοβαρού και αστείου να την κάνω να καταλάβει κάτι όταν αρχίζει την ανάκριση, την έχω ψιλο-αγριοκοιτάξει, έχω κάνει την κουφή αλλά τίποτα! Να της το πω ευθέως, αλλά πως χωρίς να γίνουμε μύλος; Κάνω ολόκληρη σκευωρία για να πάω καμιά βόλτα και να μη με πάρει χαμπάρι την ώρα που φεύγω (βγαίνει στο μπαλκόνι και με ρωτάει πού πάω κλπ) ή την ώρα που επιστρέφω, μην τυχόν και αρχίσει πάλι την ανάκριση και μου ψάξει και τις σακούλες. Όταν είμαι μόνη στο σπίτι επειδή είναι εσωτερική η σκάλα κι έχουμε κι εμείς κι αυτή το κλειδί στην πόρτα για να μπαινοβγαίνουμε εγώ το βγάζω για να μη μπουκάρει μέσα αλλά παρ'όλα αυτά χτυπάει τα κουδούνια (κι άλλες φορές που δεν το βάζουμε επειδή θέλουμε την ησυχία μας, χτυπάει παρ'όλα αυτά) και πολλές φορές κάνω τον ψόφιο κοριό για να την αποφύγω, λέγοντάς της όταν με ρωτήσει αργότερα(που θα ρωτήσει) ότι κοιμόμουν ή ήμουν στο μπάνιο και γι'αυτό δεν άνοιγα...Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά ενοχλητική (για εμένα σίγουρα και για τη μητέρα μου πλέον,ο πατέρας μου δεν παραδέχεται τίποτα παρ'όλο που κι εκείνος ενοχλείται και δε θέλει να ακούσει κουβέντα επειδή είναι αδερφή του αν και θεωρητικά αυτός μπορεί λόγω της σχέσης τους να της το κόψει κάπως).
Πρώτα το ξεκίνησε με τα παιδιά της, από τότε που έκαναν τις οικογένειές τους, με τα οποία τηλεφωνιέται 5-6 φορές την ημέρα για να τσεκάρει τί γίνεται στις οικογένειές τους. Εκεί είναι πρόβλημά τους άμα δεν ενοχλούνται και ανέχονται να μαθαίνει τα πάντα η μάνα τους (το μόνο καλό είναι ότι τα κάνει όλα από αγνή περιέργεια, όχι για να κακολογήσει κάποιον, μιλάμε για έναν πολύ καλοπροαίρετο και πράο άνθρωπο).
Το θέμα είναι ότι έχει επεκταθεί και σε εμάς πλέον και σιγά-σιγά και στη γειτονιά. Τα δικά μας σκηνικά στα περιέγραψα, πλέον ρωτάει και τη γειτόνισσα πχ μόλις τη δει "που ήσουν το πρωί, έλειπε το αυτοκίνητο". Η γειτόνισσα μεν δεν απάντησε καν (και καλά έκανε) και η θέση της θεωρώ είναι πολύ πιο εύκολη στο να της "κόψει" τη φόρα.
Εμείς πώς το λύνουμε χωρίς να παρεξηγηθεί, γιατί εκτός των άλλον δεν είναι και πολύ "σπίρτο". Πώς να της το πούμε (ή να της το δείξουμε) για να το καταλάβει και να μην κάνει σε μια βδομάδα τα ίδια αλλά χωρίς να τσατιστεί; Αν γενικά ήταν αντιπαθητικός άνθρωπος θα ήταν πολύ πιο εύκολο πιστεύω, αλλά έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα "αρνί" ,απίστευτα αδιάκριτο, αλλά "αρνί"...
-Ανώνυμη Αντικοινωνική
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
To πρόβλημα που έχεις δεν είναι η θεία σου, αλλά ότι μένεις σε ένα σπίτι μαζί με τους γονείς σου, οπότε δεν μπορείς να ορίσεις εξ'ολοκλήρου τα όρια σου. Αν εσύ κλείσεις την πόρτα, κάποιος άλλος θα την ανοίξει, και με τον πατέρα σου απρόθυμο να περιφρουρήσει τα σύνορα του σπιτιού, δεν θα καταφέρεις να έχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Ωστόσο κάτι μπορείς να κάνεις για την δική σου ηρεμία: να μην συμμετέχεις.
