ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την πρωτοείδα και την συμπάθησα με την πρώτη ματιά. Ήμουν πάντα κερί αναμμένο για αυτή όποτε ήθελε βοήθεια. Αναπτύχθηκε μεταξύ μας σχέση αμοιβαίου σεβασμού και συμπάθειας μεταξύ μας. Όταν πρωτοήρθε πριν τρεις μήνες στη δουλειά, ήμουν εκείνος που την καθοδήγησε στα κατατόπια και σαν ντροπαλή που ήταν δυσκολεύτηκε να εμπιστευτεί άλλον. Αρχίζαμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να λέμε ο ένας τα εσώψυχα του στον άλλον. Μέσα στη πίεση και στο άγχος της δουλειάς, τονώναμε με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο ο ένας τον άλλον και ήταν από μόνο του κίνητρο για να ερχόμαστε κεφάτοι στη δουλειά. Δυστυχώς, όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Την έδιωξε ξαφνικά απ' το τηλέφωνο το αφεντικό απ' τη δουλειά και ένα πράγμα με καίει. Δεν αποχαιρετιστήκαμε! Δεν ανταλλάξαμε καν fb και κινητά. Πολύ περίεργο, να έχεις εκατοντάδες άσχετους φίλους στο fb και αντίθετα, ανθρώπους που μοιράζεσαι τα πάντα να μην τους έχεις εδώ και να κρατάς επαφή. Δεν την αγκάλιασα μια φορά. Δεν της είπα "σ'αγαπώ". Δεν της είπα πόσο ωραία νιώθω όταν την κοιτώ. Εδώ ταιριάζει γάντι ο στίχος που τραγουδά και η Νατάσσα Μποφίλιου, στο "μέτρημα": Αγάπες που έμειναν στη χειραψία... Η πιο ύπουλη μορφή αγάπης. Μακράν! Μακάρι να ήμουν παντρεμένος 10 χρόνια και να χώριζα. Έτσι, δεν θα ένιωθα! Μόνο το μικρό όνομα και το όμορφο προσωπάκι της θα θυμάμαι για πάντα. Δυστυχώς επώνυμο δεν έμαθα και ούτε κανείς άλλος ξέρει. Παρά μόνο το αφεντικό. Αχ Κωνσταντίνα μου! Κονίνα μου! Σ'αγαπώ πολύ! Να είσαι καλά! Προσεύχομαι για σένα!Ηθικό δίδαγμα για όλους εσάς εκεί έξω: Στη βράση κολλάει το σίδερο!