ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 κι αυτή 20.Εγώ δουλεύω αυτή σπουδάζει.Ηδη όπως τα λέω πολλοί θα πούνε ρε που πας.Το θεμα είναι οτι νομισα μαζί της οτι βρήκα το άλλο μου μισό.Και δεν είμαι καν ο τυπος που κυνηγαω μικρές.Κοπέλες είχα πολλές συνήθως συνομήλικες ή και μεγαλύτερες, έζησα άστατη ζωή γενικά με καταχρήσεις συχνά κι άλλα πολλά,μα ποτέ δεν ερωτεύτηκα κάποια έτσι.Ούτε καν το 1/4.Την αγαπώ τόσο πολύ και μου βγαίνει και μια υπερπροστατευτικότητα μαζί της.Δεν θέλω να μου πάθει τίποτα ούτε να αποτύχει στη ζωή της.Τη στηρίζω σε όλες τις τις αποφάσεις.Μένω μόνος αυτή με γονείς.Έχει θέμα σοβαρό με την υγεία του πατέρα της που την έχει επηρεάσει/ρίξει/μπερδέψει πολύ.Κλείσαμε ένα χρόνο μαζί.Τη φροντίζω, της μαγειρεύω, την πηγαίνω σπίτι της 20 χιλιόμετρα μακριά κι αυτή με βάζει ακόμα και να οδηγήσω για να την πάω από το σπίτι μου μέχρι το μετρό 500 μέτρα για να μην περπατήσει...και γενικά ώρες ώρες (παρότι είμαι αναρχικός και αντισεξιστής και δεν σκέφτομαι τα στερεοτυπικά πρότυπα φύλων) νομίζω πως έχω γίνει η γκόμενά της.Για την ακρίβεια το παιχνιδάκι της.Αυτή που απο την 1η μέρα που με γνώρισε μου το δήλωσε το ποίημα του 20χρονου και καλά ψαγμένου lifestyle κοριτσιού:δεν μαγειρεύω και γενικά δεν είμαι για να "φροντίζω ανθρώπους".Την ακούω πάντα με προσοχή και με νοιάζει ότι κάνει.Άλλη φορά όταν της είπα ότι ρε συ μόνο δίνω σ'αυτή τη σχέση μου είπε εγώ τόσα μπορώ να προσφέρω, υπενθυμίζοντάς μου ότι αντιμετωπίζει ανίατη αρρώστεια πατέρα και είναι φυσικό να είανι ξενερωμένη.Εγώ γαμώτο μου και ξενερωμένος να είμαι παραμένω ο άντρας της 24ωρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.Οσο και να με "ριξει" η ζωη (κι έχουν συμβεί πολλά) ΠΑΝΤΑ είμαι σωστός, θετικός, γλυκός και δοτικός μαζί της.Ακόμα κι αν διαλυθεί ο πλανήτης, εγώ μπορώ να ζήσω και σ ενα νησί μόνο μαζί της.Για την πάρτη της έμεινα Αθήνα ενώ θα έφευγα Θεσσαλονίκη για πάντα (απο κει κοντά είμαι) όπως και ακύρωσα και εξωτερικό που θα πήγαινα γι αμια 3ετία.Κι αυτή δεν ακυρώνει ούτε ένα μάθημα χωρίς απουσίες στη σχολή για μένα...Αλλά ανέκαθεν όποτε ερχόμουν κοντά της πολύ έφευγε.Τη μία βδομάδα είμαστε καλά και την άλλη κάνει σαν να μην είμαι καν ο γκόμενός της.Μη σου πω σαν να μην είμαι καν φίλος της.Πλήρη αποσύνδεση.Προβάλλει τις διαφορές μας μερικές φορές τόσο πολύ σαν να μην είμαστε καν φίλοι.Είναι από τα άτομα που το παίζουν και καλά ανεξάρτητα και φοβούνται τη δέσμευση-αυτό το ξέρω.Θέλω να τη στηρίξω αλλά με απομακρύνει, και την άλλη στιγμή έχει και απαιτήσεις από μένα να είμαι εκεί.Εκεί χρονικά, εκεί χωρικά ,εκεί συναισθηματικά.Δεν θέλει καν κάποιου είδους στήριξη.Ίσως θέλει απλά να υπάρχω εκεί στη γωνία ώστε όταν χρειάζεται αυτή εμένα να με βρίσκει.Εγώ από πού θα βρω στήριξη?Από που θα βρω κατανόηση?Δεν θέλω να πιστέψω ότι με χρησιμοποιεί κερδίζοντας χρόνο μέχρι να βρει κάτι άλλο συναισθηματικά, ή για να την ανεβάζω ψυχολογικά και να νιώθει καλύτερα.Την αγαπώ τρελά αλλά δεν γίνεται μόνο να δίνω κι από πάνω να με ρίχνει και να με κρίνει και μάλιστα με την κρίση του 20χρονου.Νιώθω ότι δεν έχω κοπέλα.Νιώθω σαν μόνος που απλά απαντάω σε ένα τηλέφωνο.Και την άλλη στιγμή κάνουμε ζουζουνιές.Θα τρελαθώ ρε παιδιά.Θα έφευγα αν δεν ήμουν ερωτευμένος.Λέτε να κάνω υπομονή ή να φύγω?Λέτε απλά να περιμένει να τη χωρίσω εγώ και να μ' έχει βαρεθεί στην πραγματικότητα?Λέτε να φοβάται μην "καταλήξει" μαζί μου?Λέτε να με δουλεύει ψιλό γαζί και να με κερατώνει πχ?Έχω φτάσει στο σημείο να την αγαπώ τόσο πολύ που της είπα θα σε στηρίξω όπως θες απλά διάλεξε πως.σαν φίλος η σαν γκόμενος..Δεν ξέρω τι να κάνω.Ο κανόνας σε τέτοια άτομα που δεν είναι δοτικά είναι σταματάς και συ να δίνεις πολλά και ανεξαρτητοποιείσαι τηρώντας στάση αναμονής παράλληλα.Αλλιώς μόνο στεναχωριέσαι...Αλλά και η στάση αναμονής σε κρατάει σε κάτι που...απλά περνάει η ζωή σου..Τι να κάνω?Αν κάνω μαλακία θα το μετανιώσω πάρα πολυ...