ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξημερώνει Αγίου Σπυρίδωνα. Τα αφτιά μου βουίζουν από την ένταση στο club. Στο τζάμι μια αφίσα για ένα φοιτητικό πάρτυ με τζάμπα ποτά. Γινομένα 37, ανομολόγητα 38,ακόμα προσπαθώ να βρω την κουκίδα μου στον κόσμο. Αναγνωρίζοντας οτί απέχω πολύ από τα βλέμματα της πιτσιρικαρίας, ψάχνω να βρω το στίγμα μου. Με ρυτίδες κάτω από τα μάτια που προδίδουν τις εμπειρίες και καρδιά που ακόμα απορεί για τις ανησυχίες του έρωτα και το νόημα της ζωής ,γυρίζω στο σπίτι. Ψάχνω κολλημένα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι με ελληνικά λόγια να στηριχτώ .ότι να ναι. Παρκάροντας το αμάξι, θέλω να αφήσω τα alarm αναμμένα ,σα να θέλω να δηλώσω τον κίνδυνο. Εδώ στη μέση του χρόνου μου, ακόμα να καταλάβω το μήνυμα της ζωής που μου έχει προδιαγραφεί.37. κοντά στα 38. Με άγνοια . με επίγνωση. Μακριά από τη νεανική καύλα, χιλιόμετρα από την ενήλικη σοφία. Κάπου ανάμεσα.Στο ξημέρωμα του Αγίου Σπυρίδωνα.