ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι ενα αγορι στη σχολη στα 23, (εγω ειμαι 20) και μαρεσει και ευχομαι και ελπιζω να του αρεσω , ή αν οχι τοτε να γινουμε φιλοι, δε ξερω, κατι . Ολα αρχισαν περσυ το σεπτεμβριο. Πηγα πρωτη μερα μαθημα (νεα ατομα, δεν ηξερα κανενα) και ετσι αποφασισα να καθισω μπροστα και μονη. Μπαινει ο καθηγητης , μετα απο λιγο μπαινει κι αυτος. Εκατσε μπροστα μου. Αυτο γινοταν καθε καθε μερα. Αυτος μπροστα μου, εγω απο πισω του και ολοι οι αλλοι στα πισω πισω καθισματα. Δεν ειναι οτι ειμασταν αντικοινωνικοι, αντιθετα μιλαγαμε λιγακι που και που και με τους αλλους. Απλα δεν ειχαμε 'ενταχθει' σε καποια παρεα. Πηγε το πρωτο εξαμηνο, δεν ανταλλαξαμε κουβεντα. Αλλα εγω τον παρακολουθουσα πως φεροταν, πως ηταν και ολο αυτο μου αρεσε πολυ. Ειναι κατι πολυ ωραιο. Μετα στο δευτερο εξαμηνο, ετυχε με τα μαθηματα, και μιλησαμε 5-6 φορες. Τις 3-4 αυτος το επιδιωξε. Εγω ομως, τον κοιταζα απο μακρια ελεγα απο μεσα μου (σιγα μη με δει ποτε ερωτικα) και στεναχωριμενη δεν εκανα ουτε ενα βημα. Ενιωθα και αυτο τον φοβο της απορριψης. Αν καταλαβει οτι μου αρεσει, ίσως τον χασω και απο φιλο. Που βασικα δεν ειναι καλα καλα φιλος με τις 5 κουβεντες που ανταλλαξαμε. Ετσι εκανα πισω και τα αφηνα ολα πανω του. Ειπα να τον κανω κιολας αδδ στο φβ αλλα ματαια, ποτε δεν μπαινει (τον ακουσα να λεει σε ενα αγορι). Περναγανε οι μερες και τον κοιταζα να μιλαει και να φαινεται οτι περναει καλα με καποια αλλη. Ζηλευα πολυ. Αλλα τα εβαζα και με τον εαυτο μου ταυτοχρονως 'αυτη του μιλαει δεν ειναι κοτα σαν εσενα. τον εχασες' τετοια ελεγα στον εαυτο μου συνεχεια. Το ειχα παρει μαλιστα πλεον αποφαση οτι τελειωσε. Ειναι σε σχεση με αυτη, τελος. Ηρθε μια μερα να μου μιλησει (προθυμοποιηθηκε να με βοηθησει σε κατι) και εγω το αρνηθηκα με ενα ψυχρο τροπο, επειδη ειχα στο μυαλο μου οτι αυτος τωρα ειναι με μια αλλη. Επαψα να τον πολυκοιταω, πιεσα τον εαυτο μου να τον ξεχασω. Ηρθε το καλοκαιρι. Ειχα μεινει κιολας πολλα μαθηματα και μες το μυαλο μου ελεγα οτι αυτος ειναι ο πιο εξυπνος στη ταξη, εμενα την αποτυχημενη θα δει; Παει τελειωσε. Ερχεται λοιπον τωρα νεα χρονια (σχολικη-φοιτητικη τελος παντων) και δεν τον βλεπω να εχει παρε-δωσε με την κοπελα εκεινη. Και τον βλεπω να με κοιταει, να μου χαμογελαει κτλ. Και μεσα μου καιγομαι γιατι θελω τοσο πολυ να του αρεσω, να γνωριστουμε πρωτα απολα καλυτερα, να γινει κατι. Αλλα ποτε δεν κανω βημα. Και περνανε οι μερες. Πανε κυλανε και χανονται. Παρατηρησα κιολας κατι και δε ξερω πως να το ερμηνευσω. Παλι καθομαι πρωτες θεσεις, και αυτος το ιδιο, αλλα αμα τυχει η κενη θεση να ειναι διπλα μου ή 2-3 θεσεις μακρια μου, αυτος προτιμαει να κατσει πισω. Ενω αμα ειναι καποια αλλη θα κατσει και διπλα της και δεν θα τον χαλασει. Γιατι; Εγω πιστευω πως καταλαβε οτι μαρεσει και προσπαθει να ξεφυγει. Και δεν θελω κατι τετοιο. Τωρα ξερω θα με συμβουλεψετε να του πιασω κουβεντα αλλα πως; Στα ξαφνικα να παω εκει που ειναι μονος του και καθεται και να αρχισω να του μιλαω για ποιο πραγμα; Για μαθηματα; Τοσα κοριτσια στη σχολη εγω αυτον θα ρωτησω; Για τι πραγμα να του πιασω κουβεντα; Δεν ξερω. Καποια συμβουλη; Βοηθεια;Υστερογραφο--> (ειναι ψηλος-ειμαι κοντη, ειναι λιγομιλητος-ειμαι κοινωνικοτατη, ειναι λεπτος-τα εχω τα πιασιματακια μου, ειναι πολυ μελετηρος-τεμπελιαζω συνεχεια, ειναι ντροπαλος-δεν ειμαι παντα, και πολλα αλλα)