ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ασυνόδευτη. Δεν ξερω τι θελω κι ερχομαι. Δεν ξερω αν μου ελειψε η φωνη σου, αυτό που με βαζεις και ακουω καποιες φορες ή αυτό που σκεφτομαι με αυτά που ακουω καποιες άλλες.. Νιώθω παντως ότι θα ερθω. Ξερω δεν κανει, ή τουλαχιστον δεν το ξερω αλλα είναι εδώ όλοι οι αλλοι να μου το επιβεβαιωσουν. Δεν κανει για το καλο μου-αυτό λενΚαθως θα σουρουπωνει με φανταζομαι, αμιλητη κι αθορυβη θα σηκωθω απ’οπου βρισκομαι, θα μπω στο αμαξι και θα ρθω. Είναι σιγουρο ότι στο δρομο δε θα σκεφτομαι παρα μονο το τιποτα. Αυτό το τιποτα που με εχει κανει να ερθω κοντα σου τοσες άλλες φορες. Αυτό, το τιποτα που ποτε δεν αλλαξε. Θα οδηγω προσεκτικά αλλα στην πραγματικότητα παντελως αδιαφορα. με τα δυο χερια να πιανονται από το τιμονι. Λες και αυτό θα με γλιτωσει.λες και θα με κρατησει μεσα του κλειδωμενη. Δικαιολογίες καταλαβες; Ναι, ξερω και λεω τρομερες δικαιολογιες. Πρόσφατα το ανακαλυψα/Ντρεπομαι βασικα. Αισθανομαι ότι θα με κοιταν περιεργα οι διαφοροι ασχετοι. Το ξερω ότι δεν εχει βαση αυτό, όμως μετα από τοσες και τοσες φορες που το εχω κανει, εστω κι αν δε με βλεπουν οι ιδιοι (!χαχα!), με βλεπω εγω και με λυπαμαι. Κι όμως, δεν εχω τη δυναμη να σηκωθω να φυγω. Τρεμει η ψυχη μου να σε δει.Ξεροσταλιαζει η ανασα μου στη γωνια. Για τη στιγμη που θα με αντικρίσεις και θα μου φτασει το οξυγονο μεχρι τα ακροδαχτυλα. Γι’αυτό. Για το τιποτα.