ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βασικά καλησπέρα σας. Δεν το 'χω και πολυ με το γράψιμο αλλά απόψε (μετά από διάβασμα πολλών εξομολογήσεων) θέλησα και εγώ μεσα στην ανωνυμία μου να εξομολογηθώ! (που λεφτά για ψυχολόγους!) Αντιπροσωπεύω το γυναικείο φύλλο, αλλά έχω την αίσθηση πως συμπεριφέρομαι περισσότερο σαν αρσενικό. Τι εννοώ : Τρία χρόνια πρίν θα έλεγε κανείς πως είχα την τέλεια ζωή, την υγεία μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, το σπιτάκι μου....τον άνθρωπο μου. Τώρα θα με έλεγε κανείς κοινώς και χωρίς να ενδιαφερθεί να μάθει το γιατί "πουτάνα, του δρόμου, εύκολη" διαλέξτε και πάρτε !Ήταν όλα υπέροχα στη ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι πίστευα εγώ και γι αυτό μάλλον τα θεώρησα και δεδομένα. Με τα πολλά με παράτησε λεγοντας μου απλά οτι βαρέθηκε, δεν του ήμουν αρκετή λέει!!!! Αφησε και τα κλειδια στο τραπεζάκι, έκλεισε και τη πόρτα πίσω του ήρεμα μην με ενοχλησει κιόλας και εξαφανήστηκε απο τη ζωή μου..Εγώ κλασσική γυναίκα που αρνιόμουν να δεχτώ την απόρριψη, παρακάλεσα, έκλαψα, απείλησα και τι δεν έκανα μα πάπαλα ! Στην αρχή είπα να το ρίξω στον μοναχισμό (ναι δική μου λέξη), να ""το"" ράψω βρε αδερφέ. Αφου δεν το θέλει αυτός να μην το χαίρεται κανένας! Εγώ και ο Ρωμαίο! Μετά είπα να τον διασύρω. Ο πληγωμένος μου εγωισμός δεν το εβαζε εύκολα κάτω βλέπετε.. το έκανα κι αυτό - μάταιο. Μέχρι που τυφλώθηκα όταν τον είδα να προχωράει έναν χρόνο μετά τη ζωούλα του με κάποια άλλη. Ντύθηκα ελαφρά -ο νοών, νοήτω, βγήκα και απο τότε αλλάζω τους άντρες σαν τα πουκάμισα που λέει κι ο λαός..Δεν τολμώ να σκεφτώ σε πόσους έχω επιτρέψει να κάνουν τη βολτούλα τους επάνω μου! δεν θέλω. Είναι κάποιες στιγμες, να σαν κι αυτην εδώ ας πούμε που κάθομαι μεσα στη αυτολύπηση και σιχαίνομαι τον ευατό μου γι'αυτό που ήθελα και γι'αυτό που κατάντησα. Υπάρχουν κι άλλες όμως που ευχαριστιέμαι σαν να είμαι μαστουρωμένη την επείρεια που μπορώ να έχω πάνω σ έναν άνδρα. Έχω ξεφύγει, οι τότε φίλοι πλέον 'δεν με παίζουν', προτιμουν να βγαίνουν με ζευγάρια, μην τυχόν και τους χαλάσει η παρουσία μου. Τους αγνοώ και 'γω. Κι έρχονται αυτά τα αναθεματισμένα βράδια που κάθομαι στο λάπτοπ και ξεπετάγονται ένα ένα τα κωλο τσεκιν τους μπροστά στα μάτια μου, φοράω τότε τον κακό μου εαυτό και πάω γι'άλλο ένα 'πουκάμισο'. έχετε νιώσει ποτέ έστω για μια στιγμούλα να μην ύπαρχει ένας άνθρωπος δίπλα σας; Το νιώθω τώρα δύο χρόνια. Μόνη μου έφερα τον ευτό μου σ'αυτή τη θέση, το ξέρω μα δεν ξέρω καμία έξοδο κινδύνου. Κάποιος γνωστος είχε πει νομίζω πως όσο συνιθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις. Πως σκατά έγινα εγώ έτσι; (Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, δεν γίνονταν μικρότερες οι σκέψεις)