ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω να εξομολογηθώ κάποιο δράμα.Έχω τα προβλήματα μου,τον δικό μου μικρόκοσμο,τις ανησυχίες και αγωνίες μου. Πλησιάζω και σκύβω πάνω απο τα προβλήματα των φίλων και γνωστών μου και προσπαθώ να φέρομαι σωστά. Όσα βλέπω όμως γύρω μου με πληγώνουν. Φίλοι να εκμεταλλεύονται φίλους και οι δεύτεροι να μην το αντιλαμβάνονται. Έρωτες να μην συνεχίζουν απο φόβο και άλλους καταδικασμένους να συνεχίζουν απο πείσμα. Αχαριστία, απομόνωση, έλλειψη εμπιστοσύνης.Θέλω να τους ρωτήσω. Να φωνάξω γιατί το κάνετε αυτό; να τα βάλουμε στο τραπέζι να τα λύσουμε. Μα όσες φορές το έκανα, με πέρασαν για αιθεροβάμων. Κι όμως βλέπω την στιγνή πραγματικότητα κι αυτό είναι που με εξωθεί να μιλήσω!Και αναρωτιέμαι. Τελικά ποιά κρίση είναι μεγαλύτερη; Ποιά απώλεια πιο καταστρεπτική; Μήπως πρίν να ξαναγίνουμε βολεμένοι,θα πρέπει να ξαναγίνουμε ...ανθρώπινοι;