Όπως άριστα έχεις ήδη η ίδια διαγιγνώσει υπάρχουν δύο γεγονότα.Πρώτον εκείνος αντανακλά την δυσαρέσκεια με την δική του ζωή και πορεία του εαυτού του πάνω σου (σαν να φταίς εσύ/η αύρα σου/η τύχη σου/η γκαντεμιά σου για το ότι εκείνος δεν πάει καλά!) και πάνω στην σχέση σας. Δεύτερον ότι βρίσκεις σκληρό/πανδύσκολο/αδύνατο να χωρίσεις γιατί έχεις επενδύσει πάρα πολλή ενέργεια και δυναμικό επάνω του. Το ένα δεν σχετίζεται με σχέση αιτίου αιτιατού με το άλλο αλλά τα δύο συμπλέουν. Τι εννοώ. Αν δεν ήξερε εκέίνος για το δεύτερο (την αδυναμία σου να χωρίσεις) δεν θα έκανε το πρώτο (να σε "χρεώνει"). Επιπλέον κι εσύ αν δεν γνώριζες για την εξάρτησή σου από κείνον δεν θα απελπιζόσουν για την συμπεριφορά του με αποτέλεσμα να έδινες έτσι μικρότερη βαρύτητα στην σχέση τελικά και "εξουδετερώνοντάς" την.Που καταλήγουμε? Ότι επειδή έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς εσύ να αλλάξεις την ζωή του άλλου (αν και μπορείς να δημιουργήσεις τις προυποθέσεις για να ασχοληθεί με τον εαυτό του -αν κι αυτός το θέλει) για να αλλάξει πρόσημο η εξίσωση πρέπει να αλλάξεις εσύ. Αν πρόκειται να σωθεί η σχέση (και αντίθετα με την πλειοψηφία εδώ μέσα δεν θα σου έλεγα "χώρισε" έτσι απλά γιατί απλούστατα δεν σας ξέρω για να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα) αυτό θα γίνει μόνο αν μπει σε νέες βάσεις. Αν το παιχνιδάκι της συναισθηματικής χειραγώγησης και του ελέγχου που θέλει να ασκεί εκείνος σταματήσει. Όπως μας έλεγαν όταν ήμαστε μικρά "αν κάποιος σε πειράζει αδιαφόρησε για το πείραγμά του μέχρι να βαρεθεί να σε πειράζει". (Ο διάλογος γενικά θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένος στις σχέσεις δεδομένου ότι οπωσδήποτε ο άλλος ΞΕΡΕΙ ότι ενοχλεισαι από την συμπεριφορά του -δεν κατέβηκε από τον Άρη κι είναι μαθημένος σε εξωγήινη επικοινωνία για να μη διακρίνει ότι εσύ πληγώνεσαι από τα παιχνίδια του...Το λέω γιατί θα ακούσεις συμβουλές "να το συζητήσεις μαζί του" μπλα μπλα μπλα)Σε κάθε σχέση υπάρχουν "ρόλοι" και συχνά ένα ζεύγος ρόλων είναι "θύτης" και "θύμα". Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε ερωτικές σχέσεις και ιδιαίτερα σε μακροχρόνιες σχέσεις (το άλλο δημοφιλές είναι "μάρτυρας" και "σωτήρας"). Για να σπάσει λοιπόν η ισορροπία δυνάμεων ως έχει πρέπει να σταματήσεις να παίζεις τον ρόλο του θύματος (δεν εννοώ ότι γκρινιάζεις ή κλαίγεσαι. Εννοώ να πάψεις να κάνεις φανερό με οποιοδήποτε τρόπο ότι η γνώμη του κι η ξινίλα του μετράει για σένα. Ναι ακούγεται πιο σκληρό από όσο θα θέλαμε ιδανικά αλλά λίγο υπομονή αγαπητοί αναγνώστες). Κάνει μούτρα και δεν προτείνει συνάντηση? Την επόμενη που θα στείλει θα είσαι πολύ απασχολημένη (και γελαστή σαν να μην συμβαίνει τίποτα). Μάλιστα θα έχεις και κόσμο γύρω να ακούγεται για να μην νομίζει ότι κρέμεται η κοινωνική σου ζωή από τις ορέξεις του. Θύμωσε με το πώς εξείχε η ούγια από το παντελόνι του ή γιατί τα windows 10 δεν φορτώνουν σωστά στο PC? Με ευχάριστη φωνή και άσπαστο πρόσωπο ανακοινώνεις ότι θα πεταχτείς στο περίπτερο για τσίχλες. Χωρίς να ρωτήσεις αν θέλει κάτι εκείνος μια και πας. Κάνε και κάνα μισάωρο μέχρι να έρθεις. Κατάλαβες το σκεπτικό...ΟΤΑΝ θα καταλάβει ότι το παιχνίδι εξουσίας του (όπως κάνουν τα παιδιά!) δεν περνάει πλέον θα αρχίσει να αλλάζει σιγά σιγά και την συμπεριφορά του. Μπορεί να σκαρφιστεί κάτι άλλο φυσικά στην πορεία. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Αλλά θα έχεις κάνει την σωστή προσπάθεια για να διορθώσεις την σχέση. Κάποιες φορές πιάνει. Κάποιες άλλες όχι. Ελπίζω στο καλύτερο!
