ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια και μοναδικη αδερφη. Ειμαστε τοσο διαφορετικες παρ ολο που οι γονεις μας εχουν τις ιδιες αξιες κ προσπαθησαν να μας τις περασουν. Δε λεω εχουν κανει πολλα λαθη σα γονεις αλλα το ιδιο κανουμε κ εμεις σα παιδια κ καθε ανθρωπος γενικα και δε δικαιολογει αυτο μια κοπελα παντελως αδιαφορη και ανευθυνη προς τη ζωη -παλαιοτερα αλλα και ακομα πολλες φορες- αλλα κυριως ως προς εμας σαν οικογενεια. Εχουμε εναν πολυ αρρωστο πατερα. Εγω επισης εχω σοβαρα θεματα υγειας που πλεον με εμποδιζουν απο το να προσφερω οσα ο πατερας μου χρειαζεται. Ζω και αναπνεω για εκεινους ομως καλως η κακως δε μπορω κ ουτε θελω να εγκαταλειψω τα μοναδικα ατομα στη ζωη μου που παρ ολες τις διαφωνιες μας, τους τσακωμους μας και τα λαθη μας αγαπαμε ανιδιοτελως ο ενας τον αλλο! Δε μπορω να διαννοηθω να σκεφτω την παρτη μου εις βαρος αυτων των ανθρωπων. Ομως η αδερφη μου αυτο κανει μια ζωη! Την εχω πιασει με το καλο, με το πολυ καλο αλλα πλεον κ με πιο αυστηρο και ειλικρινη τροπο να της πω οτι οφειλει και πρεπει να προσφερει στην οικογενεια της και δε ζηταω ρε γαμωτο και κατι τρελο! Ζηταω να προσφερει πχ μια μετακινηση στον αρρωστο πατερα μας για να κανει ενα σοβαρο χειρουργειο. Κ εκεινη ειναι αλλου! Δεν εχει καν ιδεα τι συμβαινει καθε μερα μεσα στο σπιτι μας! Δεν εχει ιδεα τι περναμε, πως ειναι να εισαι κ εσυ αρρωστη κ να βλεπεις ενα πατερα να καταρρεει στο πατωμα κ μια μανα εξισου μεγαλη κ αρρωστη να παλευει να τον σηκωνει κ να ξεσπαει σε κλαμματα. Δεν αντεχω αλλο, αλλα οχι την κατασταση αυτη αλλα την αδιαφορια αυτης της κοπελας που πραγματικα αν και σκληρο δεν εχω νιωσει ποτε ως αδερφη! Ο μονος λογος που τη λεω ετσι ειναι επειδη εχουμε ιδιο αιμα κ για χαρη των γονιων μου κ των παιδικων μας χρονων που κ εκει ηταν απουσα και προτιμουσε να κυνηγα αγνωστα ατομα αντι να ζει με την οικογενεια της εστω κ λιγες μικρες στιγμες. Βοηθεια δεν εχω εμπρακτη απο κανενα αλλο. Συγγενεις να μη πω καλυτερα.. χρονια τωρα ενα αγκαθι.. τους ενοχλουσε παντα οποιαδηποτε επιτυχια των γονιων μου κ ας μην ειμαστε πλουσιοι κτλ κ εβγαζαν παντα απιστευτη κακια κ μας πλησιαζαν μονο αν νομιζαν οτι θα διεκδικουσαμε καποια περιουσια (το οποιο δεν εγινε ποτε γτ οι γονεις μου δεν ειχαν ποτε τετοιο χαρακτηρα κ ηταν παντα αφοσιωμενοι απλα στα δικα τους) οποτε βοηθεια δεν υπαρχει απο πουθενα.. κανεις δε ξερει τι τραβαμε και νιωθω τοσο απογοητευμενη απο την αδερφη μου.. ειναι απλα μια γνωστη.. και δε ξερω τι να κανω πια κ πως μπορω να της ζητησω βοηθεια και λιγη εστω ελαχιστη καταννοηση! Ειναι τετοιο ατομο που ακομα και οταν με πηγε πχ μια φορα για μια σοβαρη εξεταση μετρουσε το χρονο που θα εχει μη χασει κανενα χρημα απο τη δουλεια που κανει.. παρ ολο που εβγαζε κ πολλα παραπανω απο εμενα κ εγω οσο ενιωθε ανασφαλης κ δεν εχει ασφαλιση της ειχα πληρωσει κ εξετασεις.. αλλα κ παλι δε με νοιαζουν τα λεφτα.. θελω απλα να νοιαστει για τους γονεις μας και να δωσει ενα χερι βοηθειας ειδικα τωρα που το χρειαζομαστε οσο ποτε.. δεν ξερω ειλικρινα πια αν υπαρχει καποια λυση.. ουτε αν μπορω να τη προσεγγισω καπως ωστε να καταλαβει τη σοβαροτητα της καταστασης.. και με πληγωνει κ βαθυτατα οτι για ατομα ξενα οπως φιλες κτλ ακομα και «φιλες» που της φερθηκαν απιστευτα απαισια και σε εμας εκλαιγε ξεσκιζεται να τις παει νοσοκομεια, να τους βοηθησει , να τους ακουσει κτλ. Εμεις ειμαστε απλα σαν να μην υπαρχουμε.. κ χ… α για μενα στη τελικη, τους γονεις μου θελω να σκεφτεται και να βοηθαει.. Μεγαλο κειμενο αλλα ελπιζω ν ανεβει..