ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξέρω ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα απ' αυτά της ερωτικής φύσεως. Τόσες εξομολογήσεις μ' ένα γιατί-αφού-ρε-φίλε-με-θες-τι-σκατά; που αναρωτιέμαιμήπως τις έχω γράψει εγώ... Αυτό που με βασανίζει ενδόμυχα είναι γιατί επιμένω και ασχολούμαι εγώ... Αφού είναι εμφανές ότι μ' έχει περιθωριοποιήσει στο κυβερνοχώρο(όπου και γνωριστήκαμε) και ότι ένα βήμα μπρος κάνει και δύο πίσω. Είμαι όντως ερωτευμένη μαζί του; Τον σκέφτομαι συνέχεια, όποτε συναντιόμαστε(αραία) είμαι απλά χαρούμενη-γαλήνια και όταν κοιτάζω τα μάτια του νιώθω ότι θέλω να κάνω ότι μπορώ για να είναι χαρούμενος. Αλλά εκείνος ενώ θα μπορούσε να με βάλει μέσα στη ζωή του, δηλαδή να βλεπόμαστε 2 φορές την εβδομάδα έστω... εκείνος μ΄αποφεύγει. Προτιμά να με βλέπει μέσο κάμερας κι όχι από κοντά. Και τότε αναρωτιέμαι πάλι, είναι δυνατόν να είμαι ερωτευμένη με κάποιον που μου φέρεται έτσι; Μήπως είναι ένας απλός μαζοχισμός...; Επιπλέον-αναρωτιέμαι(!)- μήπως στο βάθος μένω για να τον πονέσω όπως με πονά εκείνος; Που παρεπιπτόντως, λέει πως δεν αντέχει στην ιδέα του να προκαλεί πόνο σε κάποιον άλλον και γι΄αυτό μου λέει να τρέξω μακρύα του να τρέξω να σωθώ. Κι όμως, μου λέει ότι μ' αγαπά κι ότι θα σταθεί δίπλα μου για όποτε τον χρειαστώ αλλά μια φορά το κουλό του δεν παίρνει να μου ζητήσει να βγούμε και να 'χει να μου διαθέσει ένα ολόκληρο απόγευμα ΜΙΑ φορά. Ξέρω ότι έχει περάσει πολλά και δύσκολα που είναι ότι πρέπει για σενάριο μιας δραματικής ταινίας κι έχει θέματα κι είναι υπερεύαισθητος και... όχι, δεν τον λυπάμαι. Αλλά δεν θέλω να λυπηθώ εμένα στο τέλος. Πώς να ξεφύγω ρε ημερολόγιο; Κουράστηκα να επιμένω και να μένω κι εκείνος να μ΄εγκαταλείπει. Δεν είναι εγωιστικό αυτό που κάνει; Ή μήπως είμαι εγώ πιο εγωίστρια που μένω με κάποιον που έχει αντί για δάχτυλα μαχαίρια και με πληγώνει και πληγώνεται; Και στη τελική αγάπη ήθελα να δώσω και να πάρω... ΔΕΝ μπορώ έτσι, αλήθεια και δεν μου αξίζει. ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕν... κι όμως ημερολόγιο, το μόνο που ήθελα όταν αποφάσισα ν' ανοιχτώ σε αυτόν που μ΄άρεσε πραγματικά ήταν να τον στηρίξω και να με στηρίζει στις δυσκολίες, να ζεστάνουμε ο ένας τον άλλον και μάλλον αλληλοδιαβρωνόμαστε... Γιατί δεν τον αφήνω ήσυχο; Ξέρω εγώ καλύτερα τι χρειάζεται; Αφού αυτά που ζητάει μάλλον δεν μπορώ να του τα προσφέρω...τι να κάνω;Σε ευχαριστώ για την κατανόηση! ΥΓ. Όσοι διαβάσατε, με ό,τι καταλάβατε σχολιάστε... Κι αν κάποιος από σας είναι σχετικά πολύ μοναχικός και ευαίσθητος θα θέλα να μου πει λίγο την άποψη του, να δω πιο σφαιρικά το ζήτημα.