ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω παράπονο.. γνώρισα το μεγάλο έρωτα. Τον έζησα 2,5 χρόνια, ώσπου βρήκε αντικαταστάτρια και τέλειωσε το παραμύθι. Άσχημα τελείωσε από πλευράς μου, φυσικά, όχι μόνο για το λόγο της προδοσίας, της πίκρας και της αδικίας που ένιωσα.. όταν σταματήσαμε να μιλάμε είχα καθυστέρηση και ναι, ήμουν έγκυος και το πέρασα όλο αυτό μόνη μου και τη διαπίστωση αλλά και μια αποβολή. Είμαι άνεργη, στα 28, με 3 πτυχία και ζω πλέον με τους συνατξιούχους γονείς μου. Δε θέλω να φανώ αχάριστη ως προς αυτό, γιατί παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού, μου έχουν σταθεί στο χωρισμό που ήταν ιδιαίτερα επώδυνος για εμένα. Εδώ και ενάμιση χρόνο βλέπω τη ζωή μου σε επανάληψη. Όλες οι μέρες είναι ίδιες, χωρίς να ξεχωρίζει η μια από την άλλη. Νιώθω ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα. Τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον για να ασχοληθώ μαζί του, δεν έχω κανένα στόχο και δε μπορώ να βρω κιόλας. Νομίζω πως είμαι άχρηστη τελείως. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά.. το μόνο που θα με έκανε ίσως να ξεκολλήσω από αυτή τη διαρκή απραξία και απαίσια εικόνα που έχω για τον εαυτό μου δε μπορώ να το νιώσω. Και φυσικά αναφέρομαι στον έρωτα. Δε μπορώ να ερωτευτώ, νιώθω πως αυτό το συναίσθημα ούτε και πρόκειται να το ξανααισθανθώ. Νιώθω ακρωτηριασμένη. Δε ξέρω τον τρόπο να διορθώσω τη ζωή μου. Νομίζω πως θέλω να αλλάξω πράγματα, τώρα πια που καταλαβαίνω πως αμέσως μετά από αυτό που ζω είναι ο θάνατος, αλλά δε ξέρω τον τρόπο. Δε ξέρω από που να ξεκινήσω και που να πάω. Μου φαίνεται βουνό και μάταιο να κάνω το οτιδήποτε και πως όλα θα πέσουν στο κενό. Πόση απογοήτευση μπορεί να αντέξει τελικά μια ψυχή; Έχω ραγίσει, και ότι ραγίζει δε ξανακολλάει.