ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την τελευταία χρονιά δύο ήταν τα σημαντικοτερα βιωματα μου: οι πανελληνιες (ουφ! Επιτέλους τελείωσαν) και ο θάνατος του παππού μου του οποίου και είχα απεριγραπτη αδυναμία. Ο παππούς μου, Μενέλαος στο όνομα, στάθηκε σαν πατέρας μου. Με μεγάλωσε. Οι γονείς μου βλέπετε χώρισαν όταν ήμουν μωρό και μέχρι να ξαναφτιαξει η μαμά μου τη ζωή της μέναμε με τον παππού και τη γιαγιά. Αγαπημενε μου παππουλη οι παρακάτω αράδες είναι για εσένα αλλά και για όλους εσάς. Παππού μου όσα χρόνια και αν περάσουν θα σε θυμάμαι πάντα γελαστο, λεβεντη, με τα εκφραστικα καστανοπρασινα σου μάτια και... το καραφλο κεφάλι σου για το οποίο πάντα κατηγορουσες με πάθος τα σαμπουάν. Το ξέρω ότι ήμουν η αδυναμία σου, μου το είχε εκμυστηρευτει κάποτε ο μπαμπάς, αλλά κι εσύ ξέρεις πως ήσουν η δική μου. Άλλωστε ποτέ μας δεν το κρυβαμε. Εσύ ήσουν που κάθε φορά που γυρνουσες από το ΚΑΠΗ μου εφερνες πάντα κάποια λιχουδια, πιο συχνά παστελια, αυτά του Τζανη, και σχεδόν πάντα κρυφά από τη γιαγιά. Σ ευχαριστώ πολύ που επαιζες ώρες ατελείωτες μαζί μου και που ταυτόχρονα μου έμαθες τόσα πολλά:τις ενδιαμεσες στάσεις του τρένου από Θεσσαλονίκη για Αθήνα όταν παίζαμε το "τρένο", τα μέρη του αεροπλάνου (τόσα χρόνια στην Quantas δεν πήγαν χαμένα) και αγγλικά. Χαιροσουν θυμάμαι γιατί είχα και προφορά . Σ ευχαριστώ που όταν ξυπνουσα το βράδυ μου έλεγες με τις ώρες ιστορίες δικές σου (η αγαπημένη μου ήταν ο αετός και το ήξερες) μέχρι να με πάρει ξανά ο ύπνος, πράγμα που συνέβαινε δύσκολα. Σ ευχαριστώ που πάρα τη μεγάλη σου ηλικία με έπαιρνες τσαγκαρια στους ώμους σου ενώ ταυτόχρονα μου έμαθες να στεκομαι γερά στα πόδια μου. Σ ευχαριστώ που μου έμαθες να ονειρεύομαι, να εκτιμώ τον εαυτό μου, να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Θυμάμαι που όταν περνουσα με το ποδήλατο από το ΚΑΠΗ με φωναζες για να με συστεισεις με περηφάνια στους φίλους σου. Να ξέρεις ότι ένιωθα κι εγώ τόσο περήφανη όσο εσύ.Περήφανος ενιωθες και για τους βαθμούς μου, είχες συγκινηθει πολλές φορές. Θυμάμαι ακόμη που πηγαίναμε μαζί για περπάτημα και που και που βόλτες στο "καϊνακι ", σε έναν βάλτο δηλαδή, έχοντας μαζί μας σάντουιτς της γιαγιάς. Αυτά και άλλα πολλά κάναμε μαζί. Μέχρι που κάποια μέρα σου χτύπησε την πόρτα το Alzheimer και σταδιακά άρχισες να πέφτεις μέχρι που τους τελευταίους 5 μήνες τους πέρασες στην κλινική, πράγμα που η μανούλα δεν το ήθελε καθόλου αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Τότε οι ρολοι μας παππουλη μου αντιστραφηκαν. Ερχόμουν συχνά να σε δω και σου εφερνα πάντα ένα γλυκό με κρέμα βανίλια όπως σου αρεζε. μπορεί να μην με αναγνωριζες πάντα αλλά το γλυκό το ετρωγες όλο ρωτώντας με συχνά αν το έκανα εγώ, και αυτό μόνο με έκανε τρισευτυχισμενη. Παππουλη μου συγνώμη που τον τελευταίο μήνα δεν ήρθα να σε δω, φροντιστήριο βλέπεις. Ήθελα να περάσω πανεπιστήμιο όχι μόνο για εμένα αλλά και για εσένα. Σ αγαπώ πολύ, το Ελενακι σου.