ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που επικρατεί μέσα μου είναι ένα μπάχαλο, σκέτο.Η γυναίκα μου τα ΄χει βάλει μαζί μου εδώ και 2 χρόνια ανεξήγητα (έχω πάει και σε ψυχολόγο γι' αυτό) και όταν λέμε ανεξήγητα, τουλάχιστον αυτό εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω (εγωισμός; ωχ-αδερφισμός; εκδίκηση; και γιατί;). Όλοι γύρω μου, αλλά και εγώ δεν βρίσκω σχεδόν τίποτα να μουν/μου προσάψουν/ψω. Σπίτι, δουλειά, οικογένεια, να μην τους λείψει τίποτα, οικονομικά και όσο μπορώ ψυχολογικά. Δεν την έχω απατήσει ποτέ, δεν της έχει λείψει τίποτα από μένα (έρωτας, αγάπη, δώρα, επετείους, ταξίδια, εξόδους κτλ.). Αυτή όμως κάθε ημέρα με ¨σταυρώνει¨, χωρίς να βρίσκει τίποτα θετικό για μένα, αλλά την νύχτα στο σκοτάδι με πλησιάζει στο κρεβάτι για να της κρατήσω το χέρι, ή να την πάρω αγκαλιά, μου λέει ότι νιώθει να με αγαπάει αλλά δεν της ¨βγαίνει¨ (πως γίνεται αυτό; δεν κατάλαβα ποτέ ρε πούστη μου). Εκτός από κάποιον θαυμασμό που έχει για κάποιον άλλο (δάσκαλός της σε χόμπυ), δεν υπάρχει κάτι άλλο επιλήψιμο (κέρατο) προς το παρόν, διαπιστωμένα, το έχω ψάξει μέχρι αηδίας (κατάντησα γι' αυτό σχεδόν ασφαλίτης). Έχω προσπαθήσει με 1000 τρόπους να την πλησιάσω (σε άλλες μου εποχές θα είχα ¨ρίξει¨ τουλάχιστον Χ ή Ψ αριθμό γυναικών) και είχα καλά αποτελέσματα αλλά όχι τα προσδοκόμενα. Έχω χάσει το χαμόγελό μου, τον ύπνο μου, την καλή μου διάθεση και 12 κιλά. Προσπάθησα να την πείσω να πάει και αυτή σε ψυχολόγο και αρνήθηκε. Θα μου πείτε όλοι σας, μίλησέ της, συζήτησέ το μαζί της. Ρε γαμώτο μου, ΠΟΤΕ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, έρχεται από απανωτούς θανάτους, της θείας της, την αρρώστια του πατέρα της και τελικά τον θάνατο του. Αρνείται την βοήθειά μου, την αρνείται από άλλους, την αρνείται από τον ψυχολόγο και όλα τα δικά μου από την ανάσα μου μέχρι την σιωπή ή την μιλιά μου της φταίνε. Όταν της μιλάω την πιέζω, όταν δεν της μιλάω και αυτό της φταίει, ότι κάνω είναι λάθος. Θα μου πείτε πάλι ...στον δικό της άνθρωπο θα ξεσπάσει... Πόσο καιρό ακόμα θα αντέξω, την αγαπάω αλλά δεν αντέχω άλλο, με έχει πηδ..ξει ψυχολογικά 2 χρόνια τώρα. Η αδερφή μου και 2 φίλοι μου που το έχω κουβεντιάσει απορούν με την υπομονή μου, θα την είχαν ¨κάνει¨ από καιρό. Τι σκατά άλλο να κάνω; έχω και παιδιά που αρχίζει το πρόβλημα να γίνεται και δικό τους μέρα με την μέρα. Την αγαπάω, αλλά, ποια η επόμενη μέρα; Μια λύση είναι να περιμένω να περάσει το κακό και να το συζητήσουμε, αλλά ποιανού θα είναι ο επόμενος θάνατος που θα το αποτρέψει; Μήπως να περιμένω κανένα εγκεφαλικό ή καρδιακό, δικό μου όπως πάω (έχω μπει και σε μία ηλικία); Αδιέξοδο;