ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσες προσπαθειες κι αν εκανα να προσεγγισω τον πατερα μου επεσαν στο κενο. Με αγαπαει λεει , το γραφει κι ολας σε γραμματα που μου στελνει αλλα μονο στα λογια και πραξη μηδεν. Εχω να τον δω 5 χρονια και δεν μου προσεφερε καμια βοηθεια , παρα μονο βιβλια Μαθηματικων με ερευνες που εχει κανει. Τα αδελφια του θεωρουν οτι ειμαι μονο η κορη της μαμας της και δεν με θεωρουν δικο τους παιδι. Ελαχιστες φορες μου προτειναν να συναντηθουμε και αυτο για να μου πουν ασχημα λογια για την μητερα μου. Στο χωριο και σπιτι των παππουδων μου που με αγαπουσαν, απο τοτε που πεθαναν δεν με προσκαλεσε κανενας τους να παω και ειναι και δικο μου σπιτι και εχω και αναμνησεις εκει!!! Ευτυχως που δεν εγινα κι εγω σκληρη και ακαρδη με τοση απορριψη που ελαβα. Μου εχουν βγαλει την ψυχη ολα αυτα. Παντα , οπως και σημερα κλαιγοντας, ελεγα οταν προσευχομουν " Αγιο Πνευμα θαυματουργο βοηθησε με και φερε μου αγαπη απο προσωπα που θα επρεπε να με αγαπουν" Αν δεν ειχα μερικους ανθρωπους να με θυμουνται, να με αγαπουν και να μην μπορουν χωρις την παρεα μου και να μου λενε ποσο τυχεροι ειναι που με γνωρισαν ισως ειχα μειωμενη αυτοπεποιθηση και σιγουρα θα ειχα παθει καταθλιψη βαριας μορφης. Αδικο δεν ειναι τα αδελφια του πατερα σου να βλεπουν οτι εισαι καλος ανθρωπος, ηθικος χωρις κατι το μεμπτο και να σε αντιμετωπιζουν σαν ξενη επειδη η μανα σου χωρισε τον πατερα σου ;;; Δεν ξερω αν το εχει νιωσει τοσο εντονα καποιος αλλος και αν πονεσε τοσο ...Τα παιδια χωρισμενων γονιων δεν φταινε σε τιποτα να δεχονται τετοιον πολεμο και σπασιμο νευρων... Εγω ημουν βρεφος οταν χωρισαν... Αν δεν τον χωριζε κινδυνευαμε μου λεει ξανα και ξανα η μητερα μου γιατι ηταν βιαιος και την χτυπουσε, ηθελε απολυτη ησυχια για να διαβασει Μαθηματικα και τον ενοχλουσε και το κλαμα της νεογεννητης κορης του.... Δεν επρεπε να γινει πατερας τελικα...Σπουδασε, εγινε Καθηγητης Πανεπιστημιου και δεν κατορθωσε να αποκτησει καλλιεργεια ψυχης οπωςφαινεται. Αυτα ολα το γνωριζουν παρα πολυ καλα τα αδελφια του ,αλλα τον δικαιολογουν αντι να με " αγκαλιασουν" ως θυμα της καταστασης με αποφευγουν. Ποναει πολυ να μην εχεις εναν πατερα αν εισαι κοριτσι και η απορριψη απο τα αδερφια του επισης. Γιατι η ζωη ειναι τοσο αδικη και σκληρη ; Γιατι στερηθηκα τοσα πολλα στην ζωη μου και παρακαλαω ακομα να με δεχτουν ;;; Νιωθω οτι με πεταξαν στον καλαθο των αχρηστων και αρκετες φορες κλεινομαι στον εαυτο μου οπως σημερα. Ε, αυτο δεν πρεπει να ξαναγινει. Καλο ξημερωμα !