ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 23, σπούδασα στην πόλη μου οπότε εξακολουθώ να μένω με τους γονείς μου. Νιώθω συνέχεια μια αδιαφορία από αυτούς, δηλαδή και πριν την καραντίνα δεν ασχολούνταν καθόλου, δεν περνάμε καθόλου χρόνο μαζί, δεν μπορώ να συζητήσω τίποτα μαζί τους ή να ζητήσω συμβουλές, φυσικά δεν ρωτάνε κιόλας. Στην καραντίνα λόγω μεταπτυχιακού και δουλειάς, Δούλευα από σπίτι και ήταν λες και ήμουν ανύπαρκτη. Το μόνο σημείο στο οποίο εμφανίζονται είναι όταν λέω ότι θέλω να βγω μια βόλτα, για να πουν ότι δεν θα πάω. Βράδυ φυσικά δεν με αφήνουν να βγω ποτέ και λόγω της κατάστασης αυτής έχω μόνο 1-2 φίλους. Κάποιες φορές βγαίνω κρυφά και μπορεί να λείπω για πολλές ώρες και να μη με ψάξουν καν. Να σημειώσω επίσης ότι είναι εργασιομανεις και οι δύο. Από την πλευρά μου, βοηθώ και οικονομικά, και στις δουλειές και στις σπουδές μου τα πάω πολύ καλά, δεν ζητάω ουτε λεφτά ούτε τίποτα από αυτούς. Είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει ή είμαι υπερβολική που με πειράζει για την ηλικία μου;