ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάσαι το πνιγηρό συναίσθημα αδικίας-απελπισίας-αγανάκτησης που ένιωσες βλέποντας την ισχύ να κατατροπώνει το δίκαιο σε σκηνές στο Game of Thrones όπως o αποκεφαλισμός του Ned Stark, ο Red Wedding, ο σκοτωμός του Oberyn Martell και η άδικη καταδίκη του Tyrion, το μαχαίρωμα Jon Snow κλπ?Φαντάσου αυτό το εφιαλτικό συναίσθημα να το βιώνεις στην ίδια σου τη ζωή...Να είσαι αναγκασμένος να καταπίνεις (πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε καρκίνο) αδικίες σε βάρος σου και να μη μπορείς ούτε να προστατευτείς, ούτε βρείς το δίκιο σου...Το κράτος να σου έχει δέσει αφενός τα χέρια καθιστώντας παράνομη την αυτοδικία, αλλά αφετέρου να μην κάνει τίποτα για να σε προστατεύσει και να αποδώσει δικαιοσύνη.Ξέρω ότι αυτό το συναίσθημα είναι τοξικό και μόνο σε μένα κάνει κακό και όχι σ' αυτούς που με έχουν αδικήσει, αλλά πως γίνεται να μην το νιώθω όταν η αδικία συνεχίζεται και οι ένοχοι μένουν ατιμώρητοι και ανενόχλητοι να ξανακάνουν τα ίδια?Θα μπορούσα να διαγράψω το παρελθόν, να σταματήσω να σκέφτομαι όλες τις αδικίες σε βάρος μου, αν επικρατούσε το δίκαιο, τιμωρούνταν οι ένοχοι και είχα προστασία.Όταν όμως το παρελθόν "συνεχίζεται" στο παρόν και δεν υπάρχει τίποτα που να το σταματάει να συνεχίσει να υπάρχει και στο μέλλον?Τι πρέπει να κάνω δηλαδή?Να "συμφιλιωθώ" με το καθεστώς αδικίας σε βάρος μου και ατιμωρησίας των ενόχων?Να γίνω μοιρολάτρης και μαζοχιστής?Πως μπορείς να ζήσεις έτσι?Και μάλιστα όλα αυτά να τα περνάς ολομόχανος χωρίς κανένα φίλο να σε υποστηρίξει, να σου φυλάει τα νώτα, να σου προσφέρει έναν ώμο να ακουμπήσεις το κεφάλι σου...Πνίγομαι, βουίζουν τα αυτιά μου από την αγανάκτηση και το θυμό που δε μπορεί να βρεί διέξοδο...Φαντάζομαι θα σκέφτεσαι ότι είμαι υπερβολικός, παρανοϊκός ή ψυχωσικός, αλλά δεν είμαι...Είμαι απλά πολύ άτυχος και έχω πλήρη επίγνωση των καταστάσεων που έξησα και ζω.Έχω κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα, πετώντας κάθε άρνηση και προσπάθεια ωραιοποίησής της.