ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν δυόμιση χρόνια μαζί. Ήρθες στην καταλληλότερη στιγμή για να μου μάθεις τι σημαίνει να αγαπάς, να θες με όλο σου το είναι αλλά και να θαυμάζεις έναν άνθρωπο και να μη ζητάς ρέστα, να μη ζητάς το παραμικρό αυτονόητο πράγμα. Γιατί τα αυτονόητα πράγματα δεν ζητούνται, δεν απαιτούνται. Τα αυτονόητα γίνονται στην πράξη αβίαστα και χωρίς πολύ κόπο, βγαίνουν από μέσα σου είτε θέλεις να το παραδεχθείς εσύ εγωιστή άνθρωπε, είτε όχι. Αυτό μου έλειψε από τη σχέση μας από ένα σημείο και μετά. Αυτή η αυτονόητη και χωρίς πραγματικό κόπο καθημερινή πάλη να μου δείχνεις έμπρακτα την αγάπη σου. Ζήσαμε πανέμορφες στιγμές, μου έδωσες δύναμη να συνεχίσω να σκέφτομαι θετικά. Κάθε βράδυ έπεφτα για ύπνο και πάγωνα ολόκληρη στη σκέψη πως θα σταματήσεις να με θες, να με αγαπάς. Όπως όμως στις περισσότερες σχέσεις, έτσι και σε εμάς, από μια στιγμή και μετά, το τέλος είχε ήδη αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μόνο που άργησαν να πέσουν οι τίτλοι του και παρακουραστήκαμε. Πλέον τα προβλήματα πολλαπλασιάζονταν με ταχύτατους ρυθμούς και ο χρόνος πάγωνε λίγο λίγο. Την αλήθεια την ξέρουμε και οι δυο. Εσύ έδινες συνέχεια δικαιώματα να σου φωνάζω τι είναι σωστό και τι όχι, και εγώ με άφηνα να αναλαμβάνω αυτόν τον ρόλο της "ψυχολόγου" ή "μαμάς". Φταίμε πολύ και οι δυο και δεν σκοπεύω ποτέ να αποποιηθώ των ευθυνών μου, σε αντίθεση με εσένα. Με κυνήγησες, σε κυνήγησα, σε κυνήγησα και σε κυνήγησα. Και εσύ; Εσύ έφυγες τόσο ξαφνικά χωρίς εξηγήσεις. Με άφησες να νομίζω πράγματα και να αναρωτιέμαι ενώ παράλληλα σε παρακαλούσα για μια απλή, έστω ολιγόλεπτη συζήτηση που θα έδινε απαντήσεις σε μερικά " γιατί " που με βασάνιζαν. Δεν νοιάστηκες για την ανάγκη μου να καταλάβω. Από τη μια κατανοώ πως είχαμε κουραστεί και οι δυο, αλλά εσύ δεν ενδιαφερόσουν. Και γι΄αυτό έφυγες έτσι. Η αγάπη μου για εσένα περιόριζε τη δική μου ευτυχία. Ένιωσα, αν και αργά θα μου πείτε, -και πολύ καλά θα κάνετε- , την ανάγκη να ξεφύγω από όλην αυτή την άρρωστη κατάσταση του "σε θέλω και σε αγαπώ" και αυτό "αρκεί". Όχι δεν αρκεί. Μόνο τα αυτιά μου γεμίζουν στο άκουσμά τους...Οι πράξεις είναι αυτές που θα δώσουν τον παραπάνω παλμό στην καρδιά σου. Και τώρα μου μιλάς περιστασιακά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα αλλά απάντηση δεν παίρνεις, και δεν πρόκειται να πάρεις. Πίστευα πως δύσκολα θα σταθώ στα πόδια μου αν σε χάσω αλλά όπως ήταν βέβαιο αυτό δεν ισχύει. Πάντα θα σε αγαπώ και θα θέλω να είσαι καλά γιατί είσαι κομμάτι μου, όμως μέχρι εκεί. Έχω βρει τη δύναμη μέσα μου και την εκμεταλλεύομαι στο έπακρο. Συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς εσένα και ασχολούμαι με εμένα και τα άτομα που αγαπώ. Μη μου μιλάς όμως. Σβήσε με από τις συνήθειές σου και κάνε ο,τι έκανες τόσο καιρό. Προχώρα. Χωρίς εμένα. Με τις υγείες μας...