ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν μπορουσα να περιγραψω την κατασταση θα ηταν καπως ετσι:2 δωματια που εχουν για διαχωριστικο ενα τζαμι.Ο ενας απο την μια πλευρα και ο αλλος απο την αλλη.Καθονται και οι 2 κοντα στο τζαμι κοιταζονται,φωναζει ο καθενας τα δικα του αλλα δυστυχως υπαρχει η απολυτη ηχομονωση κ ετσι κανενας δεν ακουει τιποτα απο αυτα που λεει ο αλλος.Απλα βγαινει ολη η ενταση χωρις να μπορεις ν'ακουσεις, ν'αγγιξεις να αισθανθεις.Σαν να μιλας στον τοιχο..με την μονη διαφορα οτι μπορεις να βλεπεις την ενταση, τον θυμο και την απογοητευση στο προσωπο του αλλου καθως εκφραζεται..αλλα δεν μπορεις να πλησιασεις.Πρεπει να μενεις εκει ακινητος απλα να βλεπεις την ψυχικη ενταση, την επιθυμια, τον πονο του αλλου.Περναει καιρος πολυς και το τζαμι παρολο που θολωνει παραμενει εκει.Η ζωη συνεχιζεται για τον καθενα περα απο εκεινα τα 2 δωματια αλλα μπορει καποιος να γυριζει κ να κοιταζει καμια φορα πισω γιατι αν και ειναι 2 ξενοι στην πραγματικοτητα,αισθανονται μια ανεξηγητη οικειοτητα.Και ολο αυτο μεγαλωνει και θελουν να πουν πραγματα για ν'κουστουν αλλα δεν γινεται γιατι δεν μπορουν να διαχειριστουν αυτο το διαχωριστικο τζαμι τ οποιο τους εχει κανει να νιωσουν πολλα απο την μια, απο την αλλη ομως δεν ξερουν τι υπαρχει πραγματικα απο πισω.Ετσι επιλεγουν να μεινουν εκει στο ιδιο σημειο,δυο γνωστοι αγνωστοι, 2 ξενοι, εγκλωβισμενοι στην επιφανειακη τους επικοινωνια μεχρι να κουραστουν, αν κουραστουν,νομιζοντας οτι αν αντιμετωπισουν την αληθεια θα πληγωθουν..ηδη ομως ολο αυτο τους εχει πληγωσει κ φθειρει ανεπανορθωτα.Αυτα γιατρε μου για σημερα.Την επομενη εβδομαδα ιδια ωρα?