12.11.2015 | 00:23
6 χρονια σχεση
Με το συντροφο μου ειμαστε μαζι απ τα 17(τωρα ειμαστε 23-δηλαδη 6 χρονια). Το θεμα ειναι οτι πλεον με θεωρει τοσο δεδομενη που με κανει ο,τι θελει. Μου φερεται ασχημα, με υποτιμα μπροστα σε αλλους, δεν μου μιλαει χωρις να εχω κανει κατι, θελει να βρισκομαστε μονο οταν μπορει εκεινος, δεν νοιαζεται για το τι θελω εγω κ γενικα δεν ειμαι κ πολυ καλα μαζι του. Σεξ κανουμε μια φορα την εβδομαδα το πολυ, αλλα το βασικο θεμα μας ειναι η επικοινωνια. Ειναι πολυ ανωριμος, τσακωνομαστε συνεχεια γιατι δεν συζηταει ο,τι τον ενοχλει, αλλα προτιμαει να φερεται σαν παιδι. Μου κραταει μουτρα χωρις λογο(η μαλλον χωρις εγω να ξερω τον λογο, γιατι τον ενοχλουν κατι απιστευτα πραγματα!!!), κ γενικα νιωθω οτι ωρες ωρες τσακωνεται μαζι μου χωρις να υπαρχει κανενας λογος, ετσι απλα για να εχουμε κατι να ασχολουμαστε. Γενικα ενω εγω απ τα 17 μου εχω εξελιχθει, αυτος νιωθω οτι εχει μεινει στασιμος, γι αυτο κ δεν μπορουμε να συμβαδισουμε στον τροπο σκεψης μας. Αυτος εχει παρατησει τη σχολη κ το μονο που τον νοιαζει ειναι να βγαινει κ να ξενυχταει με φιλους του, δεν προβληματιζεται για το μελλον, δεν εχει στοχους, ενω εγω ασχολουμαι με τη σχολη μου κ παραλληλα δουλευω, σκεφτομαι για μεταπτυχιακο κλπ. Εννοειται πως μεσα σ ολα τ αλλα υπαρχει κ η ρουτινα, κανουμε ολο τ ιδια κ τ ιδια, πλεον δεν βγαινουμε σχεδον καθολου, δεν κανουμε τιποτα διαφορετικο, γενικα ειμαστε χειροτερα κ απο παντρεμενοι. Με τη διαφορα οτι δεν μενουμε μαζι(ευτυχως μαλλον).Απ την αλλη ομως το ενδεχομενο να χωρισω το αποκλειω, γιατι εχω ζησει τοσα μαζι του, ειναι ολη μου η ζωη. Δεν μπορω να φανταστω οτι θα λειπει απ τη ζωη μου, δεν μπορω να με σκεφτω με αλλον. Αλλα δεν θελω κιολας να θυσιαζω χρονια απ τη ζωη μου κ να εχω μια μετρια σχεση που σε καμια περιπτωση δεν με κανει να νιωθω ερωτευμενη. Φανταζομαι πως πολλοι καποια στιγμη εχουν νιωσει οπως εγω, αλλα ποια ειναι η λυση σε τετοιες περιπτωσεις? Οσες φορες εχω επιχειρησει να μεινω μακρια του, δεν αντεχω. Ειναι απιστευτα δυσκολο να βγαλεις απ τη ζωη σου εναν ανθρωπο που ειστε μαζι 6 χρονια. Απο τοτε που ξεκινησα την ερωτικη ζωη μου ειμαι μαζι του. Δεν εχω αλλες αναμνησεις στο κομματι των σχεσεων, παρα μονο μ αυτον. Μ αυτον εκανα σεξ πρωτη φορα, σ αυτου την αγκαλια εχω συνηθισει να κοιμαμαι κ δεν μπορω να διανοηθω οτι πλεον δεν θα μπορω να το κανω αυτο. Αλλα με σκεφτομαι μετα απο 10 χρονια να ειμαι ακομα μαζι του κ να αναρωτιεμαι "γιατι?" κ τρελαινομαι. Δεν γινεται να μενεις σε μια σχεση απο συνηθεια. Αλλα πως χωριζεις??Πως μαθαινεις να ζεις χωρις αυτον? Πως συνηθιζεις την απουσια απ τη ζωη του???
2