Ως γνωστόν, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, παρά μόνο τις αντιδράσεις μας σε αυτά που κάνουν οι άλλοι. Ο λόγος που η θεία σου δεν έχει καταλάβει πόσο ενοχλητική γίνεται είναι ότι ποτέ δεν της είπες ξεκάθαρα ότι ενοχλείσαι (ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι, αλλά μόνο για σένα μπορούμε να μιλήσουμε τώρα). Οι μπηχτές, τα βλέμματα και τα «δεν ξέρω» δεν της δίνουν να καταλάβει ότι ενοχλεί. Όταν θέλεις να θέσεις τα όρια σου είναι πολύ σημαντικό να μην έχεις ως πρώτο μέλημα να μην στενοχωρήσεις τον άλλον. Τα όρια σου είναι δικαίωμα σου, ένα πολύ ιερό δικαίωμα. Μην λες «δεν ξέρω» και «όχι». Να λες «προτιμώ να μην απαντήσω», «είναι αδιάκριτη η ερώτηση, δε νομίζεις», «δεν είναι δική μου δουλειά να σχολιάσω», δηλαδή ακριβώς αυτό που νιώθεις. Όταν κλείνεις την πόρτα και μετά σε ρωτάει γιατί, πες «ήθελα να μείνω μόνη μου», «δεν ήθελα παρέα εκείνη τη στιγμή», δηλαδή ακριβώς αυτό που νιώθεις. Μην σχολιάζεις αυτό που κάνει αυτή, πες αυτό που αισθάνεσαι εσύ. Μην δικαιολογείσαι, μην εξηγείς γιατί ήθελες να μείνεις μόνη σου. Αν το κάνεις με σαφήνεια και ηρεμία, ίσως κάποτε γίνεις δεύτερος στόχος στην ανάγκη της να χωθεί στις υποθέσεις των άλλων.
Μολαταύτα, η περιγραφή της θείας σου είναι τόσο έντονη, με συμπτώματα τόσο τρανταχτά και εξωφρενικά, και το γεγονός ότι χειροτερεύει συνέχεια, ότι επεκτείνεται και στους γείτονες, και ότι δεν το κάνει για να κουτσομπολέψει ή να κακολογήσει, με κάνει να φοβάμαι ότι πρόκειται για κάτι άλλο, πιο σοβαρό, και όχι για έναν εκκεντρικό χαρακτήρα. Δεν θέλω να σε θορυβήσω γιατί δεν είμαι γιατρός ή σχετικός επαγγελματίας, σου μιλάω όπως θα μίλαγα σε μια φίλη. Μήπως να την πάτε σε έναν νευρολόγο;
__________________
6.
Α, μπα? Δεν έχω κάποια ερώτηση και ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα το δημοσιεύσεις, γιατί είσαι σεμνο παιδί... Όμως θέλω να σου πω ότι είμαι σπίτι με αναρρωτική, μετά από ένα μεγάλο χειρουργείο και είσαι παρέα.. και σε ευχαριστώ για αυτό. Επίσης σε ευχαριστώ γιατί μέσα από σένα άνοιξε σε πολλά πράγματα το μυαλό μου και έμαθα να σκέφτομαι διαφορετικά. Αυτα. Να περνάς καλά!
-Αννυ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με τσίγκλησες με το «σεμνό παιδί» και ένιωσα την ανάγκη να γίνω πολύ άσεμνη. Χάρηκα πολύ με το μήνυμα και περαστικά σου! Σιδερένια!
_________________
7.
