13.9.2013 | 11:03
32 χρονων..
Με ένα παιδάκι 6 χρονων που λατρεύω και μεγαλώνω μαζί του μονη. Χωρισμένη πάνω από 5 χρονια. Δεν παραπονιέμαι, δεν το μετανιώνω, είμαι ευτυχισμένη που υπάρχει όσο δύσκολο και αν είναι. Έρχονται στιγμές όμως που θυμάμαι ότι είμαι ακόμη μόλις 32 χρονων και θέλω να βγω, να γνωρίσω ανθρώπους, να γελάσω, να πάρω ένα δώρο και στον εαυτό μου. Κοιτώ το παιδί: Πως μπορώ να σκέφτομαι τόσο εγωιστικά? τύψεις και η απογοήτευση.. Δυο άνθρωποι σε ένα πρόσωπο: μια γυναικα και μια μάνα. Ο ένας πρέπει να φύγει και είναι ξεκάθαρο το ποιος.
