ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ήμουν 7 ετων πήγα σε μια κατασκήνωση στο Λουτράκι. Ήταν τόσα λίγα τα παιδιά της ηλικίας μου που με έβαλαν με παιδιά 3-4 χρόνια μεγαλύτερα. Ήταν κι'αυτος βαλμένος στην ίδια όμαδα παιδιών, μα έμοιαζε πιο νήπιο κι'απο μένα- μου φαίνεται τώρα που το σκέφτομαι, πως πρέπει να είχε κάποιου είδους νανισμού. Τον παράτησαν κι'αυτον οι γονείς του εκει για το καλοκαιρι. Ταιριάξαμε εύκολα εκεί και κάναμε καλή παρέα. Θυμάμαι να τον λένε Χρήστο. Νιώθαμε και οι δύο παρατημένοι, μα αυτος ένιωθε τη μοναξιά της διαφορετικότητας του και των άλλων παιδίων τις αποξενοτικές ματιές και λόγια για το μικρό του ανάστημα. Με εμπιστευτηκες να σου συμπαρασταθω και 'γω εγωιστικά θεώρησα τη μοναξιά μου μεγαλύτερη και έφυγα. Δε με άντεξαν όμως οι γονείς μου στην Αθήνα και με'στειλαν πίσω. Δεν ήσουν εκεί όμως όταν γλυρισα και ένιωσα πιο μόνος απο ποτέ σ'αυτην την ηλικία. Μιά αξέχαστη ενοχή. Δε γύρισες, γιατί να γύρναγα εγώ; Φάνταζομαι έτσι θα ένιωθες και εσύ. Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη, γιατί κάτι τέτοια γεγονότα είναι που σα παιδιά μας χαρακόνονται για μιά ζωή, και μετά, σαν εφιάλτες, κάποια tυχαία βραδυά, με ξυπνάνε, γεμάτο φόβο και τη διαχρονική ανθρώπινη μοναξιά.