Είναι μόνο η πατριαρχία; Δεν είναι και ο ίδιος ο άνθρωπος; Γιατί μία γυναίκα που φέρεται σύμφωνα με την πατριαρχία δεν είναι κακιά αλλά είναι παραπλανημένη; Δηλ από βλακεία ή από άγνοια ακολουθεί την πατριαρχία; Κατά τα άλλα είναι καλόψυχη και μια χαρά χαρακτήρας; Αν πούμε ότι το λάθος βρίσκεται στο τί της φυτεύουν στο κεφάλι τότε δεχόμαστε ότι το κεφάλι της είναι ανίκανο να σκεφτεί εφόσον δέχεται ό,τι του φυτεύουν και το ακολουθεί κιόλας. Άρα είναι μία άδολη που της φυτεύουν θεωρίες;
Τί είναι τέλος πάντων; Ένα άγραφο χαρτί; Η ίδια δεν έχει ένστικτα; δεν έχει σκέψεις; Δεν έχει προτιμήσεις; Δεν παίρνει αποφάσεις για το πώς θα φερθεί; Δεν βλέπει τον εαυτό της ποτέ; Είναι μόνο ό,τι την έχουν μάθει;
Βλέπω τα σχόλια περί πατριαρχίας που είναι παθιασμένα και μου δίνουν την εντύπωση ότι τους αρέσει πολύ η λέξη και την κοπανάνε όπου βρούνε. Λεπτό δεν σκέφτονται την συμμετοχή που έχει ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Βρήκαν την καραμέλα (τους την έδωσες) και τραβάνε τον χορό τραγουδώντας.
Το να τους λες 'είναι αυτό' δεν τους κάνεις να σκέφτονται. Αντίθετα τους δίνεις άλλη μία δικαιολογία για να συνεχίσουν να είναι όπως είναι δηλ να συνεχίσουν να μην σκέφτονται. Απλά άλλαξαν το τροπάρι τους (έμαθαν αυτό που τους έδωσες) και έχει άλλες λέξεις, καινούργιες.
Κάθονται και βρίζουν τώρα όποια δεν καταλαβαίνει ότι 'είναι η πατριαρχία'. Η ίδια φύση, ο ίδιος χαρακτήρας, με άλλες λέξεις στο στόμα.
-ντροπή
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υπάρχει μια ερώτηση θαμμένη μέσα στο θυμωμένο σου κείμενο (που με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποιο επίπεδο αισθάνεσαι ότι θίγεσαι προσωπικά από τη λέξη), αλλά για να απαντήσω νομίζω ότι χρειάζονται κάποιο αρχικό ξεκαθάρισμα από την πλευρά μου μήπως καταφέρουμε να μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
1. Η πατριαρχία δεν βλάπτει μόνο τις γυναίκες. Είναι ένα σύστημα που βλάπτει τις γυναίκες δυσανάλογα, αλλά θύματα είναι και οι άντρες. Είναι ένα σύστημα που ορίζει ρόλους πολύ συγκεκριμένους και για τα δύο φύλα, και τα δύο φύλα στην προσπάθεια τους να ενταχθούν, αν νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν, ασφυκτιούν, δυσκολεύονται να καταλάβουν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους για αυτό που είναι, και σε κάποιες περιπτώσεις, αν δεν συμμορφώνονται, βιώνουν απόρριψη από τους άλλους – και από τα δύο φύλα.
2. Ποτέ δεν είπα ότι όποια γυναίκα φέρεται σύμφωνα με τις επιταγές της πατριαρχίας είναι κακιά. Δεν ξέρω αν το είπε κάποιος άλλος, αν το είπε κάποιος άλλος, να τα πεις σε αυτόν που το είπε. Κακός είναι αυτός που εκμεταλλεύεται το σύστημα αυτό εις βάρος κάποιου άλλου, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα. Μια γυναίκα που αναρωτιέται αν έχει δίκιο ο φίλος της που την ανακρίνει για το ερωτικό της παρελθόν και νομίζει ότι πρέπει να κρύψει την αλήθεια, είναι θύμα. Μια γυναίκα που κακολογεί μια άλλη γυναίκα για το ερωτικό της παρελθόν για να δείξει πόσο ανώτερη είναι η ίδια, είναι κακιά. Δεν την έκανε κακιά η πατριαρχία. Βρήκε όμως μέσω της πατριαρχίας σφαίρες για το όπλο της.
