ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω πείσει τον εαυτό μου πως σε μισω και σε σιχαίνομαι και κανω λες και δε σε γνώρισα ποτέ.. Λες και ήταν όλα ενα ψέμα.. Λες και δε σε αγάπησα,δε σε νοιάστηκα,δεν ονειρευτηκα τη ζωή μου μαζί σου... Βγαίνω, δήθεν διασκεδάζω, φλερτάρω, βγαίνω ραντεβου, αφήνω να με φιλήσουν, να με θελήσουν.. Και για λίγο τα καταφέρνω.. Δεν ποναω, δε σε σκέφτομαι, δεν μ λείπεις τοσο αφόρητα και είμαι καλά.. Για λίγο. Γιατί οταν είμαι καλά παύω να σου είμαι τοσο θυμωμενη και ξεχναω το πώς μου φέρθηκες και θέλω να σε δω να σου μιλήσω να μοιραστώ την καθημερινότητα μου μαζί σου και να εισαι εσύ στη θέση οποιου ειναι διπλα μου εκείνη τη στιγμή.. Όμως δεν είσαι.. Και τότε σου ξαναθυμώνω. Και δε σε συγχωρω που δεν είσαι.. Δε σε συγχωρώ που δε θα μπορέσεις να ξαναείσαι.. Που δε θα ξαναξυπνήσουμε μαζί που δε θα ξαναονειρευτούμε αγκαλιά που δε θα παμε αυτό το ταξίδι που λέγαμε να πάμε που δε θα ζήσουμε μαζί που δε θα κανουμε μωρά που τώρα αν σε δω στο δρόμο δε θα σου μιλήσω που τώρα απλα δε θα σε δω στο δρόμο γιατί αποφευγω καθε μερος που μπορεί να σε πετύχω που με έχεις κάνει να φοβάμαι τόσο πολύ τον ερωτα και να αδυνατώ να πιστεψω στην αγάπη. Δε σε συγχωρώ πιο πολύ απ όλα γιατί με εκανες να πιστεψω πως θα ναι για πάντα και δεν είναι. Ειναι σαν να μην υπήρξε ποτέ..μακάρι να μην είχε υπάρξει όντως ποτέ.. Να μην μου χες αφήσει αυτό το κενό στην ψυχή μου. Πόσο αδικα και σκληρά φερθηκες γαμώτο. Πόσο κρίμα είναι που χάθηκε ενας τέτοιος έρωτας. Τι πιστεψες οτι συναντας κάθε μερα κατι τέτοιο; Πιστεύεις θα ξαναχορέψεις αγκαλιά το ξημερωμα το la vie en rose με το αλλο σου μισό; Αλήθεια πόσα αλλα μισα νομιζεις πως υπάρχουν και τα αφησες όλα να χαθούν;