ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στα 36 και μένω με τη μητέρα μου και τα δύο μου αδέρφια. Χάσαμε τον πατέρα μου πριν 1,5 χρόνο. Με την αδερφή μου οι σχέσεις μας είναι ανύπαρκτες. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είχαμε καλές σχέσεις και από μικρή που ήταν πάντα μου φερόταν κακοποιητικά είτε με λόγια είτε ασκώντας μου βία. Μου έκοβε με το παραμικρό την καλημέρα κάτι που μπορεί να κρατούσε και 4 χρόνια. Τώρα δε μιλάμε φυσικά... σταμάτησε να μου μιλάει πριν 7 χρόνια για λόγους που μόνο η ίδια ξέρει και δε λέει. Να σημειωθεί εδώ ότι δείχνει να έχει ψυχολογικά προβλήματα και το λάθος ήταν που η μαμά μου κυρίως έβλεπε την αποκλίνουσα συμπεριφορά από τα παιδικά της χρόνια αλλά θεωρούσε πως είναι θέμα χαρακτήρα και μεγαλώνοντας θα ωρίμαζε... Κάτι φυσικά που δεν άλλαξε αλλά επιδεινώθηκε. Καθώς ακόμα είμαστε και οι τρεις ανύπαντροι και οι μισθοί ασταθείς και χαμηλοί για να νοικιάζαμε ο καθένας το δικό του σπίτι, η κατάσταση στο σπίτι είναι ασφυκτική. Δεν μπορώ πλέον όμως να υποφέρω την αρρωστημένη κατάσταση και ανακοίνωσα στη μαμά μου πως είτε παντρευτώ είτε όχι εγώ θα φύγω σε δικό μου σπίτι. Η απάντησή της ήταν - μιας και περιμένει να φύγουμε από το σπίτι μόνο σε περίπτωση γάμου - ότι " μόλις ξεπατώσουμε και τον άλλο γονιό, τότε ναι να φύγω". Δεν το περίμενα να μου πει τέτοιο πράγμα τη στιγμή που ξέρει ότι ο μπαμπάς έφυγε από καρκίνο και ότι η αδερφή μου έχει ψυχολογικά προβλήματα. Είμαι πολύ απογοητευμένη γιατί 1,5 χρόνο τώρα κάνω το παν να τη στηρίξω και έχω γίνει χαλί μιας και εργάζομαι από το σπίτι και δεν την άφησα ούτε στιγμή μόνη της. Σε αντίθεση με τον πατέρα μου που με καταλάβαινε, δεν έχω τέτοια απαίτηση από εκείνη γιατί είναι παιδί της. Δε θα ανεχτώ όμως να μου καταλογίζει ευθύνες για τίποτα. Μόνο λύπη αισθάνομαι και όσο περνάνε τα χρόνια απογοητεύομαι από δήθεν φίλους και συγγενείς και αισθάνομαι μόνη μου. Ο μόνος που με καταλαβαίνει και αναγνωρίζει την υπομονή μου είναι ο αδερφός μου.