3. Οι λέξεις χρειάζονται για να συνεννοούμαστε. Οι λέξεις έχουν χροιά που δίνεται από την κοινωνία. Η λέξη «πατριαρχία» έχει μια πολύ συγκεκριμένη σημασία, που πιστεύω ότι ως ένα σημείο έχω κατανοήσει και προσπαθώ συνέχεια να κατανοήσω καλύτερα. Γι'αυτό το λόγο, την χρησιμοποιώ κάθε φορά που πιστεύω ότι είναι κατάλληλη, όπως κάνω για όλες τις λέξεις που χρησιμοποιώ, και πίστεψε με, κάνω πάρα πολλές διορθώσεις στο «α μπα». Όπως και η λέξη «φεμινισμός», η λέξη «πατριαρχία» έχει αρνητική χροιά, και θα σου πω γιατί: ναι, λόγω της πατριαρχίας! Δεν θα σταματήσω να την χρησιμοποιώ εκεί που ταιριάζει, μέχρι η χροιά της να γίνει ουδέτερη και το αρκετά πολύπλοκο νόημα της κατανοητό. Όταν πιστεύω ότι για κάτι φταίει η πατριαρχία, θα πω ότι φταίει η πατριαρχία, δεν θα λογοκρίνω τον εαυτό μου για να μην με πουν φεμινίστρια (που είμαι, και δεν με ενδιαφέρει να μαλακώσω ούτε αυτή τη λέξη. Δεν είναι καμιά πρωτοτυπία ή εξαλλότητα που χρειάζεται φίλτρο). Αν κάνω λάθος χρήση, πες μου πού κάνω το λάθος. Αν κάποιος άλλος ή άλλη χρησιμοποιεί την λέξη ως δικαιολογία, ως δεκανίκι, η την χρησιμοποιεί λάθος, η λέξη δεν αλλάζει νόημα, ούτε χάνει από την αξία της. Μου κάνεις μια ερώτηση λες και εγώ πρέπει να δικαιολογήσω όλους όσους κάνουν κάτι που δεν σου αρέσει, και δεν ξέρω και ποιο ακριβώς είναι.
Οπότε με τη νέα βάση, απαντάω.
Θα ήταν πολύ ωραία αν οι άνθρωποι μπορούσαν να κρίνουν τα μηνύματα που λαμβάνουν από την κοινωνία στην οποία ανήκουν με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, ώστε να κρατάνε μόνο τα σωστά. Η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό όμως έχουν προϋποθέσεις: την ευφυία, την καλή μόρφωση, και τις ευκαιρίες. Για κοίτα γύρω σου και πες μου πόσοι άνθρωποι μεγαλώνουν έχοντας και τα τρία. Για κοίτα γύρω σου και πες πόσοι από αυτούς που τα είχαν, έκαναν την προσωπική τους προσπάθεια για να ορίσουν ένα προσωπικό μονοπάτι, χωρίς να καταναλώνουν άκριτα ό,τι ακούν γύρω τους, στην τηλεόραση, στα οικογενειακά τραπέζια, στο σχολείο, στο facebook.
Αυτό που περιγράφεις «ο ίδιος ο άνθρωπος», αυτό το πλάσμα, πάνω από όλα, πολύ πιο πάνω από το Καλό ή το Δίκαιο ή την Αυτοπραγμάτωση, είναι να ανήκει κάπου. Να είναι αποδεκτός. Να είναι σαν τους άλλους, δηλαδή «φυσιολογικός». Γι'αυτό, όσο πιο νέος και ασχημάτιστος νιώθει, τόσο πιο πολύ θα σπεύσει να προσαρμοστεί και να πει, να κάνει, να δείξει προτίμηση σε ό,τι βλέπει αποδεκτό γύρω του, και να απορρίψει ό,τι βλέπει ότι απορρίπτει η ομάδα του.
Οπότε ναι, μερικοί είναι ό,τι τους έχουν μάθει. Μερικοί δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι καρμπόν αυτών που έχουν δει μεγαλώνοντας, είναι σφουγγάρια που απορροφούν και πολλαπλασιάζουν απόψεις χωρίς να τις φιλτράρουν. Είμαι σίγουρη ότι σε έναν άλλον συσχετισμό, και όχι με την βδελυρή λέξη «πατριαρχία» θα συμφωνούσες απολύτως με αυτό. Το πιο πιθανό, εδώ που τα λέμε, είναι ότι ούτε εσύ ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει.
ΥΓ. Για τη θεωρία ότι εγώ τάισα λέξη σε άλλους δεν σχολιάζω τίποτα.
