ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα με βαρύ κεφάλι σήμερα κι αυτό γιατί πέρασα τη χθεσινή βραδιά κλαίγοντας. ξαναθυμήθηκα τη μοναξιά μου, έτσι άτσαλα που την έκρυψα κάτω από τόμους βιβλίων ενόψει της εξεταστικής του Σεπτεμβρίου, μα εκείνη ύπουλη πετάγεται σ' ανύποπτες ήρεμες στιγμές που ποτέ δε προμηνύουν το δράμα που ακολουθεί.ένα ζευγάρι να ψωνίζει μαζί στο σούπερ μάρκετ κι εγώ δίπλα με τη φόρμα-πιτζάμα και τα κοκάλινα γυαλιά να βρίσκομαι στο τρομερό δίλημμα του κρουασάν ή σοκολάτα (τελικά τα αγόρασα και τα δύο), οι αιώνιες συζητήσεις για τα γκομενικά των φίλων μου που με έχουν κάνει εξπέρ στη συμβουλευτική των ζευγαριών και της ερωτικής ζωής,είναι αρκετά για να ξυπνήσουν μέσα μου το αιώνιο ερώτημα της ύπαρξης μου: "εγώ γιατί είμαι μόνη μου?" θα μου πεις καλέ μου συνάνθρωπε, "μωρή, εδώ ο κόσμος καίγεται, απολύεται, ζει στους δρόμους, πεθαίνει κι εσύ μου κλαίγεσαι γι' αυτό?" και δίκιο θα χεις, γι' αυτό και κλαίω κρυφά. ντρέπομαι που έχω μια καλή ζωή, φοιτητική που ισούται με δυο και τρεις καλές ζωές, κι όμως εγώ κλαίγομαι που είμαι μόνη μου. μα πες μου εσύ που μόνο ελαφρόμυαλη κι ανίδεη θα με χαρακτήριζες, μπορείς να σηκωθείς το πρωί, να εργαστείς χωρίς να νιώθεις την κούραση, να ονειρευτείς για το μέλλον, να παλέψεις γι' αυτό όταν δεν έχεις αγάπη? εγώ δε μπορώ κι όταν είσαι 21 όπως εγώ και δεν έχεις κάνει ούτε μια φορά σεξ της προκοπής, η πρώτη μου και μέχρι στιγμής μόνη φορά ήταν απόρροια ενός μεθυσμένου one-night stand(απελπισμένη το ξέρω!), όταν δεν έχεις φλερτάρει αθώα και παιδικά στο γυμνάσιο, δεν έχεις φιλήσει κάνοντας κοπάνα για να συναντήσεις το αγόρι από το διπλανό λύκειο, όταν δεν έχεις μοιραστεί το κρεβάτι σου με κάποιον άνθρωπο χωρίς να ανησυχείς πότε θα γυρίσουν οι δικοί σου στο σπίτι όταν είσαι φοιτητής, τότε γιατί να ξυπνάς το πρωί, με ποιανού τη σκέψη να κοιμάσαι? είμαι σαχλορομαντικιά το ξέρω μα έτσι μεγάλωσα, όχι με την εικόνα του γαλάζιου πρίγκιπα ούτε καν, αλλά με τα τσιτάτα του "Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλλυ", "Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλλ" και ούτω καθεξής. κι έτσι βρέθηκα 4 έτος μόνη κι έρημη σα την καλαμιά στον κάμπο, χωρίς κανένα ουσιαστικό, επιφανειακό( αν κάποιοι υποψιάζεστε ότι μοιάζω με το τέρας του Φρανκεστάιν θα σας απογοητεύσω οικτρά) κι εσωτερικό( είμαι και πολύ γαμάτη πανάθεμα με!) λόγο, να επαναπροσδιορίζω τα δικά μου λάθη που με έφεραν εδώ κι όχι η αδισώπητη η μοίρα μου, η μαύρη, η τσίφτισα η καραμπουζουκλού κ.ο.κ. κι εκεί ήταν αγαπητοί μου που βρήκα τοίχο, μεγάλο κι απροσπέλαστο, Εμένα! ναι, ναι όπως πολλοί μπορεί να το υποψιαστήκατε ήδη, ο λόγος που είμαι μόνη μου είμαι εγώ! κι όχι επειδή δε μπορώ να φλερτάρω, κι όχι επειδή τα στάνταρ μου φτάνουν στο Θεό, μα γιατί φοβάμαι. έχτιζα χρόνια τη μοναξιά μου κι όσο την καταριόμουν τόσο την έτρεφα. φοβάμαι να γνωρίσω έναν άνθρωπο και να τον αφήσω να με γνωρίσει καλύτερα. είναι αυτή η επιλεγμένη μοναξιά, το όριο, το τείχος μας, η ασφάλεια και γενναίος όποιος προσπαθήσει να μας το γκρεμίσει. αποφάσισα να εξομολογηθώ εκ μέρους όλων εκείνων που μια ζωή κλαίγονται για την μοναχική ζωή που ζουν χωρίς να στρέψουν ποτέ το δάχτυλο στον εαυτό τους και να αλλάξουν την κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν. δεν είναι κακοί οι άνθρωποι, δεν θέλουν να μας φάνε, ούτε να μας πληγώσουν, κι αν το κάνουν καλώς να γίνει κι αυτό! θα πούμε ότι πληγωθήκαμε από έρωτα, θα κλάψουμε, θα ακούσουμε καψουροτράγουδα, θα πάρουμε ή θα χάσουμε κανα δυο κιλά και θα μαστε και πάλι στα ίσια μας. προσωπικά το προτιμώ από το να βλέπω το Ημερολόγιο για εκατοστή φορά και να κλαίω μόνη μου. γι' αυτό σας λέω αγαπητοί μου συμπάσχοντες Αγαπηθείτε κάνει καλό!