12.4.2013 | 03:00
2 χρόνια και βάλε...
μου είπες ότι δεν προχωράει άλλο και με άφησες..ήσουν πάντα αυθόρμητη και λίγο παρτάκι, αλλά αυτό μου άρεσε..δυστυχώς, ήσουν και ο άνθρωπός μου και τώρα δεν ζω..επιβιώνω..σε είδα και σε ερωτεύτηκα αμέσως, και τώρα δεν μπορώ να σε ξεχάσω..ή δεν θέλω..μικρή μελαχροινή κυρία..είναι τραγικά εκνευριστικό να ξυπνάω και να σκέφτομαι το όνομά σου κάθε μέρα..οι μέρες ξεκινούν απογοητευτικά..με φθείρει πλέον..μου λένε ότι είμαι καταθλιπτικός και όλα είναι στο μυαλό μου..μακάρι..δυστυχώς όχι..επέλεξα να σε λατρέψω χωρίς όρια..τα δίνεις όλα και μένεις με το τίποτα..ζήσαμε πολλά, σε πολλά μέρη, γέλια, λύπες, μοναξιές, αγωνίες..κάναμε λάθη..πιο πολλά εγώ..κανείς δεν ξέρει τίποτα πια..κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πίσω από τα κρυφά χαμόγελα και χάρτινα σχέδια για το μέλλον..δεν μου λείπεις..δεν μου λείπεις γιατί αν με έβλεπες δεν θα με αναγνώριζες πλέον..έχω αλλάξει..δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό το παιδί που γνώρισες..δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις, θέλω να είσαι καλά..