ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περασει ακριβως 10 χρονια απο τοτε που περασα καρκινο και ημουν μολις 10 ετων.ποτέ δε μιλούσαμε σπιτι γι αυτο απλως εγινε μια συνηθεια η ζωη μετα απο αυτον,με εξετασεις κλπ.Πάντα μου έλεγαν δεν ξερεις ποσο δυνατη εισαι,και κοντεψα να το πιστέψω,αφου δεν ειχα καμια επαφη με νοσοκομεια κλπ.Μεχρι που μια μερα ειδα μια μαμα με την κορη της και το κοριτσακι αυτο ηταν φανερο οτι εκανε θεραπειες,και χωρις να μιλησω αρχισα να κλαιω.οχι απο λυπηση φυσικα αλλά απο την κατανοηση του τι περναει αυτο το κοριτσι και αλλα τοσα αθωα παιδακια...γιατι βρε ζωη εισαι τοσο αδικη;;;;Μονο θαυμασμο αξιζουν αυτα τα παιδια που ειναι αληθινοι αγωνιστες!!!!