ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάτι βράδια που νιώθεις όλο το μάταιο της ύπαρξηςνα χαϊδεύει το γλυκό πρόσωπό σου. Να, σαν αυτές τις νύχτες που καθόμασταν ώρες στο πεζούλι,προσπαθώντας να βρούμε αντικλείδια για μια πόρτα που ποτέ δεν θα άνοιγεμε τα πόδια γυμνά στα χώματακαι το κρύο σεντόνι της νύχτας να μας τυλίγει.Πόσες και πόσες φορές δεν αναζητήσαμεόλα τα σιωπηλά «γιατί», τα δειλά «δεν» και τα καταθλιπτικά «πρέπει»σε κάποιο μακρινό αστέρι...Ναι, σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά,Να είχαν πάρει ίσως μια τροπή λιγότερο αδιάφορηκαι περισσότερο χρωματιστή.Όμως ο χρόνος είναι σαν την χαμένη πρώτη σου αγάπη.ποτέ δεν γυρίζει πίσω.Και έτσι αναγκάζεσαι να προχωράς…Σ’ έναν δρόμο που δεν έχει αφετηρία ή προορισμό.να συνεχίζεις δίχως να γυρνάς πίσω το κεφάλι,και να βρίζεις το δάκρυ που πάει να σπάσει στα μάτια σου.Γιατί αν και ασήμαντοςείχες την ψύχωση να ονειρεύεσαικαι το θράσος να τραγουδάς την θλίψη. dl