ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφασισα να γραψω γιατι δε ξερω που αλλου να πω αυτα που σκεφτομαι. Εχει περασει πανω απο ενας χρονος απο τοτε που εληξε η σχεση μας. Απο δικη μου αποφαση. Το μετανιωσα για χιλιοστη φορα και ετρεξα παλι σε εκεινον. Του το ειχα πει αλλωστε οτι παντα θα γυριζω σε εκεινον. Μα γυρισα και εκεινος δεν ηταν εκει. Εκανα τα παντα να τον φερω πισω, πολλες φορες αυτον το χρονο. Επεσα τοσο χαμηλα, δε με αναγνωριζα. Φιλοι και οικογενεια βαρεθηκαν να ακουν παλι τον πονο μου, απλα με κοιταζαν με κατανοηση γιατι τα λογια στερεψαν. Λεγανε, ελεγα, θα περασει ο καιρος και θα το ξεπερασω. Και περασαν οι μηνες ωσπου τον ειδα με αλλη. Ενιωσα να χανω το μυαλο μου, εκει που ελεγα ειμαι καλα, ξανα κομματια. Γιατι τελικα η ζωη μου δε θα ειναι ποτε ξανα ιδια χωρις εκεινον. Καποιος μου ειπε οτι ποτε δε ξεπερναμε πραγματα μονο τα προσπερναμε. Δεν τον πιστεψα απολυτα τοτε μα ποσο δικιο ειχε. Και το κενο που αφησε εκεινος εγινε τοσο μεγαλο πια που δεν αφησε χωρο για τιποτα αλλο και θα το κουβαλω για καιρο ακομα. Και καθε μερα φανταζομαι πως ειναι η ζωη του μακρια μου και ευχομαι να ειναι καλα. Ας παει μπροστα η ζωη.