ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που με πόνεσε και εξακολουθεί να με πονάει και έιμαι σίγουρη οτι θα με πονάει για όλη μου την ζωή,είναι ο φόβος που ένιωσες για την ζωή σου,η αγωνία που είχες για σένα αλλα πιο πολύ για εμάς που θα μέναμε πίσω,ο πόνος που σε διέλυσε στο τέλος.Θα έκανα τα πάντα για να μην το περάσεις αυτό,για να μην πονέσεις,να μην φοβηθείς.Δεν μπόρεσα όμως να κάνω τίποτα.Δεν μπόρεσα να σε προστατέψω.Απλά ήμουν εκεί και δαγκωνόμουν για να μην κλάψω,να μην σου πω πόσο φοβάμαι και πόσο υποφέρω.Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,να σε σφύξω και να σου πω πόσο,μα πόσο σ'αγαπάω.Δεν μπορώ όμως.Πλέον ειναι αργά και ήμουν τόσο ηλίθια που δεν το έκανα τόσα χρόνια που μπορούσα.Δεν ήθελα να φανώ αδύναμη και συναισθηματική.Πόσο το μετάνιωσα!Μου λείπεις απίστευτα.Δεν περνάει μέρα που να μην σε σκεφτώ,μέρα που να μη μου λείψεις.Μου λείπει το πρόσωπό σου,η φωνή σου,οι συμβουλές σου,οι παρατηρήσεις σου.Μου λείπει το να σου μιλάω για όλα και για όλους.Μου λείπει το γέλιο σου.Ήσουν,είσαι και θα είσαι για πάντα ο πιο δικός μου άνθρωπος.Ήσουν ή μάλλον ΕΙΣΑΙ (δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι,το κενό που άφησες δεν θα καλυφθεί ποτέ)η ΜΑΜΑ ΜΟΥ.Από τότε που "έφυγες",ο θάνατος δεν με φοβίζει τόσο,γιατί ξέρω ότι θα έρθω να σε βρω και δεν θα μας χωρίσει ποτέ ξανά τίποτα.Μέχρι τότε...υπομονή!Σ'αγαπώ...