ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρήκα μέσα σε κάτι συρτάρια φυλαγμένα χαρτιά απο το νηπιαγωγείο,τα "δελτία προσωπικότητας".Όλοι μου οι δάσκαλοι έγραφαν πόσο δραστήρια,ανεξάρτητη,αισιόδοξη, αλλα και πόσο κοινωνική,ευχάριστη, και φιλική είμαι με τους ανθρώπους γύρω μου.Κοιτώ στον καθρέφτη και δεν βλέπω αυτό το κορίτσι.Βλέπω ένα πλάσμα μαζεμένο,φοβισμένο,κλειστό,απαισιόδοξο και ολότελα μόνο.Και θυμάμαι τη μέρα που το φιλικό και ευχάριστο κοριτσάκι πέθανε και άφησε στη θέση του ένα κορίτσι ζωντανό-νεκρό.Ήταν η μέρα που ξύπνησα και πήγα στην κηδεία του πατέρα μου.Τη κηδεία το μοναδικού ανθρώπου που πίστεψε σε μένα και στάθηκε δίπλα μου προστάτης.Ήμουν μόνο 13 όταν ξεψύχησε μέσα στα χέρια μου.Θυμάμαι όμως και την ημέρα που το αισιόδοξο,γεμάτο αυτοπεποίθηση παιδί άρχισε να αναγεννάτε μέσα απο τις στάχτες.Ήταν η μέρα που με φίλησες.Εκείνο το πρωινό που μας βρήκε αγκαλιά στο μπαράκι να λέμε σ'αγαπώ με το βλέμμα.Κατάλαβα τη διαφορά του να αγαπάς απο το να ερωτεύεσαι.Αυτή η σιωπή που λέει πολλά,το άγγιγμα που με κάνει να νιώθω το σώμα σου ως προέκταση του δικού μου,η φωνή σου που γαληνεύει τη ψυχή.Αυτό που θέλω να ξέρεις είναι οτι τις φορές που δεν σου μιλάω ή φέρομαι περίεργα είναι γιατί παλεύω μέσα μου με φόβους που ταίζα για χρόνια και μου χουν φάει την ψυχή.Είσαι όμως το κουράγιο μου και ο λόγος για να παλέψω..Σε αγαπώ..