ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκινώ την εξομολόγηση αυτή χωρίς να γνωρίζω αν αξίζει τελικά τον κόπο να ξανασκαλίσω το παρελθόν. Ειδικά αφού είναι εδώ και χρόνια αυτό ακριβώς, παρελθόν. Την ξεκινώ χωρίς να έχω ιδέα αν θα τη δεις. Την ξεκινώ γιατί πραγματικά δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου αυτά που νιώθω. Αλλά ούτε και μπορώ να τα πω άμεσα κάπου. Που λες, ήμουν στη γειτονιά μου, περπατούσα, κι από ένα σπίτι ακουγόταν στη διαπασών ένα τραγούδι των C:Real, ξέρεις ποιο. Και για λίγα δευτερόλεπτα, η σκέψη μου γύρισε 6 χρόνια πίσω, σ` εσένα. Αναρωτήθηκα, «Τι να κάνει αυτή η ψυχή;», και σημείωσα νοερά να ελέγξω στο internet μην τυχόν και δω νέα σου. Με το χέρι στην καρδιά, όχι γιατί αισθάνομαι κάτι από όσα αισθανόμουν για σένα κάποτε. Η ευτυχία κι η αγάπη υπάρχουν πλέον στη ζωή μου. Αλλά ώρες ώρες η περιέργειά μου είναι ακατανίκητη, το παραδέχομαι.Και που λες, το έκανα, έλεγξα. Και σε ανακάλυψα μες στην ξεγνοιασιά, τη χαζοχαρουμενιά και μια ψευτοεπαναστατικότητα του καναπέ. Κι έγινε το μπαμ μέσα μου. Νόμιζα πως σε είχα συγχωρήσει. Νόμιζα πως είχα συγχωρήσει, κι εσένα, και την οικογένειά σου για το κακό που μου έκανε. Νόμιζα πως σε είχα συγχωρήσει για τη δειλία σου, για το ότι επέτρεψες να με αντιμετωπίσουν σαν εγκληματία και να με τραβάνε στα δικαστήρια χρόνια μετά. Με την αθώωσή μου -το έμαθες φαντάζομαι;- , νόμισα πως μπορούσα να σε συγχωρήσω που γάμησες την εφηβεία μου τότε. Αλλά δεν έχω τόσο μεγάλη καρδιά τελικά, τόση δύναμη. Είμαι άνθρωπος, και βλέποντάς σε σ` αυτήν τη χαζοχαρουμενιά την ώρα που εγώ υπέφερα και ντροπιαζόμουν, γέμισα αηδία. Γέμισα οίκτο για τον εαυτό μου που κάποτε μαγάρισε το «σ` αγαπώ» λέγοντάς το σ` εσένα. Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι τόσο πολύ που ξεφτιλίστηκα για και προστάτεψα ένα κουρελόπανο σαν εσένα. Ελπίζω, τουλάχιστον, να έχεις βρει το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου πια.