ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου είπες να σε εμπιστευτώ. Ότι είμαι ασφαλής. Ότι δεν είσαι σαν τους άλλους. Αλήθεια να ‘ξερες πόσες φορές το είχα ακούσει αυτό. Σου το είπα. Είπες πως δεν σου αρέσει να μένεις στα λόγια. Πως θα μου το αποδείξεις είπες. Και ύστερα όντως άρχισες να δείχνεις, και να λες ακόμα μεγαλύτερα λόγια. Φοβόμουν. Φοβήθηκα. Προσπάθησα να κρατηθώ, όμως σε αγάπησα… και σε ερωτεύτηκα… και άδειασα την καρδιά μου για σένα, από όλους αυτούς που μου έπιαναν χώρο. Για να μπορείς εσύ να περπατάς μέσα της χωρίς να στριμώχνεσαι. ΜΟΝΟ ΕΣΥ. Την στόλισα με όμορφα χρώματα.. με πολύχρωμα μπαλόνια και γλειφιτζούρια που σου αρέσουν. Και όταν όλα ήταν έτοιμα, όπως πίστευα πως σου αξίζει να είναι, είπα «πέρασε». Κι εσύ.. έριξες μια ματιά, χαμογέλασες πικρά, γύρισες την πλάτη κι έφυγες. Και είναι αστείο μα είχες πει δεν θα με πλήγωνες. Είχες πει με σιγουριά πως εγώ ήμουν αυτή που θα σε άφηνε για κάτι άλλο. Και είχες πει πως αντέχεις. Είχες πει πως διεκδικείς. Είχες πει πως μπήκα στη ζωή σου και τη γέμισα χρώματα… Είχες πει…. Και τι δεν είχες πει. Κάθομαι λοιπόν εδώ… για μια ακόμα φορά προδομένη… αδειασμένη. Απογοητευμένη. Να θυμάμαι τις αγκαλιές μας.. τα γέλια μας.. να σε θυμάμαι να με παρατηρείς όταν βλέπω τηλεόραση.. όταν καπνίζω.. όταν κοιμάμαι… Να θυμάμαι εκείνο σου το βλέμμα.. τότε που δεν χωρούσε αμφιβολία πως μ’ αγαπάς. Κι αν τα «πως» και τα «γιατί» δεν με αφήνουν να κοιμηθώ… κι αν μία θυμώνω και μία κλαίω… κι αν θα έδινα τα πάντα για να γυρίσω το χρόνο πίσω… κι αν πονάω… και πίστεψέ με πονάω. Δεν θα το μάθεις. Γιατί δεν σε νοιάζει. Γιατί το έσκασες. Γιατί δεν ήσουν αυτό που είπες ότι είσαι.